Allah was weer eens akbar

De moslimmoordenaar Radouane Lakdim, 25 jaar, was een Marokkaan gedomicilieerd in Carcassonne. Als “salafist” actief op het web, en hij stond bij de inlichtingendienst bekend. Werd eerder veroordeeld voor feiten van gemeenrecht. Men vermoedt dat hij recent in Syrië is geweest.

Dat is tenslotte een nogal normaal profiel, en iedereen zal er begrip voor hebben dat de Fransen niet ál hun criminele Marokkanen in de gevangenis kunnen opsluiten, want de cijfers over jonge Marokkanen die met het gerecht in aanraking kwamen zijn te overweldigend.

Bedenkelijker vind ik dat de minister van Binnenlandse Zaken, de socialist Gérard Collomb niet in staat is tot een ernstige analyse, want hij wist niet beter te verzinnen dan: “Hij stond bekend voor kleine criminaliteit, wij volgden hem en dachten dat er geen radicalisering was, maar hij is plots tot de daad overgegaan.” Die man denkt dus dat die mythische “radicalisering” iets voorstelt, en zich zelfs laat meten en voorspellen. Wat Collomb kennelijk niet weet, is dat dat hele begrip nergens op slaat en volkomen onbruikbaar is. Evenmin bruikbaar is dan vanzelfsprekend het afgeleide journalistiek-politieke begrip “deradicalisering”, al verdienen misschien een handvol werkloze psychologen er hun boterham mee. 

En wat al even erg is, en naar mijn smaak nog erger: volgens een radiojournaliste riep die Radouane “extremistische slogans”. Nu, volgens de Franse media riep die knaap enkel dat god almachtig is, of groot. Allāhu akbar! Een wijdverspreide mening. Dat kunt u hiernaast lezen en het staat zowat overal op de muren van moskeeën. Door zo'n bewering als “extremistisch” te omschrijven zegt die journaliste dat héél de islam extremistisch is. "Extremistisch" is trouwens een begrip uit de zogenaamde "duiding": verslaggeving is iets anders.

Om te liegen moet je écht slim zijn, dat is bekend, maar om te parafraseren, te omzwachtelen en te verdoezelen kun je beter ook niet op je kop gevallen zijn.
Ach, en ze bedoelde het nog wel zo goed.
______
noot van 26 maart:
"Le lieutenant-colonel Beltrame est mort des suites d'une blessure à la trachée provoquée par un coup de couteau." Dit zegt het officiële rapport.
Ik vermoed niet dat deze mededeling geschikt is voor onze media, maar ik vertaal toch even: "Luitenant-kolonel Beltrame is gestorven door een wond aan de luchtpijp, als gevolg van een messteek." Zo hoort dat in de islam inderdaad te gebeuren.

Niet dat het lot van tv-kijkers me plots zou interesseren...

...maar toch: hoe vernederend moet het niet zijn om in de reclamesector te werken. Geen mens wil hun producten zien of horen, maar toch vinden de overheden dat er overal reclame moet zijn. Straten, trams en bussen worden volgeplakt met smeerlapperij. Bekijk een oude foto van een willekeurige stad en je ziet hoe groot de ravage is. 
Tot zelfs televisiekijkers willen nu de afscheidingen van de reclamejongens doorspoelen! Werkelijk niemand lijkt bereid hun uitwerpselen aan inspectie te onderwerpen.

En nu hoor ik dat Sven Gatz doorspoelen wil verbieden. “Als het moet om een gezond medialandschap te behouden dan zal ik dat doen. Dan zitten we weer voor een paar jaar goed”, zegt hij.
Van overbemesting heeft die viezerik duidelijk nog nooit gehoord.

Maar gelukkig voor het uitstervend ras van tv-kijkers heeft zijn voorzitster hem al tot de orde geroepen.
In naam van de Vrijheid natuurlijk, al heeft reclame al lang niets meer met vrijheid te maken, eerder met onvrijheid. En dan mag August Ludwig von Schlözer nog geschreven hebben: Publizität ist der Puls der Freiheit – zoals ik in een boek over Heine las – Schlözer ging het toen om de verspreiding van de Verlichtingsideeën, niet om de verkoop van rommel.

