Kun je Groen, Die Grünen of Les Verts wel ernstig nemen?

Eerst Paleoceen, dan Eoceen, Oligoceen, Mioceen, Plioceen, Pleistoceen en ten slotte Holoceen. Onthou het maar! En dan willen sommige wetenschappers nog een Antropoceen tijdvak invoeren. Dat Antropoceen zou in 1610 begonnen zijn, stellen Britse wetenschappers in Nature, ofwel in 1964.

Waarom precies die twee jaartallen zou ons te ver voeren, maar in Frankrijk heeft de Groene politica Sandrine Rousseau het Antropoceen – een benaming die nog niet officieel erkend is – al herdoopt in Androceen. Dus niet het tijdperk van de Mens, maar van de Man. En dat moet een eind nemen. De Groenen zijn overal even grappig, en een naam voor het tijdperk dat volgt op haar – geologisch gesproken uitzonderlijk korte – Androceen zullen ze zeker vinden.

In Duitsland hebben ze ook zo’n exemplaar (weliswaar een man, als je dat zo eigenwijs mag stellen). Zekere Sven Lehmann van Die Grünen is er ‘regeringscommissaris voor de aanvaarding van seksuele en genderdiversiteit.’ [Beauftragter der Bundesregierung für die Akzeptanz sexueller und geschlechtlicher Vielfalt]

Misschien gesterkt door die ronkende titel heeft deze knaap in een recent krantenartikel beweerd dat wie volhoudt dat er biologisch maar twee geslachten bestaan een ...“quasi-creationist” is.

Kranten publiceren zulke dingen. Bij hen gaat het tenslotte om de inzender, en als iemand aan de goede kant van de geschiedenis staat maakt het niet uit wat zijn verhaal is.

Voor ChristianeNüsslein-Volhard – hoogleraar genetica aan het Max Planck Instituut, Nobelprijs Geneeskunde 1995 voor haar onderzoek naar embryonale ontwikkeling – ging die groene gekkigheid wél iets te ver: “Dan heeft de heer Lehmann de basiscursus biologie overgeslagen.”

Biologisch bestaat er enkel mannelijk en vrouwelijk, zegt ze. Alleen wat het sociale en psychologische begrip gender betreft kan men van een bepaalde “bandbreedte” spreken.

Maar aangezien regeerders zich ongeveer overal bezighouden met bizarrerieën, wil ook de rood-groen-blauwe Bondsregering met een wetsontwerp komen betreffende transseksualiteit en gender.

Nüsslein-Volhard werd nu gevraagd wat zij ervan vond dat de wetgever wil toestaan dat mensen een geslachtsverandering ondergaan:

“De wetgever kan helemaal geen geslachtsverandering toestaan. Er kan alleen staan: van nu af aan mag deze vrouw beweren dat ze een man is. En vice versa. De biologische basis kan absoluut niet veranderd worden.”

Zij sprak zich ook duidelijk uit over een arrest uit 2017 van het Bundesverfassungsgericht, het Constitutionele Hof, over het onderwerp transseksualiteit en interseksualiteit. Daarin werd gesteld dat geslacht “niet kan worden bepaald of zelfs tot stand komen, uitsluitend op basis van genetisch-anatomische-chromosomale kenmerken,” maar “mede wordt bepaald door sociale en psychologische factoren.”

“Dat is onzin,” zegt Nüsslein-Volhard. “Hoe men zich voelt kan veranderen door sociale en psychische omstandigheden, maar niet het biologische geslacht. Waar echt wetenschap wordt bedreven is dit ook volkomen onomstreden.”

Zoals Christiane Nüsslein-Volhard dus erkent, is er buiten het wetenschappelijke terrein inderdaad een bepaalde “bandbreedte”, en zo leerden wij intussen het gestaag aanzwellende letterwoord LGBTQI+ kennen – ik weet niet of ik de volgorde juist heb. Men spreekt ook wel over 'de mensen van het alfabet': er zijn geen letters genoeg om alle geslachten, variëteiten, subvariëteiten en gevoeligheden op te sommen, en elk van die specialismen zal wel ergens een wetenschapper vinden die achter deze of gene letter staat, en een wetgever die een x-je op de identiteitskaarten wil.

