Wangedrag op de openbare weg is territoriumverovering

Ik vertaal dit artikel maar, en hoop dat het magazine Causeur en de auteur zelf, Aurélien Marq (ingenieur belast met vraagstukken van de Franse binnenlandse veiligheid) dit niet kwalijk zullen nemen en het integendeel als een vorm van reclame voor Causeur zullen beschouwen. Overigens gaat dit artikel in de eerste plaats over journalistiek.

Het gaat om moslimhuwelijken binnen bepaalde gemeenschappen,

en Le Figaro heeft dat met (bijna) zoveel woorden gezegd.

Om te ontsnappen aan heksenprocessen 

 zwemen bepaalde media naar autocensuur

Aurélien Marq - 7 september 2018

Is het zo moeilijk om die aparte moslimhuwelijken ook bij hun naam te noemen? Le Figaro houdt zich gedeisd en grijpt, om aan heksenprocessen te ontsnappen liever naar understatements.

Voor enkele dagen heeft Le Figaro een bijzonder interessant artikel gewijd aan de maatregelen die het gemeentebestuur van Nice heeft genomen om het hoofd te bieden aan allerlei uitspattingen bij bepaalde huwelijken. Er is sprake van rodeo’s op twee wielen, rijden op de trottoirs, geblokkeerde wegen, agressie en beledigingen tegen de ordemacht bij eventuele controles, gevaarlijk gedrag in het algemeen, en zelfs van ‘schoten om aan de vreugde uitdrukking te geven.’

De piste van de youyous*

Wel verduiveld! ‘Sinds wanneer zijn er bij huwelijksfeesten zulke uitspattingen?’ vraagt de nieuwsgierige lezer. En waarom? Is dat bij alle huwelijken? Mysterie.

Een paar aanwijzingen toch, Le Figaro spreekt van ‘youyous’,* ‘vreemde vlaggen’, ‘folkloristische muziek’, en preciseert dat een socialistische verkozene de ‘stigmatisering’ heeft aangeklaagd. Het spoor wordt duidelijker!

Je kunt toch evengoed met zoveel woorden zeggen wat iedereen al lang begrepen heeft?

In de officiële vergaderingen van de prefecturen en gemeentehuizen krijgen dergelijke ‘risicovolle’ huwelijken de benaming ‘communautaire huwelijken’, en die term duidt vanzelfsprekend niet de boeddhistische gemeenschap aan, maar mensen die voortkomen uit de immigratie vanuit landen met een moslimcultuur.

U zult mij de omslachtigheid van mijn woorden moeten vergeven, maar die term ‘communautaire huwelijken’ is hypocriet, en ‘moslimhuwelijken’ komt niet overeen met de waargenomen feiten, al was het maar omdat ze zich voordoen op het moment van de burgerlijke plechtigheid, en niet in het kader van eventuele religieuzere inzegeningen.

Het verkeer blokkeren heeft niets traditioneels

Het spreekt dat niet alle huwelijken van koppels met een moslimcultuur aanleiding geven tot de genoemde inbreuken, bijlange niet. Nochtans, enkele bijzonder schaarse uitzonderingen daargelaten, komen die uitspattingen uitsluitend voor bij huwelijken van koppels voortkomend uit de cultureel mohammedaanse immigratie. Welke besluiten men daar ook uit trekt, het zou oneerlijk en absurd zijn een analyse van dit fenomeen te willen te maken, zonder een zo kenmerkende factor in aanmerking te nemen.

Bovendien, al kan men bepaalde praktijken nog beschouwen als eerder klassieke feestelementen (muziek, dans, claxons), in het anarchistische blokkeren van het verkeer zit maar weinig traditioneels, of in het nemen van ronde punten tegen de richting in, of in het rijden op trottoirs en daar de voetgangers uitschelden! Als men daar een culturele dimensie in wil zien, dan gaat het om de ‘cultuur van de banlieues’ (mocht men daarbij van cultuur kunnen spreken, maar dat debat laat ik aan de etnologen), en vast niet van de Maghrebijnse of Turkse culturen.

De stad Nice pakte dat goed aan

Wat mij betreft zie ik in die terugkerende uitspattingen die altijd op de openbare weg plaatshebben vooral machtsdemonstratie. Het is een manier om territorium te veroveren en om de ordediensten te pesten, en de rest van de bevolking, eerst en vooral de autochtonen, maar ook al die immigranten die een rustig bestaan wensen en zich gegijzeld zien door een zogenaamde ‘gemeenschap’.