[...] ne pas se laisser prendre à l’imposture publicitaire.

 Marguerite Yourcenar.

Finkielkraut wil uit twee ruiven eten

In zijn onderhoud met Élisabeth Lévy vandaag rekent Alain Finkielkraut Rusland tegelijk wél en niet tot Europa.

Alain Finkielkraut: Men zegt ons dat we ons vandaag niet van vijand mogen vergissen. De dreiging, de echte dreiging voor het Westen is de politieke islam, en Rusland bestrijdt die. Wij zitten dus in hetzelfde schuitje, wij verdedigen dezelfde beschaving.

Élisabeth Lévy: Wij staan dus aan de kant van Assad bij de verdediging van die beschaving.

Alain Finkielkraut: Voilà, maar vooral dit: Moskou bespeelt dus die snaar. Zoals Françoise Thom het schrijft in haar jongste boek [Comprendre le poutinisme, Desclée De Brouwer, februari 2018]: ‘Moskou, en in dit geval het Poetinregime, wil zich ontpoppen als het schild van Europa dat de opkomst van de barbaarse horden belet. Terwijl de volkeren van Europa platgewalst zijn, en in zekere zin door hedonisme ontmand, neemt het krijgshaftige Rusland de fakkel van de Europese beschaving over. Onder zijn leiding kan Europa zich uit de spiraal van decadentie werken waarin het nu zit. Rusland…’

Élisabeth Lévy: Dat is nog altijd het citaat?

Alain Finkielkraut: Dat is nog altijd het citaat. ‘Rusland, als voorvechter van de traditionele waarden, en bolwerk van het christendom tegen de islam, neemt de verdediging op van een Europa dat door zijn elites is verraden. Het heeft zijn christelijke wortels niet vergeten.’

Naar mijn oordeel echter is dit vertoog bedrieglijk. Rusland en Europa hebben niet dezelfde geschiedenis, het gaat hier niet om eenzelfde beschaving. Maar laat me duidelijk zijn: als Europeaan ben ik onverbrekelijk gehecht aan het Rusland van Póesjkin, van Toergénjev, Tolstój, Tsjéchov, Mandelstám, Pasternák, Vasíli Gróssman of van Moésorgski. Maar het Euraziatische Rusland van Poetin beroept zich op een andere traditie als het in zijn strijd tegen het islamfundamentalisme een alliantie aangaat met Iran en het Turkije van Erdoğan. Het Eurazië van Doegin, of van Lev Goumilev – gestorven in 1992, en die helaas de zoon is van Anna Achmátova – dat Eurazië heeft met de Europese beschaving zoals wij die begrijpen niets te maken.

_____

Vooreerst: alle Russisische namen hierboven heb ik gespeld zoals Karel van het Reve dat deed in het register van zijn Geschiedenis van de Russische literatuur (Amsterdam 1985, G.A. van Oorschot).
En wat het gesprek zelf betreft: men mag opmerken dat wellicht niet Europa, en zeker niet Oost-Europa zijn christelijke wortels vergeten heeft, maar dat de EU-baasjes dat in elk geval wilden, want in de préambule van hun clubreglement mocht de term 'christelijk' in geen geval voorkomen, vonden Giscard en Dehaene.
Een dergelijke ontkenning van de geschiedenis vond ik als atheïst, behalve een dwaasheid ook ronduit een smeerlapperij.
Overigens begaat naar mijn smaak ook Finkielkraut hier, niet een smeerlapperij maar toch een onwelvoeglijkheid als hij het heeft over 'helaas de zoon van Achmátova'. Dat staat niet voor een académicien. Weet hij veel over wat de dichteres daar zelf van vond.

Alain Finkielkraut: On nous dit que, on ne doit pas aujourd’hui se tromper d’ennemi. La menace, la vraie menace pour l’Occident, c’est l’islam politique, et la Russie le combat. Donc nous sommes dans le même bateau, nous défendons la même civilisation.

Élisabeth Lévy: Donc on est avec Assad hein, dans la défense de cette civilisation.