Alweer een Duitse bioloog, Ulrich Kutschera, maakt een onderscheid tussen “Real- und Verbalwissenschaften”, en een beruchte zin van hem is: “Nichts in den Geisteswissenschaften ergibt einen Sinn außer im Lichte der Biologie.”

Dat klinkt categoriek, maar zeker nu veel geestes- en sociale wetenschappen zijn veroverd door een Amerikaanse importideologie, staan ze vér af van wat wetenschap mag heten. Wat zij vertellen is vaak absurd, vaak verwerpelijk, en in het beste geval verwaarloosbaar en lachwekkend. Hoogstens énkele 'Verbalwissenschaften' vertellen nog iets oorspronkelijks, ook al valt dat buiten de echte, harde wetenschap.

Meloni en Macron

 

Emmanuel Macron zal het niet graag zien, maar de kans is groot dat Giorgia Meloni van de Fratelli d'Italia na de verkiezingen van 25 september de Italiaanse regering gaat leiden. Macrons maatje uit de bankwereld, Mario Draghi, redt het niet meer.

Met Meloni zal Macron wellicht niet even goed kunnen opschieten. Zo was zij in 2018 niet onder de indruk van het humanitaire lesje dat hij Italië wilde lezen. De nieuwbakken president vond namelijk dat haar land migrantenboten moest laten aanmeren. Ze de toegang tot de havens ontzeggen was ‘irresponsable’.

Meloni antwoordde hem: ‘Onverantwoordelijk zijn diegenen die Libië hebben gebombardeerd omdat ze het niet konden hebben dat Italië een goede band onderhield met Khadaffi wat betreft energiebevoorrading.’

Inderdaad veroorzaakte die speciale militaire operatie van Sarkozy – op humanitaire gronden natuurlijk, en met steun van de UNO en Obama – grote chaos en instabiliteit in een land waar al een stammentwist woedde. En vooral zette die interventie de sluizen open voor mensensmokkel op grote schaal naar Europa.

Manu kan maar beter op zijn woorden letten als hij met Giorgia te maken krijgt.

Godsdienstkritiek is gevaarlijk

Godsdienstkritiek was tot voor kort nog mogelijk in de beschaafde wereld, al was die niet altijd zonder gevaar. Herinneren we ons bijvoorbeeld de Chevalier de la Barre die op zijn negentiende beestachtig werd terechtgesteld in 1766. Aan die moord heb ik destijds nog een pastoor moeten herinneren.

Vandaag echter zie je zelfs deugdzame atheïsten zulke kritieken veroordelen. Meestal doen ze dat, zoals onze pastoor, uit onwetendheid en naïviteit – ‘angélisme’ zegt men in het Frans – waarbij ze alle godsdiensten op één lijn plaatsen. Weten zij veel!

Die brave zielen zouden een tekst als deze hieronder streng veroordelen. Hij komt uit een brief van Heinrich Heine aan een vriend:

De uiteindelijke instorting van het christendom wordt mij met de dag duidelijker. Al lang genoeg heeft die verrotte idee zich staande gehouden. Ik noem het christendom een idee, maar wat voor een! Er zijn smerige ideeënfamilies die zich in de kieren van deze oude wereld genesteld hebben, in de verlaten bedstede van de Goddelijke Geest, zoals wantsenfamilies zich nestelen in de bedstee van een Poolse jood. Vertrapt men een van die ideeën-wantsen, dan geeft ze een stank af die nog eeuwenlang te ruiken is. Het christendom is er zo een, die al achttienhonderd jaar geleden werd vertrapt en sedert die tijd voor ons arme joden de lucht blijft verpesten.

Dieser endliche Sturz des Chr[istenthums] wird mir täglich einleuchtender. Lange genug hat sich diese faule Idee gehalten. Ich nenne das Chr[istenthum] eine Idee, aber welche! Es giebt schmutzige Ideenfamilien, die in den Ritzen dieser alten Welt, der verlassen Bettstelle des göttlichen Geistes, sich eingenistet, wie sich Wanzenfamilien einnisten in der Bettstelle eines polnischen Juden. Zertritt man eine dieser Ideen-Wanzen, so läßt sie einen Gestank zurück, der Jahrhunderte riechbar ist. Eine solche ist das Chr[istenthum], das schon vor achtzehnhundert Jahren zertreten worden, und das uns armen Juden seit der Zeit noch immer die Luft verpestet.