Zo beschouwd mag men zich verheugen over het effect van de beslissingen van de burgemeester van Nice, waar andere gemeenten wijselijk een voorbeeld aan namen, en over de recente evolutie met wettelijke bepalingen in dezelfde richting, die de gemotoriseerde rodeo’s op de openbare weg willen bestraffen.

Autocensuur, ik schrijf uw naam**

Waarom heeft Le Figaro de zaken niet duidelijker gezegd? Dat bij een dergelijk onderwerp Le Monde, L’Obs of Libé stilzwijgend voorbijgaan aan een werkelijkheid die niet in strookt met hun dogmatische opvattingen zal niemand verrassen, maar in dit geval kan men Le Figaro er toch moeilijk van verdenken dat hij dezelfde ideologie verdedigt! Temeer daar de redacteur van het artikel toch de moeite heeft genomen om er enkele aanwijzingen in te schuiven die helemaal ondubbelzinnig waren, en nog eens feitelijk ook... Waarom dan?

Graag zou ik er een beroep op het gezonde verstand van de lezer in willen zien, met een knipoog. Helaas, ik meen dat de bedoeling eerder was ‘het te zeggen zonder het gezegd te hebben terwijl men het toch zei, zonder dat men iemand kon verwijten het gezegd te hebben’. Duidelijk gezegd: een techniek die typisch is voor kranten die met censuur te maken hebben. Ach, natuurlijk gaat het hier niet over de activiteit van een of ander propagandabureau, of minstens nog niet. De censuur van vandaag mag dan arglistiger zijn, dat maakt haar niet minder gevaarlijk!

Angst om te stigmatiseren

Dat is de angst geconfronteerd te worden met beschuldigingen van islamofobie, xenofobie, racisme, begrippen die men overigens vaak met gemak in elkaar laat overlopen, en zware beschuldigingen als ze gefundeerd zijn, maar die meestal te pas en te onpas gebruikt worden om iemand elke rationele analyse te beletten van de islam, van migratiestromen of gettovorming.

Het is de angst om te choqueren, soms cynischer ook om geen publiek kwijt te spelen, soms gewoonweg om iemand voor de borst te stoten, maar die houding geeft enkel een premie aan de meest gevoeligen, terwijl zij het juist zijn waar men het minst rekening mee zou moeten houden.

Misschien is het ook de oprechte angst te stigmatiseren, de angst dus om onterechte veralgemeningen aan te moedigen, wat verontrustend is want dat veronderstelt de idee dat lezers niet in staat zullen zijn om voor henzelf de meest elementaire onderscheiden te maken. Echter, elke houding die uitgaat van het vooroordeel dat ‘de mensen’ niet over dat eenvoudige onderscheidingsvermogen beschikken, komt onvermijdelijk tot de slotsom dat ze niet over belangrijke onderwerpen kunnen oordelen als ze aan zichzelf overgelaten worden, wat neerkomt op verwerping van de democratie.

In 2018 de waarheid voorbij?

In ieder geval wordt de waarheid opgeofferd. Nochtans, wat ook onze filosofische, politieke, ethische of zelfs religieuze overtuigingen mogen zijn, het lost niets op de waarheid weigeren te zien, en dan zijn we veroordeeld tot gevechten tegen illusies, en tot machteloosheid ten overstaan van de problemen waarmee we geconfronteerd worden.

Ongelukkig genoeg komt de eenvoudige vastelling hierop neer dat in 2018 de oudste krant van Frankrijk zich verplicht voelt zijn toevlucht te nemen tot allusies en omzichtige bewoordingen omdat hij zaken niet meer duidelijk durft te benoemen, al zijn die perfect feitelijk en controleerbaar. Laten we uitkijken!

Als wij afzien van onze vrijheid van spreken, dan zullen we die kwijtspelen. Als wij niet laten zien dat we bereid zijn haar te verdedigen, dan zal ze ons worden ontnomen.

________________

* de youyou is een collectieve, schrille, yodelachtige kreet van meestal Noord-Afrikaanse vrouwen bij feestelijkheden zoals huwelijken, maar volgens sommigen, zoals Chadortt Djavann, tegelijk ook een kreet van wanhoop over hun rechteloze situatie.

** Verwijst naar Liberté (j’écris ton nom), een gedicht van Paul Éluard van 1941.