Is er een boogschutter in de zaal?

.

De redacties van VRT-VTM-Standaard-Morgen-Tijd-Knack-&cet. schatten hun positie volkomen fout in. Ze lijken te denken dat ze het monopolie op de nieuws­verspreiding nog bezitten, en dat is al lang niet meer het geval.

Soms zelfs, en erger, denken ze dat een leugentje om bestwil moet kunnen en nuttig is, en dat deo volente zoiets niet zal opvallen (ik denk nu aan de manier waarop er van Annemans’ uitval naar de magistraten van het Blokproces verslag werd gedaan. Hoe ze die woorden verdraaid en hineininterpretiert hebben). [*] Hoe braaf en naïef is zoiets! Journalisten doen mij soms nog het meest denken aan iemand als wijlen bisschop Desmet van Brugge, die ook dacht dat hij nog in de positie verkeerde om mensen te beïnvloeden van op zijn kansel, terwijl zijn machtspositie volkomen ondergraven was. Resultaat: hij maakte zich voor eeuwig belachelijk.

Wat is de vergissing van die redacties? De rollen van boodschapper en toehoorder zijn tegenwoordig eerder omgekeerd: er is informatie zát voor iedereen die lezen kan, en er zijn kanalen zát om informatie te spuien, en die zaken werken, en zonder duiding –– dat is trouwens een vies woord vind ik; niet als het woord duiding gehanteerd wordt door een drukkingsgroep, b.v. een vakbond, of het VEV, of een ziekenkas, of een politieke partij, want wij weten waar die mensen voor staan, maar wél als het gehanteerd wordt door een zogenaamd neutrale redactie; wat mij betreft kan de taak van een neutrale redactie bijna per definitie enkel bestaan in een zo exact mogelijk weergeven van feiten, reporting met andere woorden; en wij beseffen heus allemaal dat de scheiding tussen feit en duiding niet eenvoudig is, maar deze scheiding is de essentiële taak van de reporter of journalist, en de rollen zijn inderdaad omgekeerd, want het publiek ziet veel realiteiten zelf, al kan daar een tijd over gaan, en het kijkt vervolgens naar TV, of luistert naar de radio, of leest zijn krant, om te weten wat de embedded journalisten ervan zullen maken …op bevel van hun bazen. En wat zij ervan maken is een significant feit op zich, dat het publiek voor zichzelf weer duidt.

Het publiek ként met andere woorden de feiten, of toch vele feiten, via zeven verschillende wegen, maar de journalisten kennen enkel hun stille bevelen …van hogerhand, of niet eens van hogerhand, maar door conditionering, door hun groepsgeest misschien, door collusie misschien ook, en zij passen de feiten zo goed als mogelijk aan …aan wat eigenlijk?

De Romeinse historicus Ammianus Marcellinus verhaalt hoe tijdens een theatervoorstelling een acteur plots uitroept (hij valt uit zijn rol): “Droom ik? of zijn dat Perzen?” Het publiek draait zich om en ziet de boogschutters van koning Sapor op het bovenste balkon staan, met getrokken bogen.

Welnu de acteur in dit verhaal, is het publiek in onze dagen! en het publiek dat zich verwonderd zal omdraaien ...zijn de verzamelde duiders.

Ik heb dit Romeinse verhaaltje van V.S.Naipaul:

Jacques Soustelle and the Decline of the West

Daily Telegraph Magazine, 26 January 1968

in: The Overcrowded Barracoon, and other articles

André Deutsch 1972

Penguin 1987, p.73

_________________________________

[*] Letterlijk zei Annemans: De namen, de namen van alle juridische hoofdrolspelers uit dat proces staan voorgoed in het geheugen van deze jurist gegrift, ze zijn gewaarschuwd voor de rest van hun carrières, want, want vrienden dit was het proces van de lafheid, het was het proces van de gemeenheid, en bovenal van het onrecht, en dat, dat zullen wij nooit tot aan het einde van onze dagen, nooit zullen wij dat vergeten.

Frankfurter Rundschau vandaag: Richard Wagner over de Verlichting

.

26.11.2004

[ik vertaal, en zet hier en daar iets in cursief]

Niet over alles kunnen praten

Wat de immigratie ons leert:

De waarden van de Verlichting tellen

Richard Wagner

Na de moordaanslag op de Nederlandse filmer Theo van Gogh is er naar de mening van Richard Wagner een debat over immigratie en integratie ontbrand dat zich veel te weinig richt op de waarden van de Verlichting. Richard Wagner, in 1952 geboren in het Roemeense Banat, woont in Berlijn. Onlangs verscheen zijn roman “Habseligkeiten", bij Aufbau Verlag.[~ Hebbedingetjes, Prulletjes? het woord Habseligkeiten werd net, na een grote wedstrijd in de krant, verkozen tot het lieflijkste Duitse woord. mv.]

Drie weken na de dood van Theo van Gogh is het debat teruggekeerd naar de moederschoot van de politiek. Daarmee is de Duitse wereld weer op orde. De politieke kampen hebben zich opnieuw aangemeld in hun oude slagorde. De enen hebben opnieuw uitgeroepen dat er een probleem is met buitenlanders, de anderen troepen samen ter verdediging van het multiculturele concept. De politieke acteurs hebben het discours heroverd. Bijna had men de werkelijke problemen aangepakt. Nu is alles weer bij het oude: Theo van Gogh geldt nog steeds als omstreden, het lijkt net of hij nog in leven is.