Brief an Immanuel Wohlwill, d. 1.April.1823

in: Friedrich Hirth, Heinrich Heines Briefwechsel

MCMLXV,  © 1949/1950 bei Florian Kupferberg

Mainz und Berlin

Hier nog een grappig fragmentje uit Heines bijtende satire 'Atta Troll'

             Ach! die Wanzen

Sind des Menschen schlimmste Feinde.

Schlimmer als der Zorn von tausend
Elefanten ist die Feindschaft
Einer einz'gen kleinen Wanze,
Die auf deinem Lager kriecht. 

Mußt dich ruhig beißen lassen –
Das ist schlimm – Noch schlimmer ist es,
Wenn du sie zerdrückst: der Mißduft
Quält dich dann die ganze Nacht.

Ja, das Schrecklichste auf Erden
Ist der Kampf mit Ungeziefer,
Dem Gestank als Waffe dient –
Das Duell mit einer Wanze!

 

Heines tijdgenoot Flaubert liep evenmin hoog op met het christendom. In een brief (Constantinople, 14 novembre 1850) aan zijn vriend Louis Bouilhet schrijft hij: 'La société prochainement ira se noyer dans la merde de dix-neuf siècles.'

Gustave Flaubert, Correspondance

Choix et présentation de Bernard Masson

Texte établi par Jean Bruneau

Gallimard 1998, p. 134

Islamisme is gewoon islam in actie

Lezer, hieronder ziet u een tekst van Marc Schoeters, en al heb ik gelukkig nog niet ervaren wat hem overkwam met de ‘godsdienst van de vrede’, ik had hem zelf wel willen schrijven:

Daar lig je nu, Salman. Aan een beademingsmachine in een of ander Amerikaans ziekenhuis – vechtend voor je leven. En wat voor een leven! Een leven in dienst van het vrije woord, van het prachtlievende vertellen, van alles kortom wat een echte mens onderscheidt van barbaren en amoeben.

Jij wou daar op die vermaledijde vrijdag in het Chautauqua Instituut bij het Erie-meer voor de zoveelste keer een publiek dat naar vrije woorden en prachtlievende vertellingen snakt schoonheid en waarheid schenken. Op die plaats voeren al meer dan anderhalve eeuw de meest creatieve en bijzondere geesten het woord. Chautauqua is het beste wat de Verenigde Staten van Amerika – en zelfs de hele westerse beschaving – te bieden hebben. Anderhalve eeuw lang heeft elke spreker daar ongestoord zijn of haar vrije woord kunnen doen. Jij bent de eerste die de mond gesnoerd werd. Wat een hartverscheurend en diep droevig spektakel is dat! Een teken des tijds! Zover is het dus met deze westerse beschaving gekomen – dat het vrije woord met messteken tot zwijgen wordt gebracht. En dat geen enkele hanige machthebber van die beschaving ernaar kraait!

De barbaar die jou met tientallen messteken tot zwijgen bracht – is een mens als jij en ik. Maar zijn geest is niet de onze. Zijn van de aarde losgerukte wereldbeeld is niet het onze. Zijn geest en wereldbeeld zijn vreemd aan al het echte leven op deze planeet. Het is een mens – een barbaarse mens – die volkomen verziekt is door het fanatisme van een levensvijandig en moorddadig fantasma. In de westerse beschaving hebben ontelbare mensen gedurende eeuwen gestreden om aan dat soort fanatiek fantasma paal en perk te stellen. En zij hebben dat vaak met vervolging en soms met de dood moeten bekopen. Ik noem hier van die duizenden mensen alleen maar de filosoof en schrijver Giordano Bruno. Op 17 februari 1600 op het Camp de’ Fiori in Rome levend verbrand – omdat hij het waagde vrij te denken en dat denken ook nog eens luidop te verwoorden. Ook de westerse beschaving heeft bloed aan de handen – laat daar geen twijfel over bestaan. Het was een eeuwenlange en moeilijke weg om die beschaving te ‘beschaven’.

