Wat eet Maigret allemaal?

Een van de dingen bij Maigret, is dat ik zijn lievelingsgerechten zelf ook allemaal graag eet. Andouillette bijvoorbeeld, of cassoulet, maar hij heeft er veel meer.
Vanavond was ik een escalope aan het eten bij mijn geliefkoosde Italiaan, en terwijl ik die opat vroeg Maigret zijn vrouw hem:

Tu crois que tu rentreras déjeuner?
–Ce matin, j‘ai l’impression que oui.
Tu aimerais du poisson?
–De la raie au beurre noir, si tu en trouves.

Voilà, rog met kappertjes en een beurre noir! Iets beters bestaat er toch niet?

Bij bijvoorbeeld Wodehouse heb ik dat niet. Zeker, er wordt bij hem goed en zelfs rijkelijk getafeld, en alles wordt opgediend door personeel in livrei, een van zijn verhalen draait trouwens om een gestolen roomkan in de vorm van een koe, maar Wodehouse is een Engelsman en meestal krijg je niet te horen wat Bertie Wooster die middag of avond precies gegeten heeft.
Fish&Chips is nochtans bijzonder lekker als je bij een goed adres bent, dus geen kwaad van de Engelse keuken.

Zelfs bij Casanova, de Venetiaan, lees je weinig over wat hij gegeten heeft, of over wat hij het allerliefste eet. Meestal zegt hij iets in de trant van “on y a bien mangé”, of “copieusement mangé”, maar dat is het. En dan mag het waar zijn dat zijn hoofd vaak naar andere dingen stond, in drieduizend en zoveel bladzijden had hij toch iets meer details kunnen geven.

Datzelfde kun je Heine niet verwijten. Hij schrijft bladzijden en bladzijden over eten. Van hem bezit ik zelfs twee kookboeken, “Heine à la carte” en “Essen und Trinken mit Heinrich Heine”. Enfin, “van hem”: die boeken werden uitgegeven in 1997, juist toen Heinrich zijn tweehonderdste verjaardag vierde, iets dat ons allemaal te wachten staat.

Er staan recepten in voor “Austern in Kartoffeln und Kaviarsauce” of “Gebratene Forelle mit Suppengemüse und Nußbutter”. Geen dingen die je elke dag eet, maar waar hij het bij gelegenheid inderdaad wel over had. Over de Engelse keuken, zoals over de Engelsen zelf, was Heine niet enthousiast, behalve over hun rosbiefs. Maar groenten werden hem in Londen opgediend, gekookt in water en verder “geheel zoals God ze geschapen had”.

Over Parijs nog gezwegen, maar zelfs in Duitsland at men beter! In herberg Die Krone in Klaustal at hij eens »einen Kalbsbraten, groß wie der Chimborazo in Miniatur, sowie auch eine Art geräucherter Heringe, die Bückinge heißen, nach dem Namen ihres Erfinders, Wilhelm Bücking, der 1447 gestorben und um jener Erfindung willen von Karl V. so verehrt wurde, daß derselbe Anno 1556 von Middelburg nach Bievlied in Seeland reiste, bloß um dort das Grab dieses großen Mannes zu sehen. Wie herrlich schmeckt doch solch ein Gericht, wenn man die historischen Notizen dazu weiß und es selbst verzehrt!«

En inderdaad, je moet iets zélf eten om te weten hoe het smaakt.