Zemmour reageerde wat wrevelig

De achtste oktober van 2018 kwam Éric Zemmour in Brussel zijn nieuwe boek Le destin français voorstellen voor de Cercle Pol Vandromme. Dat was in een hotel aan de Louisalaan, en je van hotel vergissen was uitgesloten want er stonden aan de ingang niet zoals gewoonlijk livreibedienden die gedienstig je valiezen op een karretje zetten, maar echte agenten met echte wapens, en de karretjes die je zag waren flikkenkarretjes.

Ook kwam je het hotel niet in zonder identiteitscontrole, want het ging met inschrijvingen en je kreeg dan rond de middag een mail waarin stond waar het ’s avonds zou doorgaan.

De zaal zat vol, een man of honderdvijftig, maar er waren geen journalisten. Misschien een enkele Franstalige, maar zeker geen Nederlandstaligen. De naam Zemmour deed bij hen nog geen belletje rinkelen.

Nochtans was het een goede gelegenheid om de man zijn politieke filosofie te horen uiteenzetten, maar u kan dat hier alsnog doen, zonder identiteitscontrole.

Daarna was er ook een signeersessie. Ik schoof mee aan, maar had Le destin français niet gekocht. Ik krijg mijn boeken soms niet gelezen, verdrink erin en voel mij dan schuldig.

Jaren daarvoor, in 2011, had ik van hem wel Z comme Zemmour gelezen, een schitterende verzameling van zijn radiokronieken, met daarin vaak observaties die bij de Fransen niet goed vallen. Bijvoorbeeld op p. 288: Seuls les Pays-Bas, l’Autriche et la Flandre ont un mode de développement cohérent avec celui de l’Allemagne.

Ik schoof dat boek dus voor zijn neus, en dat beviel hem niet erg. Vous n’avez pas acheté le livre? -- Non, pas pour le moment mais je vous lis attentivement depuis des années, et ce livre en est la preuve.

Die uitleg beviel hem maar half, maar hij signeerde toch mijn oude exemplaar.