Maar inmiddels wordt de planeet meer en meer het bloedige jachtterrein van een fanatiek fantasma dat alle andere in moorddadigheid overtreft. Jij weet beter dan wie ook, Salman, dat de moordenaarshand die op die vermaledijde vrijdag jouw leven voor altijd tot een puinhoop herleidde – niet de hand was van één man. Het waren de handen van miljoenen en miljoenen medeplichtigen. Barbaren die nooit vrij hebben leren denken, nooit vrij hebben leren spreken, nooit vrij hebben leren handelen. Barbaren in de ban van een hemelse en woestijnachtige sprookjesfiguur die als een gesel door heel de geschiedenis kankert.

Ach, Salman – met wat een woordenrijkdom heb jij zelf sprookjes geschreven! Sprookjes die de wanhopige mensheid in deze eeuw van ondergang meer nodig hebben dan brood en spelen. Sprookjes die de geest bevrijden en het lijf tot dansen brengen. Maar het donkere sprookje van jouw aanslagpleger en zijn miljoenen medeplichtigen bevrijden niets – en brengen niemand tot dansen.

Daar lig je nu. Aan die beademingsmachine. Geveld door messteken – en door de ergste kanker die de mensheid ooit heeft voortgebracht. Zoals ik in de zomer van 2014 ook geveld op de straatstenen van mijn geboortestad lag – geveld door diezelfde kanker. Ik heb wat dat betreft helaas slecht nieuws. Jij bent het slachtoffer van een fanatiek fantasma dat door bijna alle overheden in de westerse beschaving de hand boven het hoofd wordt gehouden. Dus jouw pijn en lijden zullen onder de mat worden geveegd. Jij bent geen gewelddadige drugshandelaar en vrouwenmishandelaar als George Floyd. Jij bent geen held van de hedendaagse politiek-correcte dictatuur. Jouw verwondingen, jouw pijn, jouw leed tellen niet écht mee. Jij bent volgens de ‘politiek-correcte’ kerk een ‘fout’ slachtoffer. Ik weet daar alles van. Na de aanslag tegen mij heb ik zowat heel mijn vrienden- en kennissenkring verloren. Als je in elkaar geslagen en geschopt wordt door een bende neonazi’s – dan struikelt iedereen over elkaar om zijn of haar medeleven te betuigen. Maar ben je slachtoffer van het fanatiekste fantasma uit de wereldgeschiedenis – dan kan je het echt wel schudden. Echt. Ach – natuurlijk zullen er veel mensen jouw lot betreuren. En gelukkig maar! Wat echter de ‘powers that be’ en hun politiek-correcte stoottroepen betreft – van die kant ga je geen enkele échte steun krijgen. Reken dus niet op daadwerkelijke steun van de machthebbers die heden in bijna alle westerse steden de macht hebben geüsurpeerd. Zij huilen weliswaar krokodillentranen om jouw lot. Hoe ‘erg’ het is en hoe ‘onaanvaardbaar’– en patati patata. Terwijl ze al decennia het fanatieke fantasma steunen dat jou probeert te vermoorden. Uit geldzucht. Voor olie. In naam van de ‘wereldpolitiek’. Uit baatzuchtige domheid. Want alles welbeschouwd: het is toch je eigen fout – zo’n boek als ‘Satanic Verses’ schrijven? Het is toch je eigen fout – vrij te denken en te zeggen wat je denkt? Je bent écht te ver gegaan – in je belediging. Eén of twee idioten beledigen – tot daar aan toe. Maar bijna twee miljard idioten beledigen? Dan heb je het toch zelf gezocht? Niet?

Ach. Daar lig je nu, Salman. En mijn hart bloedt. En in mijn geest strijdt medeleven over jouw lot met wraaklust tegen de barbaren die jouw lijden toejuichen. En van die laatsten zijn er meer – véél méér – dan de onnadenkende en geprivilegieerde nulliteiten in de westerse beschaving denken. Want niet alleen de barbaar en zijn miljoenen medeplichtigen hebben jouw leven om zeep geholpen – ook hun vergoelijkende westerse aanhangers die uit blinde onnadenkendheid en kwaadaardige haat hun eigen beschaving verraden.

