Al die willen te kaperen varen

.

Als hij zag dat zijn makkertjes op de speelplaats met elkaar slaags raakten, dan wierp de nochtans tenger gebouwde Domenico Savio (1842–1857) zich dapper tussen de partijen, en stak hij een kruisbeeld in de hoogte. .Zijn tussenkomsten hadden vaak een gunstig effect, en zo werd Domenico de jongste heilige in de categorie niet-martelaren (hij stierf aan een longontsteking).

Op die pleuris na, lijkt de wat oudere Yves Desmet nu een gelijkaardige rol te willen spelen. De methode die Yves aanwendt is vanzelfsprekend niet meer die van S^tDomenico. Ook vrees ik dat Yves de hemel er niet mee inkomt. Wel kan te zijnen gunste aangevoerd worden dat tenminste zijn hart bloedt, als hij ziet hoe zijn makkertjes Etienne, Benno, Paul en vele anderen in twist en tweespalt raken, maar dat verschoont nog niet het gebruik van alle middelen.

Het zou ons te ver leiden lezer, om heel Yves zijn strategisch arsenaal bloot te leggen. Daartoe zouden wij zijn essay, de vele antwoorden daarop, en tenslotte weer zijn stukje van gisteren moeten doorploegen. Daar hebben u noch ik de tijd voor. We beperken ons tot zijn gebruik van twee kunstgreepjes.

Een goede retorische truc is het, als je merkt dat je in een debat aan het kortste eind zult trekken, om de argumenten van de tegenstander tot de jouwe te maken. Je roept dan: “Dat heb ik zelf altijd al gezegd!”. En ja, Yves Desmet wees op zijn bijna-martelaarschap na die “kutmarokkaantjes” van hem. Nog even, en hij had geschreven: .Die Wunden klaffen, es verströmt mein Blut. Ein Posten ist vakant!

Een nog betere truc is het, om meteen het vocabularium zelf van de twist, alle gebruikte termen naar eigen hand te zetten. Je geeft die termen dan een betekenis die verschilt van wat iedereen er altijd al onder verstond.
Laten we ons beperken tot de bespreking van de term “kaping”. Goossens sr. had ergens opgemerkt dat het migratiethema “gekaapt was” door, wat hij noemt de rechterzijde.

De Nederlandse jurist Grotius bespreekt deze term al, en oorspronkelijk vond hij kaping, tenminste in open water, een Natuurrecht. Later, toen Engeland de eerste macht ter zee was geworden, herzag hij zijn mening en vond hij het een misdaad. Omstandigheden veranderen, en het is geen misdaad om van mening te veranderen.
Maar wat gelukkig Hugo De Groot nooit heeft overwogen, was om de term kaping te gebruiken, als er in volle zee en zonder vijandelijke bedoelingen een stuurloos en onbemand schip werd geënterd en naar de haven gesleept, waarop enkel wat verstekelingen zaten. En dat doet Goossens wel (in zijn onschuld neem ik aan).

Helaas valt Yves Desmet hem bij, weliswaar na enig tegenstribbelen, want hij geeft ootmoedig toe dat het migratieschip door de welmenende bemanning inderdaad vrijwillig was verlaten:

Daarmee doet [Goossens] zichzelf , en de hele linkerzijde, groot onrecht aan, want zij hebben het debat wel degelijk jarenlang beheerst en gestuurd.

Ook in zijn essay vorige week zei Desmet nog over de migratieproblemen:

“Dat punt is zeer lang onbespreekbaar geweest, […]”.

Maar dan wordt de verleiding Yves plots te sterk, en stapt hij mee in de Goossense on-taal:

Paul Goossens, de vrijwel voltallige linkerzijde en trouwens ook bovengetekende, hebben die blinde vlek jarenlang gekoesterd en zo toegestaan dat het migratiedebat inderdaad door anderen gekaapt is.

Na “jongeren”, “diversiteit”, “cultuur”, “vriend”, "fobie" en zovele andere woorden, kunnen we niet toelaten dat de PC-journalisten, of ze slim zijn of dom, nu ook het woord “kaping” kapen.

.