28 december 2007

In the red light district

.
De dag voor Kerstmis heeft zekere Tine Peeters van De Morgen honteuze gevoelens in mij wakker gemaakt. Tot 24 december wist ik van het bestaan van Tine niet af, en eigenlijk weet ik nog niets van haar, behalve dan dat zij die dag een artikeltje begon met een argeloze, alreine, angelieke aanhef: “Het zijn niet altijd de beste vrienden, de pers en de politiek, maar gisteren verbroederden ze samen in het parlement […]”.

Na lectuur van deze kerstgedachte meende ik in een eerste opwelling mijn boertige poot op Tines blanke boezem te moeten leggen. Ik weet het, niemand wil er getuige van zijn als kinderlijke onschuld geschonden wordt, maar om met van Ostaijen te spreken, vooruit dan maar zonder supporters!

Of laten wij misschien de beschreven gemoedstoestand eerst in een breder kader plaatsen.
Er is hier al meermaals gesproken over marskramers zoals de bekroonde Vandermeersch van De Standaard, en dan niet omdat die jongen niet kan schrijven – dat weet iedereen – maar wel omdat die man in zijn driekleurig kraam zich te vaak laat bewonderen met te weinig ondergoed aan.
Begrijp mij goed: ik ben voorstander van de legalisering van zijn handel. Het is misschien niet altijd makkelijk om in kwesties als deze rechtlijnig te blijven, maar het blijft mijn vaste overtuiging dat ook iemand als Vandermeersch zijn stiel in treffelijke omstandigheden moet kunnen bedrijven.
Zulke zaken zijn ook niet tegen te houden. Zonder markt zouden er geen marketeers zijn. En wie zijn wij om te oordelen? Wat weten wij hoe zo’n jongen zo ver is gekomen? Voor hetzelfde geld stonden wij op zijn plekje, denk daar eens aan.*

Met Tine ligt het anders. Jong en naïef vertoont ze nog een zekere gêne bij het uitoefenen van het beroep. Sunt denique fines, en zij heeft nog besef van zekere grenzen, ook al zou zij heel zeker een pak meer kunnen verdienen, bijvoorbeeld met het ontvangen van gehandicapten zoals die spraakgebrekkige Landuyt, die met het vettige voorstel op haar afkwam om het eens al rechtstaande te doen:

[…] rond de kerstboodschap van Kamervoorzitter Herman Van Rompuy. Die vroeg een daverend applaus voor "de eveneens vermoeide pers", wat ervoor zorgde dat de het hele halfrond zich klappend naar de perstribunes richtte. Uittredend minister Renaat Landuyt (sp.a) probeerde zelfs even om de journalisten het applaus al staand in ontvangst te doen nemen, maar dat vonden we toch net iets te ver gaan.

Ik trek mijn smerige poot terug, en verwijs Tine naar Payoke.
________________

* Il s'en fallait de peu, mon cher,
Que cett' putain ne fût ta mère,

met de woorden van de onsterfelijke Brassens.

7 opmerkingen:

Anoniem zei

De stukjes van Tine (ze begon een tweetal jaar geleden te schrijven voor deze 'kwaliteitskrant') zijn me wel al vaker opgevallen - onschuldig, maar ook al te vaak (blijkbaar zijn die twee eigenschappen nog steeds met elkaar verbonden) zeer naïef. God ja, het is nog jong, zullen we dan maar zeggen. Nog een hele weg af te leggen. Hopelijk wordt het geen tweede Smetje of Vandermeersch (het uiterlijk heeft deze Gentse schone alvast mee), maar de algemene huidige tendens naar journaillistiek i.p.v. journalistiek belooft weinig goeds. In tegenstelling tot vele andere journalisten en columnisten, echter, kan Tine toch wat woorden foutloos in zinnen omzetten. Dat is toch al veel. Maar in het land der blinden...

Groeten,
Andrej

Marc Vanfraechem zei

@Andrej: allez, als het een Gentse schone is kunnen wij al iets meer door de vingers zien.

Marc Vanfraechem zei

Maar nu ik Tine Peeters eens opgegoogeld heb, zie ik dat zij in de roze étalagekunst toch meer ervaring heeft dan ik eerst veronderstelde.
Ik zie dat zij het was, die het artikeltje schreef waarin de fake racistische trouwkoppeltjes van StNiklaas werden opgevoerd, met Van Bellegem in de hoofdrol en Willockx in een bijrolletje. Onze Tine haar vertelseltje kwam in de Wereldpers!
Dat achteraf nooit één spoor werd gevonden van die gelegenheidkoppeltjes, lijkt mij een normale zaak in de schemerzone van de rosse buurt ...waar zij uitstekend de weg schijnt te kennen.

Anoniem zei

Journaillistiek.
Het oogt niet zo mooi, maar het heeft iets. Veel zelfs.
Voor de rest kan ik alleen (ook veel) sympathie opbrengen voor het Gentse in 'Gentse schone'. Bespaar mij de testosteronen. Iedereen heeft die. Tot vervelens toe.

Anoniem zei

Aha, dat is interessant - dus zij schreef dat beruchte stukje? Dus toch niet zo naïef en onschuldig. Nu ja, mijn ervaring leert met dat journaillisten al te vaak hun eigen mening gepubliceerd willen zien en daarvoor de geïnterviewden vanalles in de mond leggen. Het mag dan ook niet verwonderen dat ze ook dingen gaan verzinnen om hun eigen (of die van hun oversten) politieke doeleinden te dienen.

Soit. In elk geval mijn allerbeste wensen voor de schrijver van deze blog - het is een waar genot uw teksten te kunnen lezen - en de personen die erop reageren. Moge het een jaar zonder al te veel ergernis worden, met wat minder journaillistiek.

Andrej

Anoniem zei

Ik lees graag deze blog . Hoewel ik geen flamingant ben , vind ik hem van hoog niveau , hoewel soms sarcastisch ... waar ik minder van houd . In elk geval : beste wensen voor 2008 !

efteling

Marc Vanfraechem zei

@efteling: bedankt voor uw compliment, en nog meer voor uw belangstelling. En alvast mijn beste wederwensen voor het Nieuwe Jaar!
Ik hoop een beetje op het peil te blijven dat u zo vriendelijk hoog noemde.
En natuurlijk is mijn eerste betrachting om naast mijn sarcasme -dat ik niet ontken- toch ook een beetje grappigheid en entertainment te bieden.
En alweer toegegeven, flamingant is een lelijk woord. Ik zou mijzelf ook anders omschrijven. Vlaming lijkt mij goed genoeg, maar dan wel slaand op iemand die het woord Belg slechts in hoge nood over de lippen krijgt. Met dat land heb ik geen uitstaans... het vertegenwoordigt geen enkele cultuur die naaam waardig. En dat zeg ik terwijl ik de hoogste vorm ervan, de albums van Tintin, allemaal enkel in het Frans bezit, en ook heel grappig vind ;-)
Sarcasme beschouw ik als mijn scheut Tabasco in de lamme, serviele en laffe Vlaamse journalistiek.
Dat terwijl de ons omringende landen zulke goede reporters en stukkenschrijvers hebben. Mijn sarcasme treft enkel Vlamingen, en mijzelf dus evengoed.

http://victacausa.blogspot.com/victacausa.blogspot.com5edf7b715d0afaa3d68201fa2d94715a304487db.html