Ik weet niet of jij dit gaat overleven. Waarschijnlijk wel. Maar hoe! Ik weet uit eigen ervaring dat je van zo’n aanslag na je zestigste niet echt herstelt. Ik heb aan de ‘religie van de vrede’ een verbrijzelde schouder overgehouden. Een arm die ik niet meer helemaal kan gebruiken. Nachtelijke pijn als ik op die arm slaap. En nog meer kleine ongemakken – waarover ik niet wil zeuren. Klein bier vergeleken met wat jou te wachten staat. Het verlies van een oog. Een verlamde arm. Een lever die niet meer zelfstandig kan werken. Jij bent 75. Dat komt niet meer goed. Ik zeg dat zomaar – maar met bloedend hart. Maar ik weet dat jij zo hartsgrondig waarheidlievend en dicht bij het leven staat – dat jij dat ook wel zelf onder ogen zult zien. Hoe dat dan verder moet? Met één oog en met een verlamde arm een nieuw meesterwerk schrijven? Misschien dat jij dat nog kunt.

En wanneer gaan de politiek-correcte beunhazen van de Zweedse academie eindelijk de moed vinden om jou die Nobelprijs te geven? Ook al lig jij daar nu aan je beademingsmachine niet wakker van – wat heel begrijpelijk is. Maar écht – wanneer gaan die dames en heren in Stockholm moediger zijn dan hun van angst natgezeikte broekjes laten vermoeden? Die broekjes waren al nat van angst in de tijd van Strindberg – de grootste Zweedse schrijver ooit en nooit die prijs gekregen. Het is en blijft een absoluut verachtelijk land – dat Zweden. Stijf staand van protestantisme en politieke correctheid. En de wereld overspoelend met knutselmeubeltjes ontworpen door een firma opgericht door een collaborateur van de nazi’s.

Ach, Salman. Het zal jou allemaal worst wezen. Een mens heeft maar één lijf en één leven. En dat lijf en leven van jou ligt nu in dat ziekenhuis aan de beademingsmachine. Het komt nooit meer helemaal goed. Dat weet jij. Dat weet ik. Dat weten alle mensen die de moed hebben om vrij te durven denken en leven. Ik wou dat ik nu jouw hand kon vastpakken. En daarbij vooral niet zeggen: ‘Alles komt in orde, jongen.’ Maar wél: ‘Bedankt!’

Titaniumman

Ter attentie van minister Lahbib

Een stukje uit Die Zeit van 2014:

Egon Bahr pleit voor het respecteren van de annexatie van de Krim 

 De Krim zou moeten behandeld worden zoals de DDR, adviseert SPD-politicus Egon Bahr. Op die manier is men destijds tot een gesprek met de Sovjetunie gekomen.

Om in het conflict van Rusland met Oekraïne tot een detente te komen, stelt SPD-politicus Egon Bahr voor om de annexatie van het eiland in de Zwarte Zee te respecteren. “Wij hebben de DDR nooit volkenrechtelijk erkend,” zei Bahr aan de televisiezender N-TV. Precies dat zou de regering in Moskou tot een gesprek hebben bewogen. “De Krim kan men natuurlijk net zo behandelen,” zei de 92-jarige.

Bahr zei dat hij volstrekt niet voor een volledige volkenrechtelijke erkenning van de Krim stond. “Maar zo gaat respecteren eenmaal. Dat zou, als je wil, een mineur punt zijn dat snel afgehandeld kan worden.”

Bahr is een van de bedenkers van de Ostpolitik in de zeventiger jaren, die tot een wezenlijke toenadering met de toenmalige Sovjetunie leidde. Onder kanselier Willy Brandt (SPD) was hij regeringscommissaris voor de Ostpolitik.

Om vanzelfsprekend te zwijgen over het koortsige getier van onze Verhofstadt: dit is wel heel andere koek dan wat we van Amerikaanse en Europese politici vandaag te horen krijgen. Misschien kunnen zij eens denken aan wat Egon Bahr bij een eerdere gelegenheid zei:

„Wenn ein Politiker anfängt, über Werte zu schwadronieren, anstatt seine Interessen zu benennen, wird es höchste Zeit, den Raum zu verlassen.“

Als een politicus over waarden begint te oreren in plaats van zijn belangen te noemen, wordt het de hoogste tijd om de kamer te verlaten.