Alain Finkielkraut: Voilà, mais ça surtout: alors Moscou joue sur cette corde. Comme l’écrit Françoise Thom [Comprendre le poutinisme, Desclée De Brouwer, februari 2018] dans son dernier livre : Moscou veut apparaître, et le régime poutinien en l'occurrence, veut apparaître comme le bouclier de l’Europe, empêchant la montée des hordes barbares. Les peuples européens étant nivelés, et dévirilisés en quelque sorte par l’hédonisme, la Russie guerrière reprend le flambeau de la civilisation européenne. Sous sa direction l’Europe peut s’extraire de la spirale de la décadence dans laquelle elle est engagée. La Russie…

Élisabeth Lévy: C’est toujours la citation ?

Alain Finkielkraut: C’est toujours la citation. La Russie, championne des valeurs traditionnelles, rempart de la chrétienté contre l’islam, prend la défense de l’Europe trahie par ses élites. Elle n’a pas oublié ses racines chrétiennes.

Or je juge, moi, que ce discours est trompeur. La Russie et l’Europe, ce n’est pas la même histoire, ce n’est pas la même civilisation. Alors, soyons clairs. En tant qu’européen je suis indéfectiblement attaché à la Russie de Pouchkine, de Tourgueniev, de Tolstoï, de Tchekhov, de Mandelstam, de Pasternak, de Vassili Grossman ou de Moussorgski. Mais la Russie eurasienne de Poutine s’inscrit dans une autre tradition, quand à son combat contre le fondamentalisme islamique il s’accompagne d’une alliance avec l’Iran et avec la Turquie d’Erdoğan. L’Eurasie de Douguine, ou de Lev Goumilev, mort en quatre-vingt-douze, et qui est hélas le fils d’Anna Akhmatova, l’Eurasie ça n’a rien à voir avec la civilisation européenne telle que nous l’entendons.

Brainstormen in het zicht van verkiezingen

Gwendolyn Rutten, de mooiste partijvoorzitter die wij in dit koninkrijk bezitten, wil in de Grondwet plots een ander eerste artikel (dat wel al in de Universele Rechten van de Mens staat, maar kom). Nu is Gwendolyn, zoals ze zelf zegt "een optimist en een doener met een glasheldere visie" maar misschien kan het toch geen kwaad haar ter kennis te brengen dat andere glasheldere denkers al in 1770 hebben nagedacht over eerste artikels.

De geniale Ferdinando Galiani, een man uit de Verlichtingstijd (een boek van hem werd geredigeerd door Diderot en Grimm), stelde er ook een voor. Er was toen nog geen metoo-golf waarop je kon meedrijven, en zijn boek was dus van een andere aard dan dat van Gwendolyn.

Galiani wilde als nieuw eerste artikel “het recht op stappen” want alle oude artikels waren enkel krukken. Ter implementatie stelde hij ook een aantal daaropvolgende artikelen voor. Zijn recht op stappen gold immers niet enkel voor buiten, maar ook binnenshuis. Dus moest er ook een recht op pantoffels komen.

“Elke mens heeft het natuurlijke recht om te stappen en op de middelen daartoe, en dat is zozeer het eerste van onze fundamentele rechten, dat wij zonder dat recht geen voet meer zouden kunnen verzetten. Wij zouden dan misschien wel heel oude krukken hebben, maar geen fundamentele pantoffels. Nee, als wij bij onze zoektocht naar het eerste principe van alle Pantoffels, niet teruggaan tot het recht om te stappen, dan is er niet één waarvan wij kunnen aantonen dat het een essentieel, een basisconcept is […].”

“Le droit naturel que tous les hommes ont à marcher et aux moyens de marcher, est tellement le premier de nos droits fondamentaux, que, sans lui, nous ne pourrions plus remuer nos pieds. Nous aurions peut-être des béquilles très anciennes, mais non des pantoufles fondamentales. Non, si nous ne remontons au droit de marcher pour trouver le premier principe de toutes les Pantoufles, il n’en est pas une dont nous puissions montrer la raison essentielle et primitive […]”

Rechten als pantoffels, en grondrechten als pantoufles fondamentales, dat vraagt uitleg. Galiani speelde met een toen bekende uitdrukking: “raisonner pantoufle”, faire des raisonnements de travers (dictionnaire de l’Académie française, 1789), ofwel: gebrekkig redeneren.

