Een niet al te gewaagde voorspelling

.

Zoals de Remmery-kwestie er nu lijkt voor te staan, zou –zonder op het onderzoek ook maar enigszins vooruit te lopen– heel de zaak best kunnen eindigen als een doordeweekse affaire de cul tussen zekere Marijke en de uiterst sympathieke sms-ende ondernemer Rik Vannieuwenhuyse.
Helaas hebben in deze maandenlange affaire, zowel het hof als de kerk het niet kunnen nalaten om hun eerbiedwaardige gat te verbranden. Zij werden tijdens deze pijnlijke oefening bijgestaan en aangevuurd door hun verzamelde perslakeien.

Dat die bisschop graag wat aandacht wilde, en met dat doel voor ogen zijn soutane wat te hoog opstroopte, stoort mij niet – democratisch gesproken doet dat niet terzake – maar dat het hoofd van de uitvoerende macht hier schaamteloos vooruitliep op de uitslag van een onderzoek …dat is heel andere koek, en daar is de regering, of minstens één minister verantwoordelijk voor.
Mij laat het koud of de zaak eindigt als een groot racistisch schandaalstuk, met de organisatie ‘Nieuw Vrij Vlaanderen’ in de schrikwekkende hoofdrol, of als een ondermaatse boulevardkomedie. Albert de Tweede echter gaat in geen van beide gevallen vrijuit, en daar moet in ons grondwettelijk bestel een consequentie aan verbonden worden, want die Albert zelf is niet verantwoordelijk.

Hoe moet het nu verder? Politieke gevolgtrekkingen zullen er niet komen: die kwamen er ook niet toen – en ik geef dit enkel als voorbeeld – lolbroek Eyskens in de Khaled-affaire éigenlijk ontslag had moeten nemen en zulks zelfs openlijk toegaf, maar het niettemin vertikte om dat te doen en daarvoor nooit werd afgestraft. Integendeel: die kwast is niet van het scherm te branden (ik bedoel natuurlijk de jónge Eyskens, het nog levende bewijs van Marx’ dictum dat de geschiedenis zich herhaalt: de eerste keer als tragedie, de tweede keer als komedie).
Sinds die tijd zijn er talloze voorbeelden te noemen van ministers, zelfs van senaatsvoorzitters die éigenlijk ontslag hadden moeten nemen en dat niet deden, immers: "de mensen liggen daar niet wakker van". Deze figuren lijken geen besef te hebben van de walg die zij opwekken. Wat men ook mag vertellen: geloofwaardigheid is in de politiek nooit een probleem, het gaat om de macht op korte termijn.

Die vraag hoe het verder moet stelt zich het meest prangend voor journalisten. Helaas is reporting, verslag uitbrengen, iets waar zij gemeenlijk op neerkijken. Wat telt is: de mensen in het juiste spoor houden met duiding.
Wat er moet worden geduid hoeven echter niet noodzakelijk feiten te zijn! Wie voor de kwaliteitspers werkt ziet de zaken in een "breder verband" [zie de blog hieronder] en wil juist wég uit dat keurslijf van enge feiten. Het is bijna aandoenlijk om te zien hoe velen van hen werkelijk geloven dat zij een sturende functie hebben, dat zoiets in hun macht ligt.

Toch moeten er ook journalisten zijn die enige geloofwaardigheid op prijs stellen. Zij staan voor een moeilijke taak, en daar hebben zij zelf voor gezorgd met hun titels over de volle breedte van pagina één, waarin telkens weer een nieuwe als racistisch geduide brief, of weer iets anders, als feit werd aangekondigd. Let wel: die brieven bestáán, niemand betwist dat, alleen ...ze werden onmiddellijk geduid en geplaatst. Voor vele journalisten immers was het loutere bestaan van die brieven, dat Feit dus, volslagen bijkomstig: de brieven waren voor hen een overbodig bewijs voor een breder fenomeen dat Zij allang kenden. Vaak zelfs viel de naam van een politieke partij, die moeiteloos als inspirator werd gebrandmerkt.

Is het denkbaar dat enkele eerlijke journalisten nu besluiten dat het welletjes is geweest? en dat zij zullen mogen herroepen wat hun eigen media hebben verspreid?
Zover zal het niet komen.

Wat zal gebeuren is: dat over het verleden gezwegen wordt, en dat wij toekomstige ontwikkelingen in deze zaak op pagina 17 zullen lezen. Het wordt probleem 177.
Het enige slachtoffer blijft dan Naïma Amzil, die met de hele zaak allicht niets te maken heeft –laten we alweer het onderzoek afwachten– en die onze oprechte sympathie verdient, maar die door politiek en pers is gebruikt voor een agenda in dienst van de macht.

Maar wat dan nog? met één slachtoffer valt te leven, en tenslotte: het was voor het goede doel!

Play it low, tune it down!