Persvrijheid laat de gevestigde pers koud

 

 De Zwitser Nils Melzer, hoogleraar internationaal recht en mensenrechten, is sinds 2016 VN-rapporteur wat betreft marteling en andere vormen van onmenselijke bejegening. Uit zijn boek Der Fall Julian Assange – Geschichte einer Verfolgung (2021, Piper Verlag) gaf Le Monde diplomatique deze maand enkele uittreksels, en hieronder vertaal ik er een paar.

Alles begon met de Afghan War Diary van WikiLeaks in 2010, met daarin de onweerlegbare bewijzen van de Amerikaanse martelingen en andere oorlogsmisdaden in Afghanistan.

Helemaal toevallig vroeg Zweden kort daarop aan Groot-Brittannië de aanhouding en uitlevering ‘wegens verkrachting’ van de journalist Julian Assange, de man achter Wikileaks. Die klacht is sindsdien door de betrokken vrouw zelf ingetrokken, en alles wijst erop dat ze er kwam na enige druk door de Amerikaanse geheime diensten. Blijkbaar leverde Zweden hen gewillig hand-en-spandiensten.

Een geheime Amerikaanse jury onderzocht nu beschuldigingen van spionage. Er volgde een uitleveringsverzoek door Uncle Sam, en Assange vond asiel in de Britse ambassade van Ecuador. Daar verbleef hij jarenlang in gruwelijke omstandigheden, tot Ecuador besloot dat ze hem toch liever uitgeleverd zagen. In de US wacht hem een gevangenisstraf van 175 jaar, een marteldood eigenlijk, en na enkele zeer merkwaardige vonnissen willen hun Britse knechten Assange uitleveren aan dat land.

Nils Melzer wilde aanvankelijk niet bij deze zaak betrokken raken, tot wanneer hij Assange in de gevangenis bezocht. Daar merkte hij wat er echt aan de hand was, en schreef hij het verhaal van een politieke vervolging. Assange moet als afschrikwekkend voorbeeld dienen voor iedereen die zou overwegen om ooit nog smerige Amerikaanse geheimen te publiceren.

Melzer stuurde eerst nog stukken naar verschillende kranten, Amerikaanse, Engelse, Australische (Assange is een Australiër), maar die bleven veilig in de redactielokalen liggen. De pers weet wat ze mag schrijven en wat niet.

Pinochet in de watten leggen, Assange breken

Nils Melzer

Als speciaal rapporteur voor foltering kreeg ik van de VN-Mensenrechtenraad het mandaat om toe te zien op de naleving van de wereldwijde verboden op foltering en andere wrede, onmenselijke of vernederende behandelingen en straffen, vermeende schendingen van deze verboden te onderzoeken, en vragen en aanbevelingen door te geven aan de betrokken staten om individuele gevallen uit te klaren. Toen ik de zaak van Julian Assange onderzocht, vond ik onweerlegbaar bewijs van politieke vervolging en willekeurige rechterlijke beslissingen, en van doelbewuste marteling en mishandeling. Maar de verantwoordelijke staten (de VS, het VK, Zweden en Ecuador) weigerden met mij samen te werken en de naar internationaal recht vereiste onderzoeksprocedures te volgen.
De zaak Assange is het verhaal van een man die wordt vervolgd en mishandeld vanwege het onthullen van de smerige geheimen van de machtigen, in het bijzonder oorlogsmisdaden, marteling en corruptie. Het is een verhaal van welbewust willekeurige rechterlijke beslissingen, genomen door westerse democratieën die zich graag laten voorstaan op hun voorbeeldige palmares inzake mensenrechten. Het is een verhaal van het doelgericht samenspannen van inlichtingendiensten, zonder medeweten van de nationale parlementen of het publiek. En het is een verhaal van gemanipuleerde en manipulatieve berichtgeving door de reguliere media om moedwillig een individu te isoleren, te demoniseren en te vernietigen.
[…]
De reguliere pers in de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Australië lijkt niet altijd het existentiële gevaar te begrijpen dat het Assange-proces vormt voor de persvrijheid, het respect voor procedures, de democratie en de rechtsstaat. De pijnlijke waarheid is dat het zou volstaan dat de belangrijkste media van de Angelsaksische wereld zich bezonnen, om de vervolging van Assange morgen een eind te laten nemen.