Sartre als collateral damage

 Iemand een lul noemen en het nog laten drukken ook ...dat kan vandaag niet meer, zelfs niet in een literaire kritiek. Wij zijn veel fijngevoeliger geworden. Helaas ook minder grappig dan Houellebecq hier.

Hij neemt de dichter Prévert onder vuur, maar wat ik in zijn essay bijzonder apprecieer is dat hij langs zijn neus weg ook Sartre noemt, zonder aan die kerel verder nog een woord te besteden. Maar die twee namen staan zo hinderlijk dicht bij elkaar. Zijn kritiek betreft natuurlijk niet alleen Prévert.

Wie het hele essay wil lezen, en nog zeven andere essays, kan voor 3€ terecht bij:
 

Jacques Prévert est un con

Jacques Prévert est quelqu’un dont on apprend des poèmes à l’école. Il en ressort qu’il aimait les fleurs, les oiseaux, les quartiers du vieux Paris, etc. L’amour lui paraissait s’épanouir dans une ambiance de liberté ; plus généralement, il était plutôt pour la liberté. Il portait une casquette et fumait des Gauloises ; on le confond parfois avec Jean Gabin. [...]
Après guerre, à peu près à la même époque que Jean-Paul Sartre, Jacques Prévert a eu un succès énorme ; on est malgré soi frappé par l’optimisme de cette génération. Aujourd’hui, le penseur le plus influent, ce serait plutôt Cioran. À l’époque on écoutait Vian, Brassens**… Amoureux qui se bécotent sur les bancs publics, baby-boom, construction massive de HLM pour loger tout ce monde-là. Beaucoup d’optimisme, de foi en l’avenir, et un peu de connerie. À l’évidence, nous sommes devenus beaucoup plus intelligents.

Jacques Prévert is een lul

Jacques Prévert is iemand van wie je op school gedichten leert. Daaruit blijkt dat hij van bloemen hield, van vogels, van de oude wijken van Parijs enzovoort. Liefde leek hem in een sfeer van vrijheid te ontluiken; algemeen gesproken was hij eerder vóór vrijheid. Hij droeg een pet en rookte Gauloises; soms verwart men hem met Jean Gabin. [...]

Na de oorlog, ongeveer in dezelfde periode als Jean-Paul Sartre, had Jacques Prévert enorm veel succes; ongewild treft je toch het optimisme van die generatie. Tegenwoordig is Cioran wellicht de meest invloedrijke denker.*
In die tijd luisterden we naar Vian, Brassens**... Verliefde stelletjes die op een bank zitten te zoenen, de babyboom, de massale bouw van sociale woningen om al die mensen te huisvesten. Veel optimisme, geloof in de toekomst en iets van dwaasheid. Het is duidelijk dat wij een stuk intelligenter zijn geworden.

_______________
  * Dit essay verscheen in 1991.

** Hij stak zelf ook de draak met de Prévert-mode, maar hield daarbij zijn manieren, wat je van Houellebecq natuurlijk niet kunt vragen. Pour un tel inventaire il faudrait un Prévert, zong Brassens in Le Pluriel.