De anatomische les van dr. Fabre
Omdat Jan Fabre na zijn laatste lotgevallen verkoos om geen aangifte te doen bij de politie, zijn we aangewezen op zijn eigen verklaringen en vaststellingen.
Die zijn niet min: hij werd in het Antwerpse Park Noord overvallen door zeven man, Belgen én allochtonen. Het park is van iedereen, en een goede mix is het zekerste teken van een geslaagde integratie. Die mannen waren speciaal uitgestuurd door de N-VA.
De aanval kwam er tijdens het joggen, en dus niet als gevolg van bijvoorbeeld een betwiste handelstransactie, wat daar ook wel eens voorkomt en waar meestal ook geen klacht op volgt, om ruchtbaarheid te vermijden.
Nu is het voor iemand die matrakslagen krijgt niet altijd eenvoudig om het hoofd koel te houden en scherpe waarnemingen te doen, maar een artiest kan natuurlijk iets meer. Naast zijn rapport met daarin het correcte aantal overvallers en de sociologische samenstelling van de groep, getuigt ook de vaststelling dat de slagen op zijn nieren terechtkwamen van een scherp waarnemingsvermogen.
Het hoofd, het hart, de maag, de geslachtsdelen, dat zijn plekken die iedereen direct kan aanwijzen, maar de plek van de nieren is voor velen, zo niet een raadsel dan toch vaag. Niet echter voor Fabre, en wellicht is zijn kunstopleiding hem hier van pas gekomen.
.
http://victacausa.blogspot.com/victacausa.blogspot.com5edf7b715d0afaa3d68201fa2d94715a304487db.html
3 opmerkingen:
Als gespeelde onnozelheid een kunstvorm was, dan zou Jan Fabre ook in deze discipline internationaal ongetwijfeld hoge toppen scheren. “Geen aangifte gedaan om niet nog meer ruchtbaarheid aan de zaak te geven” – hmm hmm. Zou ruchtbaarheid niet uitgerekend datgene zijn waar het Fabre om te doen is? De kunstenaar-die-de-wereld-ons-benijdt zit momenteel immers in nauwe PR-schoentjes (tot zijn eigen stomme verbazing, want zeg nou zelf: wie zou OOIT gedacht hebben dat wie katten in de lucht gooit, het risico loopt dat er af en toe eentje slecht neerkomt?). In een dergelijke vervelende situatie is het aardig meegenomen als je jezelf een (al dan niet geënsceneerde) slachtofferrol kunt aanmeten. Een kat in nood maakt rare sprongen.
De onnozelheid van Fabre is niet gespeeld. Hij is dat in alle eerlijkheid, en is er ook rijk mee geworden tenslotte. Zijn oprechte bewonderaars zijn onnozel, dat wel, maar dan in de oorspronkelijke zin van ‘onschuldig, zachtmoedig, onnozel’.
Ik ben geneigd een en ander wat somberder in te zien - zeker, wat dat eerste zinnetje van uw reactie betreft, in het onderhavige geval - maar goed, Victa Causa staat nu eenmaal bekend om z'n milde kijk op de dingen :-)
Een reactie posten