Een botsing vermeden

De positief opgezette uitzending van Terzake gisteren, over de EU, leek ongewild soms een pleidooi juist tegen die constructie. Wie goed heeft gevolgd zal bijvoorbeeld niet verwonderd zijn geweest dat het programma werd afgesloten met een reclamefilmpje voor de Unie, dat evenwel werd ingesproken door een stem met een niet-Europees, ik meen Amerikaans accent.
Het was nochtans goed begonnen met die zanger die helemaal gratis, zonder enige vergoeding dus, kwam verklaren dat hij weliswaar in Parijs woonde maar soms ook in Groningen optrad. Niets verzuring bij hem, heel positief klonk dat.
En daarna nam Verhofstadt himself de handschoen op in een spannend debat met een VLD-jongere, zekere Lander Piccard, die sterk van wal stak:
“Ja ik herken me heel veel in wat dat Bent eigenlijk aan het zeggen was. Voor veel jongeren is Europa nu eenmaal een realiteit. Ik heb zellef nog nooit mijn identiteitskaart moeten afgeven, euh, landsgrenzen, waar liggen ze? ik weet het soms ook nie allemaal ne meer.”
Verhofstadt liet zich door de verrassende wending met die dubbele negatie niet uit zijn lood slaan, en kwam stevig en voluntaristisch uit de hoek. Zo had hij het, “voor diegenen die graag geschiedenis hebben” enthousiast over “die Griekse stadsstaten, op het ogenblik dat het Romeinse Rijk bestond”. Met dat bekende brede penseel, zo mogen we hem graag aan het werk zien. 
Na zijn mededeling, waar inderdaad niets aan toe te voegen was, verliet Guy de studio. Begrijpelijk, heel drukke agenda heeft zo’n man.

Een afknapper vond ik daarna het enkelvoudige negativisme van Thierry Baudet, die met zijn medeauteur Geert Mak aan tafel was gezet. Alweer riskant om zoiets te doen, want misschien kunnen die kerels elkaar niet luchten.
Annelies Beck stelde Baudet de vraag of het debat, over de euro onder meer, niet te lang was uitgebleven, of misschien niet goed gevoerd, en natuurlijk vond hij dat:
“Ja, of in elk geval te veel ook met, hmm, binnen een kamp, maar niet tússen kampen of tussen verschillende ideeënvelden.”

Onwillekeurig kreeg de kijker nu het gevoel dat Verhofstadt net iets te vroeg was weggelopen. Zonde dat de redactie dit nare gevoel niet heeft kunnen wegnemen. Ze waren wel “blij een bijdrage tot het debat geleverd te hebben”, maar een goede journalistieke reflex was het geweest om Verhofstadt, die nog niet ver geraakt kon zijn, gauw even bij de mouw te trekken, voor een harde maar positieve reactie.

Du choc des idées jaillit la lumière, zoals men in het Europees zegt.