Toen woorden nog een wijding hadden

Elke tijd drukt zich uit op zijn eigen wijze, en zo schreef in 1808 Heinrich von Kleist het verhaal Die Marquise von O... en zijn eerste zin is zo betoverend, dat niemand die hem één keer heeft gelezen hem nog vergeet. Hem helemaal correct onthouden met al die prachtige werkwoordsvormen zal een Nederlandstalige misschien niet lukken, maar de sfeer van die zin blijft iedereen bij.

Die Marquise von O...

In M..., einer bedeutenden Stadt im oberen Italien, ließ die verwitwete Marquise von O..., eine Dame von vortrefflichem Ruf, und Mutter von mehreren wohlerzogenen Kindern, durch die Zeitungen bekannt machen: daß sie, ohne ihr Wissen, in andre Umstände gekommen sei, daß der Vater zu dem Kinde, das sie gebären würde, sich melden solle; und daß sie, aus Familienrücksichten, entschlossen wäre, ihn zu heiraten.

Nu schaam ik me om die gewijde taal te vertalen...

In M…, een belangrijke stad in het noorden van Italië, liet de verweduwde Marquise von O…, een dame met een voortreffelijke reputatie en moeder van meerdere welopgevoede kinderen, in de kranten bekend maken: dat zij buiten haar weten om in gezegende toestand was gekomen, dat de vader van het kind dat zij zou baren zich diende te melden; en dat zij om familiale redenen besloten had hem te huwen.

...maar ik troost me bij de gedachte dat in onze tijd de Marquise misschien gewoon #metoo had geroepen.