Antisemitisme en de optocht van diegenen die er niets tegen ondernomen hebben

Anne-Sophie Chazaud in Causeur

19 februari 2019

De “optocht tegen het antisemitisme” die op initiatief van de PS in Parijs en andere Franse steden werd georganiseerd lijkt nog het best op een bal van hypocrieten. Een flink deel van de verantwoordelijken voor dit fiasco zullen van de partij zijn.

Men kan zich maar gelukkig prijzen dat er (eindelijk!) een bewustwording op gang is gekomen rond de problematiek van de antisemitische aanvallen en het antisemitische klimaat in Frankrijk, maar niettemin mag men grote twijfels hebben bij die mooie façade-eensgezindheid die welbekeken tot een bal van de hypocrieten verwordt.

Het antisemitisme in Frankrijk heeft een gezicht

Eerst en vooral de context, met daarin de evidente en gevaarlijke instrumentalisering door de overheid van de op zich terechte strijd tegen het antisemitisme, met als bedoeling de geloofwaardigheid van gele-hesjesbeweging te ondergraven. En het is waar dat deze laatste bij haar eindeloze manifestaties niet slim of subtiel genoeg is geweest om figuren te weren, blokken aan het been, marginaal inderdaad, maar even imbeciel als gevaarlijk, en die klaarblijkelijk met enig succes deze beweging al enkele weken hebben weten te infiltreren. En toch, terwijl de regering van geen ophouden wist bij het herinneren aan de jaren dertig, volgens een met veel Godwinpunten ondersteunde en goed geoliede propagandistische truc, toch is het ware, afzichtelijke gelaat van het hedendaagse Franse antisemitisme in het volle daglicht zichtbaar geworden.

Dat gelaat, ongemaskerd en elke schroom of schaamte voorbij, is dat van het volstrekt ongegeneerde islamisme, brullend tegen een man met een immense Franse cultuur, een académicien en als zodanig bewaarder van deze cultuur (wat als symbool wel iets voorstelt), brullend dus dat die man niet thuishoort in Frankrijk, en dat hij, de radicale islamist, hier wél in eigen huis is. Dat is tenminste duidelijk.

De stoet der hypocrieten

Duidelijk wel, maar niet wat de overheid wilde dat wij zagen. Wat aan het licht kwam waren niet fantasma’s gehuld in pseudo-begrippen over dat mysterieuze identitaire keurslijf, wat sommigen nog zo hadden verhoopt, en die hypothetische identitaire geweldplegingen dan hadden gelijkgeschakeld met die van de islamisten. Nee. Gezocht heeft men wel (en met overgave, voor die taak heeft men zijn neus niet opgehaald), bijna alles in het werk gesteld om het te laten lukken, tot en met de afkondiging zonder enig bewijs dat de onwaardige tag ‘Juden’ bij Bagelstein niets anders kon zijn dan het werk van het vertrouwde ‘extreemrechts’: alles vergeefs, het was goed en wel het islamistische antisemitisme dat al schreeuwend in het volle daglicht trad. Datzelfde waar de joden in Frankrijk al decennialang mee te kampen hebben, onder het medeplichtige stilzwijgen van de politieke klasse die de verantwoordelijkheid droeg.
Meer bepaald het medeplichtige stilzwijgen van diegenen die het initiatief namen voor de “optocht tegen het antisemitisme” van dinsdag 19 februari, te beginnen bij de PS, die bij deze gelegenheid magisch uit haar as is herrezen… diezelfden die al zo’n veertig jaar het paradigma van het Israëlisch-Palestijns conflict hebben ingevoerd in Frankrijk, om er zo de gietvorm van te maken voor elk ideologisch of politiek bewustzijn, en elke mogelijkheid voor sociale strijd te vervangen door een gefantaseerde strijd voor de verworpenen der aarde, waarbij men de Palestijn tot archetype verhief. In naam van die ideologie, samenvallend met het postmoderne culturele gauchisme dat Jean-Pierre Le Goff zo goed heeft beschreven en geanalyseerd, heeft in het bijzonder socialistisch links de ogen gesloten voor het ‘nieuwe’ antisemitisme, dat doodt, dat Ilan Halimi heeft gedood, dat Mireille Knoll heeft gedood, dat de joodse kinderen van de Ozar Atorah-school heeft gedood, dat dood zaaide in de Hyper Cacher, dat zovele Joden ertoe dwingt weg te trekken uit de banlieues waar zij bedreigd worden, vervolgd, aangevallen, dat ook dat de rede zelf doodt, door bijvoorbeeld Georges Bensoussan te beschuldigen en voor de rechtbank te slepen (die hem aan het eind gelukkig in het gelijk stelde), in de van dan af aan beroemde “jihad van de rechtbanken” waar sommige organisaties hun specialiteit van hebben gemaakt, daarin gesteund door alle gauchistische zeloten van “le vivre-ensemble”.*