in : Ferdinando Galiani/Louise d’Épinay

Correspondance I, 1769-1770

Les Éditions Desjonquères, 1992, p. 274

Het pad wordt steil

Elf jaar geleden schreef de onlangs overleden Gentenaar Luc Beyer de Ryke, jarenlang nieuwslezer van de RTBF, een boekje met als titel “La Belgique en sursis” (Parijs, 2007, Francois-Xavier de Guibert).
België krijgt opschorting van straf, zou je kunnen vertalen, of om een geliefde journalistieke zegswijze te gebruiken: België in blessuretijd. Beyer schrijft daarin dingen die je in de gezagsgetrouwe Vlaams-Belgische pers niet of nauwelijks las toen, en ik vertaal hem even:

Zoals Ernest Glinne me toevertrouwde, eertijds voorzitter van de socialistische fractie in het Europees Parlement vooraleer hij bij de Groenen ging schuilen: “In heel het industriebekken van Samber en Maas staat het etiket PS waarschijnlijk voor: alsnog onbewezen corruptie…”

Het is de bewezen, aan de kaak gestelde maar doorgaande, en de nog verborgen, door cliëntelisme veroorzaakte corruptie die Vlaanderen choqueert. Niet dat er in Vlaanderen geen corruptie zou voorkomen, maar in elk geval is ze minder opvallend, en als men ze ontdekt laten de sancties niet op zich wachten.

Deels dat beeld van een Wallonië verstrikt in de netten van een zelfvoldane, scharrelende en cliëntelistische PS, heeft de Vlaamse socialisten tegen de verwachtingen in meegesleurd in een zware afstraffing. Waren ze onschuldig? Als jijzelf het niet was, dan toch je broer!

Sinds die tijd hebben de Vlaamse socialisten een en ander bijgeleerd, zeker toen ook de Brusselse PS uit bewezen scharrelaars en profiteurs bleek te bestaan, maar de neerwaartse trend keren is nog niet gelukt. 
Zoiets vraagt tijd, want al geeft Beyer een geflatteerd beeld van Vlaanderen, en zelfs al is John Crombez geen Steve Stevaert: vertrouwen komt te voet en gaat te paard.

Bert Bultinck zegt iets in Knack.

Op Twitter las ik dat Bert Bultinck, de hoofdredacteur van Knack, een sterk stuk had geschreven. Ik wilde dat graag geloven en las het ook, maar helaas ging het mijn petje te boven. We lezen Bert zijn slotzinnen.

Extreemrechts heeft hier lang het klimaat bepaald [toch niet in de kranten en tijdschriften of op radio en tv zou ik denken? als overigens een of andere gedachtestroming de overhand heeft in de samenleving, hoe komt dat dan? zou ze misschien bij de bevolking leven, ‘extreemrechts’ of niet?] maar ook links heeft in Vlaanderen veel window-dressing verkocht over de ‘étranger’ die onze ‘ami’ zou zijn – behalve als het erop aankomt. [iemand die vreemde woorden opdist, en ze soms tussen aanhalingstekens zet, kan beter ook verklaren waar zijn citaten vandaan komen, want niet elke lezer is even slim als de schrijver zelf – zelf zou ik dat enkel doen als ik niet zeker was van wat ik wilde vertellen, of zelfs vaag besefte dat de onsamenhangendheid van mijn boodschap maar beter goed ingepakt kon worden] We zijn in Vlaanderen te lang het echte gesprek over diversiteit en discriminatie uit de weg gegaan. [gebruik van een woord als ‘echt’ behoort algemeen gesproken tot de barslechte stijl; wat overigens dat échte gesprek dan zou zijn, vernemen we niet van onze commentateraar] Het is hoog tijd om dat gesprek wél te voeren. [dit inzicht lag al besloten in de vorige zin; maar stijl is niet de sterke kant van Bultinck, zoals al bleek uit mijn vorige commentaar] De verhalen van minderheden blijven negeren komt neer op identitair nihilisme, van het zelfdestructieve soort. [er zullen dus meerdere soorten ‘identitair nihilisme’ bestaan, maar wat onze opstelschrijver onder die term verstaat... daar hebben we het raden naar] Vooraanstaande politici gooien in Vlaanderen het woord soumission al eens op tafel. [het was mooi geweest als Bert zich hier wat concreter had uitgedrukt] Maar de enige vorm van onderwerping die in Vlaanderen echt aanslaat, is die aan het eigen grote gelijk. [deze zin ontsnapt aan elke analyse, en zelfs aan elke spot: een ‘aanslaande onderwerping’ die neerkomt op het ‘eigen grote gelijk’… wie (op Bert na) kan gelijkhebberigheid, groot of klein met onderwerping rijmen? En we mogen er toch van uitgaan dat Bert hier iéts wilde zeggen? Wat echter?]

