Een politieke mening die hier ontoelaatbaar is

Philippe de Villiers is behalve een streng-katholieke politicus (staatssecretaris onder Chirac, parlementslid, Europarlementslid enzovoort) ook auteur en stichter-eigenaar van een historiserend pretpark. Hij was ook presidentskandidaat, zij het zonder succes, en riep zijn kiezers destijds op om voor Sarkozy te stemmen, 'om links de pas af te snijden’, maar hij kan het tegenwoordig ook wel stellen met Macron. Hij kwam niet meer op voor de ‘Europese’ verkiezingen van 2014 omdat hij het EU-parlement als een ‘optische illusie’ beschouwt, en de politiek als een cloaca.

Hier vertaal ik wat hij in 2016 te zeggen had over de islam:

Er is de islam, en er zijn de moslims. Wat de islam betreft is het antwoord: nee. Het is niet de roeping van Frankrijk om de oudste dochter* van de islam te worden en dus is het nee. Er worden geen moskeeën gebouwd, er wordt geen infiltratie geduld van wahhabisme noch van vreemd geld. Wat de moslims betreft zijn er diegenen die er een puinhoop van maken. Zij moeten terugkeren: remigratie. Dan zijn er diegenen die een mengsel van misprijzen en nostalgie vertonen. Zij zijn ongelukkig bij ons: ook zij moeten terugkeren. Dan zijn er diegenen die Frankrijk in hun hart sluiten, zonder het te kennen, en die Fransen zouden kunnen worden omdat zij dat wensen. Ook tot hen richt ik mij, want ik zie er bij ons, in de Puy du Fou zie ik hen. Dat is aandoenlijk.
Tussen de koran en Frankrijk is het kiezen tenslotte. Er zijn moslims die voor Frankrijk hebben gekozen, de Harki’s, zoals vele anderen die in de loop van onze geschiedenis voor Frankrijk hebben gekozen. Omdat Frankrijk mooi is, omdat Charles de Foucauld** soms werd gehoord als hij met moslims sprak. Maar hij werd vermoord. Wat bewijst dat er Franse moslims kunnen zijn, maar dat er nooit een Franse islam zal bestaan. Of het moest zijn, als er op een dag toch een Franse islam zou bestaan, dat Frankrijk islamitisch grondgebied is geworden. En daartegen zal ik vechten tot mijn laatste snik. Opdat Frankrijk Frankrijk blijve, en ik zeg aan onze luisteraars: wijk nooit één duimbreed.
Wij hebben een grote beschaving, en een volk als het Franse volk bezit een tweevoudig en onvervreemdbaar recht. Het eerste is het recht op historische continuïteit, het recht zijn symbolen, zijn cultuur en zijn monumenten te beschermen. En het tweede, nog belangrijkere recht, is het recht om de antropologische rijkdommen van onze beschaving in ere te houden. Het onderscheid tussen het tijdelijke en het spirituele domein, de plaats van de vrouw – Frankrijk is het land dat de hoffelijkheid heeft uitgevonden – de plaats van de persoon, de universele plaats van het individu. Er is tenslotte toch een heel verschil tussen de Bergrede en Het Vers van het Zwaard.*** Laten we onze beschaving dus vasthouden.

__________

* De Franse koningen na Clovis werden ‘fils aînés de l’Église’ genoemd, omdat zij de tijdelijke belangen van de kerk verdedigden. De vrouwelijke vorm, om Frankrijk zelf aan te duiden – ‘fille aînée’, oudste dochter – werd voor het eerst in de negentiende eeuw gebruikt, door de dominicaan Lacordaire, de opvolger van Tocqueville in de Académie Française. ‘Het katholicisme kan het stellen zonder de Latijnse landen, maar omgekeerd niet. De dag dat Frankrijk niet langer ‘la fille aînée de l'Église’ zal zijn, wordt het voer voor de Teutonen’, schreef in 1884 de esoterist Joséphin Péladan, en Jean-Paul Sartre, die zelf flink naar esoterie neeg, schreef in La Mort dans l'âme (1949): ‘Het is als oudste dochter van de kerk dat Frankrijk met een schitterende reeks overwinningen geschiedenis schreef; het is het Frankrijk zonder god dat in 1940 de nederlaag kende.’

** Van de 'martelaarsdood' van deze priester-linguïst (hij maakte een woordenboek van de Toearegtaal) bestaan uiteenlopende versies.

*** Respectievelijk Matthéus 5-7, en Koran 9:5: Als de heilige maanden zijn verstreken, doodt dan de veelgodendienaars waar jullie hen vinden, grijpt hen en belegert hen en wacht hen op in elke mogelijke hinderlaag. &c.

Il y a l’islam, il y a les musulmans. Pour l’islam, c’est non. La France n’a pas vocation à devenir la fille aînée de l’islam : c’est non. Pas de construction de mosquées, pas d’infiltration du wahhabisme et de l’argent étranger. Pour les musulmans, il y a ceux qui mettent le désordre. Faut qu’ils repartent, la remigration. Il y a ceux qui affichent un mépris, mâtiné de nostalgie. Ils sont malheureux chez nous : il faut qu’ils repartent aussi. Il y a ceux qui acceptent de laisser la France descendre dans leur cœur, mais qui ne la connaissent pas, et qui pourraient être des Français de désir. C’est aussi à eux que je m’adresse parce que j’en vois chez moi, au Puy du Fou j’en vois. C’est touchant.

En fait, entre le coran et la France, il faut choisir. Il y a eu des musulmans qui ont choisi la France : les Harkis, et tant d’autres dans notre histoire qui ont choisi la France. Parce que la France est belle, parce que Charles de Foucauld, quand il parlait à des musulmans était parfois entendu. Mais il a été assassiné. C’est la preuve que on peut avoir des musulmans français, mais qu’il n’y aura jamais de l’islam français. Ou alors, s’il y a un islam français un jour, ce sera que la France est devenue une terre d’islam. Et ça, jusqu’à ma mort je me combattrais contre ça. Pour que la France reste la France, et moi je dis, à ceux qui nous écoutent : ne lâchez pas un pouce de terrain.
Nous avons une grande civilisation, un peuple comme le peuple français a un double droit inaliénable. Le premier, c’est le droit à la continuité historique, le droit de préserver ses symboles, sa culture, ses monuments. Et le deuxième droit, encore plus important, c’est le droit de cultiver les richesses anthropologiques de notre civilisation. La distinction entre temporel et spirituel, la place de la femme – la France est le pays inventeur de la courtoisie – la place de la personne, la place universelle de la personne. Le Sermon sur la Montagne, c’est quand même autre chose que le verset du sabre. Donc, gardons notre civilisation.