Een Franse clown

.

Bernard-Henri Lévy,
Franse schenking aan Georgië

De Amerikanen hebben dekens gestuurd, en de Esten dokters, maar het waren ongetwijfeld de Fransen die de Zuid-Ossetiërs uit de nood hebben geholpen, met hun aanbod om de nouveau philosophe Bernard-Henri Lévy te sturen.
Lévy, deel uitmakend van een brigade intellectuelen die vanuit Parijs op zending kwam, maakte grote indruk in het Marriott-hotel in Tbilisi, waar hij veilig genesteld zat, geëntoureerd door zijn eigen cameraman, fotograaf, uitgever en lijfwacht.
“Hen te zien krijgen is niet zo moeilijk,” zegt een hotelgast. “Ze lummelen rond in het foyer, stoten rookwalmen uit, en maken gewichtige gebaren. .BHL is in zijn element, met zijn witte hemd wat verkreukt, zijn haar gecoiffeerd met een windtunneleffect, terwijl hij parfum afgeeft.”
Op de vraag wat hem heeft aangespoord om zich in het oorlogsgebied te begeven, beklemtoont hij dat zijn bezoek niet louter symbolisch is. “Ik ben een geëngageerde intellectueel,” zegt hij met nadruk. “Ik ben gekomen omdat ik meen dat de inzet hoog is.”
Nu is het niet voor het eerst dat hij zich mengt in de internationale diplomatie. Bij het Bosnische conflict wilde hij zich opwerpen als bijzonder onderhandelaar, en laatst reisde Lévy nog af naar Darfoer.
Wellicht is het zijn bekendheid met de wrede finesses van de oorlogvoering, die hem toelaat om ook de zonzijde te zien.
“Aan dit conflict zit een kant die nog zo kwaad niet is,” laat hij filosofisch weten, “en wel dat Georgië nu op de kaart staat.”
____________

Noot van 29 augustus:

Het Nederlandse dagblad Trouw brengt een verhaal van verslaggever Jelle Brandt Corstius, vanuit Tschinvali. Anders dan Bernard-Henri Lévy, die in Le Monde verslag mocht doen van plekken die hij nooit had bezocht, en van gebeurtenissen waar hij niet bij was geweest, geeft deze man een gedetailleerd beeld van de toestand ter plekke.
Het is een raadsel hoe bij een krant als Le Monde er blijkbaar niet één eindredacteur zat, aan wie het opviel dat het verslag van hun BHL, louter op stilistische kenmerken afgaand al, onbetrouwbaar en gefingeerd moest zijn. Zo'n sierlijke, en quasi-bezadigde toevoeging als légère, in "L'odeur, légère, de putréfaction..." ...dat ruikt toch verdacht?
Voor een beetje eindredacteur is zulk een wending de signatuur van een mooiig schrijvende, narcistische fabulator.

.