Mijn indruk in dezen is dat hemzelf alleen niet álle schuld kan treffen: zou zijn meester in het vijfde studiejaar ooit de moeite hebben genomen hebben om Bert zijn opstellen met de nodige aandacht te verbeteren?

Ter gelegenheid van Vrouwendag

Op deze vrouwendag mogen mannen de hand ook eens in eigen boezem steken* want al te vaak geven zij de schuld van alles en nog wat aan vrouwen. Of ze hebben een slecht karakter, of ze doen alles verkeerd. Soms kan dat wel terecht zijn, maar in veel gevallen ook onterecht, en dat was vroeger niet anders, leren we bij Xenofoon die voor ons de genuanceerde woorden van Socrates optekende:

Wel, zei Socrates, als een schaap ziekelijk is, geven wij meestal de herder de schuld, en als een paard nukkig is wijten wij dat meestal aan de ruiter. Als het nu over een vrouw gaat die zich misdraagt, ook al heeft haar man haar de juiste dingen geleerd, zou het dan niet gerechtvaardigd zijn om bij haarzelf de verantwoordelijkheid te leggen? Maar als haar man haar niet het mooie en goede heeft geleerd, en haar onwetend laat, is het dan niet gerechtvaardigd om de schuld bij de man te leggen?

Leiding van het huishouden, Οἰκονομικός.

___________
* Exodus 4:6 En de HEERE zeide verder tot hem: Steek nu uw hand in uw boezem. En hij stak zijn hand in zijn boezem; daarna trok hij ze uit, en ziet, zijn hand was melaats, wit als sneeuw.

Iets verder kijken dan de volgende verkiezingen

In Frankrijk is men soms een stapje verder dan hier, en dus gaat de discussie daar niet meer over de hoofddoek, maar over de boerka. En Mieke Van Hecke beweert dan wel dat ze ‘de feministische literatuur’ kent, maar ik vraag me toch af of ze Elisabeth Badinter wel eens gelezen heeft. Wat ze in Frankrijk namelijk al jaren weten, is dat de hoofddoek maar een opstapje is naar het echte werk.
Over sociale en familiale druk rond ‘da lapke stof’ – om met Steve Stevaert te spreken – deed Mieke in elk geval geringschattend in het gesprek met Darya Safai. Als die druk, áls die er zou zijn, dan had ze haar antwoord klaar: pesten komt ook voor hé! Om helemaal in het idioom van de cafépraat te blijven had ze nog kunnen toevoegen ‘ge moogt niet vloeken ook hé!’
Mieke lijkt niet te snappen welke politiek achter al die hoofddoeken zit: een politiek op lange termijn, die stap voor stap gaat, en meer en meer het openbare terrein verovert. Maar zoiets snappen is ook veel gevraagd als er gemeenteraadsverkiezingen zitten aan te komen.
Laat ik daarom een stukje vertalen van een feministe die de draagwijdte van de islamiseringspolitiek wél snapt:

Adres aan diegenen die vrijwillig de boerka dragen

Nadat de hoogste religieuze islamitische gezagsdragers verklaard hebben dat kledij die het lichaam en aangezicht helemaal bedekt niet onder een religieus gebod valt, maar uit de traditie voortkomt, wahabitisch voor de enen (Saoedi-Arabië), en pasjtoen (Afghanistan/Pakistan) voor de anderen, gaat u dan nog door met de volledige bedekking van uw gezicht?
Aldus onttrokken aan andermans blik, moet u zich er wel rekenschap van geven dat u wantrouwen en angst opwekt, zowel bij kinderen als volwassenen. Zijn wij in uw ogen dan in die mate verachtelijk en onrein dat u ons alle contact weigert, elke omgang, en tot zelfs een glimlach van herkenning?
In een moderne democratie, waar men transparantie en gelijkheid der geslachten tot stand wil brengen, laat u ons brutaal weten dat dit alles uw zaak niet is, dat de verhouding met de anderen u niet aangaat, en dat onze strijd niet de uwe is.
Dan vraag ik me toch af: waarom niet in een land als Saoedi-Arabië of Afghanistan gaan leven, waar niemand u zal vragen om uw aangezicht te laten zien, waar uw dochters op hun beurt gesluierd zullen zijn, waar uw man polygaam zal zijn en u zal kunnen verstoten als hem dat zint, wat ginds veel vrouwen zozeer te lijden hebben.
Eigenlijk misbruikt u de democratische vrijheden om ze tegen de democratie te keren. Of u het nu met subversieve bedoelingen, of als provocatie, of uit onwetendheid doet, het echte schandaal niet zozeer de blik die u ons misgunt, maar wel de klap die u uitdeelt aan al uw onderdrukte zusters die de dood riskeren om eindelijk de vrijheden te kunnen genieten die u veracht. Vandaag is dat uw keuze, maar wie weet of u morgen niet gelukkig zult zijn er een andere te kunnen maken. Zij kunnen dat niet… denk daaraan.

Élisabeth Badinter

9 juli 2009

Een meelijwekkend schouwspel

Ik heb de feministische literatuur gevolgd, u hopelijk ook… zei Mieke Van Hecke in Terzake neerbuigend, in haar gesprek over de hoofddoek met Darya Safai.
Dat vind ik een gongslag waard.

In de islam is de keuze vrij, meende Mieke Van Hecke nog, die naar eigen zeggen over feminisme wel iets weet maar kennelijk niet veel islamliteratuur achter de kiezen heeft, al kent ze wel héél veel moslimmeisjes en héél veel moslima’s.
Gongslag alweer.

Ik zei “die zeggen: wij willen het niet”, dat is anders dan “je mag niet”, corrigeerde Darya Safai Van Hecke, die het niet nodig vond goed te luisteren naar een feministe, en dan maar haar woorden probeerde te verdraaien.
Gongslag, zachter in elk geval dan de mokerslag die ze net incasseerde.

Sociale druk? Pesten komt ook voor hé! zei Mieke, die zich nu aan cafépraat waagde. En ze herhaalde dat nog eens, fier over haar vondst wellicht. Over sociale of familiale druk om een hoofddoek te dragen wist ze nog meer: …wanneer het zo zoú zijn. En ze benadrukte ook dat ze advocaat was geweest, wat er niet toe deed, terwijl ze juist haar tegenstandster ongeciviliseerd verweet dat zij er heel veel dingen bij sleurt. En dan begon zijzelf over de rechten van de vrouw ...bij ons weliswaar, en meer dan een halve eeuw geleden.
Gong.

Samenvattend: Mieke Van Hecke was niet in staat om met een echte feministe een gesprek te voeren over de grond van de zaak, en probeerde dan maar het debat te laten ontsporen en onmogelijk te maken door onderbrekingen, pedante nadrukkelijkheden, herhalingen en schijnargumenten.
Een waar testimonium paupertatis, een meelijwekkend schouwspel van intellectuele onmacht.

