Spreekwoorden bevatten altijd een waarheid

Ἀπελλῆς, Appelles van Kos, was de grootste schilder van de oudheid. Hij stond erom bekend dat hij zo natuurgetrouw werkte dat de vogels aan zijn geschilderde bessentrossen kwamen pikken. Alexander de Grote liet zich uitsluitend door hem portretteren. Ook diens mooiste maîtresse mocht Appelles schilderen, en zoals dat dat gaat: hij werd verliefd op zijn onderwerp. Alexander toonde zich niet kinderachtig, en uit dankbaarheid voor alle mooie portretten schonk hij hem deze maîtresse.

Goed, maar op een dag werd Appelles toch terechtgewezen door een schoenmaker, die hem opmerkte dat er iets mis was met een sandaal op een van zijn schilderijen, er ontbrak een vetergaatje. Appelles corrigeerde dat meteen, maar nu werd de schoenmaker overmoedig, en begon ook opmerkingen te maken over andere details. Daar kreeg onze schilder het van op de heupen en – de Griekse woorden hebben we niet meer, maar volgens Plinius de Oudere heeft hij toen gezegd “ne supra crepidam sutor iudicaret” – een schoenmaker kan beter enkel over sandalen oordelen – en Plinius voegde nog toe dat deze vermaning spreekwoordelijk was geworden: quod et ipsum in proverbium. Inderdaad zeggen wij nu nog “schoenmaker blijf bij uw leest”.

Ik moest hieraan denken toen ik vanmorgen een artikeltje zag in Knack, dat over een schoenmaker ging die ook over veel dingen spreekt, Wouter Torfs namelijk.

Dat artikeltje was niet ondertekend, en terecht want het was zó stuitend slecht geschreven, en daarbij zo serviel dat Torfs aan deze onbekende misschien geen maîtresse, maar toch een paar sandalen cadeau mag doen.