Vivre-ensemble dan maar zonder Joden?

Vivre-ensemble? Een mooie gedachte, met dien verstande dat men geen kipa draagt! Ziedaar wat die kapstokleuze in werkelijkheid voorstelt in de wijken die voor de Republiek verloren zijn gegaan. ‘Verloren’, want opgegeven precies door de ideologische software van dit socialistisch links, dat zich vandaag in vol ornaat steekt en met een traan in de ooghoek oproept tot betogen, alsof het de eerste keer was, alsof zijzelf geen enkele verantwoordelijkheid droegen voor deze stand van zaken.

Amusant is overigens, ditzelfde socialistisch links de zogenaamd glorieuze herinnering aan president Mitterrand te zien oproepen, toen die in 1990 trots als een pauw en als grote orkestmeester opstapte in de betoging tegen extreemrechts, na de profanatie van het Joodse kerkhof van Carpentras, terwijl men achteraf leerde dat het Front national, waartegen die mise-en-scène helemaal was opgezet, met de hele zaak absoluut niets te maken had.

En waar zaten overigens die socialistische linkerzijde en aanverwanten, toen Alain Finkielkraut verdedigd moest worden omdat hij in 2005, bij de rellen in de banlieues het ongeluk had te wijzen op feiten die voor elkeen met heldere ogen in zijn kop te zien waren, en die de religieuze en etnische aspecten van deze op het nationale grondgebied geïmporteerde intifada aangingen, waarna hij door de modder werd gesleurd en sindsdien blijvend voor racist wordt versleten. Verborg dat links zich toen in zijn arafatsjaaltje, om niets te moeten zien?

Links is niet als enige verantwoordelijk

De andere politieke formaties, die elk van hun kant proberen om bij deze episode, op de rug van de Joden van Frankrijk hun politiek fatsoen op te kalefateren, hebben evengoed een kort geheugen: wat hebben zij, toen ze aan de macht waren gedaan om de orde te herstellen in de verloren gebieden van de Republiek behalve dan, zij ook, de ogen sluiten uit luiheid, uit angst of omwille van cliëntelisme, zoal niet (aan de heel linkse kant dan) als gevolg van hun totale verknochtheid aan het anti-Israëlische evangelie, of vanwege het meest stompzinnige complotisme dat hoogtij viert? Wie van de vertegenwoordigers van deze partijen, zal tijdens die optocht met kracht eisen dat de jihadisten, de meest gewelddadige kern van het hedendaagse antisemitisme, verwijderd worden uit een nationaal territorium dat ze hoe dan ook haten? Wat hebben die politieke formaties ondernomen om de economie en de landsbelangen niet ondergeschikt te maken of te binden aan islamitische staten die vaak van dichtbij of veraf het islamistisch terrorisme steunen, en die obsessioneel het bestaansrecht van Israël ontkennen?

De toestand is zorgwekkend en het voorgestelde antwoord ernstig noch eerlijk. Eén ding evenwel komt zeker tot uiting: de schuld laten dragen door het opstandige Franse volk dat men ontologisch gebrekkig heeft verklaard,** zal altijd makkelijker blijven dan de waarachtige oorzaken van het hedendaagse kwaad aanpakken.

___________

* Aangezien de aanmatigende, achterlijke baasjes van de Belgische Voetbalbond vonden dat hun kreet ‘tous-ensemble’ ook voor de Vlamingen kon dienen, en door hen begrepen zou worden, acht ik mij ontslagen van vertaling van dit ‘vivre ensemble’.

** Niet enkel het Franse volk natuurlijk, ook de Vlaming is genetisch een racist, wist amateurbioloog Bert Bultinck ons te vertellen.