Een korte geschiedenis van de XXste eeuw

Europeana. Strucné dejiny dvacáteho veku is de titel van een boekje dat Patrik Ouředník, een Tsjech die in Frankrijk woont, in 2001 schreef. Het is niet onopgemerkt gebleven, integendeel: het werd direct in alle mogelijke talen vertaald.
Mij was het helaas wel voorbijgegaan, maar gelukkig kreeg ik het werkje nu ten geschenke van een vriendin: Europeana. Une brève histoire du XXe siècle, 2004, 2017, Éditions Allia, 152 pagina’s.
Een schitterende vertaling van Marianne Canavaggio, waarbij je direct voelt dat de vertaalster de letter en de geest van de schrijver weergeeft.
Ik vond ze zelfs zo grappig dat ik ook wilde weten hoe men dat in het Nederlands had aangepakt, want Uitgeverij Fagel in Amsterdam had in 2004 een vertaling van de hand van Edgar de Bruin.
Hij vertaalde de ondertitel als: 'Een zeer korte geschiedenis van de twintigste eeuw'. De vertaler verbetert zijn auteur, en versmaadt zo een verbod van Karel van het Reve.
Hieronder kunt u zelf oordelen, lezer, maar ik vond de Franse vertaling superieur, nergens houterig, veel grappiger en op aanwijsbare punten ook gewoon juister dan de Bruin. Bijvoorbeeld al 'hommes-mensen', wat natuurlijk 'mannen' moest zijn: je hoeft geen woord Tsjechisch te kennen om te weten welke vertaling je verkiest.

À la fin du siècle les hommes voulaient rester jeunes et dynamiques mais être en même temps politiquement et sexuellement corrects et ne plus séduire les femmes à la va-vite ni leur adresser des sourires lubriques etc. ni raconter des blagues sur les Juifs et les Allemands et les homosexuels. Et certaines femmes déposaient plainte contre leurs supérieurs parce qu’ils avaient eu devant elles des paroles à connotation érotique ou leur avaient proposé de les raccompagner chez elles avec un air salace et en 1997 un avocat américain dut payer quatre millions de dollars américains de dommages et intérêts à sa secrétaire pour lui avoir jeté des bonbons à la menthe dans le décolleté. Et en 1998 certains Américains voulaient destituer leur président pour avoir entretenu des relations incorrectes avec une stagiaire et lui avoir touché les seins et enfoncé un cigare cubain dans le vagin et lui avoir fait pratiquer des fellations pendant qu’il téléphonait avec le secrétaire à la défense et entre-temps les Américains bombardaient l’Irak* et les Irakiens disaient que c’était pour détourner l’attention du comportement sexuellement incorrect de leur président. Les Européens aussi voulaient être politiquement corrects mais un peu moins sexuellement parce que surtout dans les pays latins la séduction était une tradition culturelle alors que l’Amérique était plutôt puritaine.

De mensen aan het eind van de eeuw wilden jong en dynamisch blijven, maar tegelijkertijd ook politiek en seksueel correct, en dat hield in dat ze de vrouwen niet verleidden en wellustig naar hen glimlachten en dergelijke en geen moppen over joden vertelden en over Duitsers en over homoseksuelen. En sommige vrouwen dienden een aanklacht in tegen hun bazen, omdat ze met erotische connotatie tegen hen praatten of aanboden hen thuis te brengen en daar onzedelijk bij keken, en een Amerikaanse advocaat moest in 1997 vier miljoen Amerikaanse dollar smartengeld aan zijn secretaresse betalen, omdat hij M&M’s in haar décolleté had gegooid. En in 1998 wilden sommige Amerikanen hun president afzetten omdat hij een incorrecte verhouding had met een stagiaire en haar borsten had betast en een Cubaanse sigaar in haar vagina had gestoken, en zij fellatio bij hem had gedaan toen hij bijvoorbeeld met een regeringsverantwoordelijke belde en dergelijke, en de Amerikanen bombardeerden ondertussen Irak* en de Irakezen zeiden dat men daarmee de aandacht van het incorrecte seksuele gedrag van de president wilde afleiden. De Europeanen wilden ook politiek correct zijn maar iets minder op seksueel gebied, want het verleiden van vrouwen had met name in de Latijnse landen een grote culturele traditie, terwijl Amerika eerder puriteins was.

__________
* Dat was Operation Desert Fox, een massaal bombardement van 16 tot 19 december 1998, dat Clinton politiek goed uitkwam. Bush I en II, en het schoothondje Bliar waren inderdaad niet de eersten die zich in de criminaliteit begaven. Eerder had hij al een Operation Desert Thunder op het nippertje afgeblazen, omdat Saddam Hoessein inspecteurs alle vrijheid liet om naar de Weapons of Mass Destruction te zoeken. Dat was toen pech voor Bill.