Zoals in de controverse rond de hoofddoekjes en het debat over de toetreding van Turkije, kun je ook hier weer de nefaste invloed van hardnekkige clichés constateren. Wie wijst op een probleem met de islam, die moet zich daarvoor meteen verontschuldigen, of hij moet zich laten welgevallen dat hij succes zal hebben in de kroeg. Plots hebben wij weer een vreemdelingendebat waar de mythe van de goede immigrant botst met die van de slechte buitenlander – beide even wereldvreemd. Van Gogh had uitdrukkelijk het probleem van de islam voor ogen. Het script voor zijn film Submission is zoals bekend van de hand van een jonge Somalische vrouw, Ayaan Hirsi Ali. Zij is een liberaal parlementslid en daarmee een voorbeeld van geslaagde immigratie. Sedert haar vlucht uit Afrika voert Hirsi Ali strijd tegen gedwongen huwelijken en mannelijk geweld in de moslim­gemeenschap­pen. Daarmee stelt zij een aspect van de verachting voor menselijke situaties aan de kaak. Hoe zouden we ons met deze vrouw niet solidair kunnen voelen?

De meeste slachtoffers zijn moslims

Niet wij, christelijke en seculiere Europeanen hebben de meeste slachtoffers te betreuren per slot, maar de moslims zelf. Zij zijn het toch die zijn blootgesteld aan de regels en verbods­bepalingen van een religieus genormeerde maatschappij waarin niemand vrij is, omdat haar grondbeginsel vereist dat men zich onderwerpt aan het woord van de profeet. In een maatschappij waarin de maatstaf niet het burgerrecht is maar de rechtgelovigheid, vindt individuele vrijheid geen vaste voet.

Als je het lot van afzonderlijke mensen onder ogen neemt, dan word je je snel bewust van de omvang der mensvijandigheid in een archaïsch gestuurde samenleving. Maar, wij spreken liever over culturen, ook als wij (zoals dit jaar op de Frankfurter Buchmesse, met haar discutabele zwaartepunt op Arabië) de dialoog wensen. Wat is de dialoog tussen culturen echter waard als zij het lot van het individu niet in aanmerking neemt, als zij enkel koude diplomatie bedrijft en als de staatsraison het woord voert?

Met zulke defensieve mentaliteit komen we in Europa niet verder, net zoals we niet verder komen met waarschuwingen voor “de buitenlanders”.
Wij hebben voorbeeldige immigranten die niet enkel de waarden van de Europese Verlichting met ons delen, maar die ook bereid zijn om deze te verdedigen, vaak feller dan wijzelf. Al zijn de begrippen multicultuur, leidende cultuur, integratie als assimilatie, verlichte islam, door de politiek tot slagwoorden gereduceerd, één ding hebben ze gemeen: ze spatten uiteen bij de aanblik van de smerige realiteit. Wat voor zin kan het hebben om de status quo te handhaven, om het probleem te negeren dus, of om er ten eeuwigen dage een verkiezingsthema van te maken?

.

Een gemeenschappelijk fundament

In plaats van nog langer de folkloristische denkbeelden van de voorbij decennia te koesteren, zouden we eindelijk beter ons standpunt bepalen rond de problematiek van de praktische integratie. Een deel daarvan is ook de erkenning: dat in de knoop geraakte jonge Arabische mannen, die door hun opvoeding een rol toebedeeld kregen die hen ongeschikt maakt voor de seculiere en egalitaire maatschappij, noch vrijheidsstrijders, noch weerstanders zijn. Evenmin zijn armoede of onrecht hun drijfveer, zoals een deel van onze politieke klasse lijkt te geloven. Het zijn integendeel slecht opgevoede mannen die de grenzen die een democratie aan hen stelt niet willen accepteren.

Als culturen moeten samengaan dan hebben zij, nog voorbij taal, religie en folklore, nood aan één, voor ieder dwingend fundament, dat erin bestaat dat men de grondprincipes van het samenleven accepteert. Tot de Europese verworvenheden behoort, zoals men weet, naast de afschaffing van de doodstraf, ook de zelfbeschikking van vrouwen over hun eigen lichaam. Daar is lang genoeg voor gestreden, ook in Duitsland. In zulke kwesties positioneren wij ons bij voorkeur tegen fundamentalistische stromingen in de Verenigde Staten, maar we negeren ze bij immigrantenkringen in ons eigen midden. Zoiets is ontoelaatbaar.

Het was verkeerd om het begrip multiculturalisme te gebruiken als romantisch correctief op de hegemonie van de Europese cultuur, want zo maakte men het tot een instrument in de partij­politieke strijd. Wie de hegemonie van de Europese cultuur ondergraaft, richt de principes van seculariteit en individuele vrijheid ten gronde. Niet over alles kun je een boompje opzetten. Een ideologie die zich tegen de gelijkberechtiging van man en vrouw keert kan geen basis zijn voor een moderne democratie, want zij sluit de halve bevolking van burgerrechten uit.

Parallelle gemeenschappen hebben als kenmerk dat er bij hen andere wetten gelden dan in de officiële Europese openbaarheid. Wie nu begrip toont voor de ongeschreven patriarchale ordening, die duldt met zijn gedoogzaamheid dat onze democratische gemeenschap wordt ondergraven, en hij duldt het ontstaan van zones van wetteloosheid. Dat groepen immigranten voortdurend nieuwe uitzonderingsmaatregelen eisen, dat leidt er op de duur toe dat de Rechtsstaat enkel nog voor de autochtonen geldt. Multiculturalisme echter mag niet ten koste van de mensenrechten gaan. In zoverre de islam de scheiding van moskee en staat verwerpt, moeten we hem als ideologie beschouwen, niet als religie. Zijn doeleinden zijn dan van politieke aard – geen aspect van de vrijheid van godsdienst.

We moeten van de muzelmaanse immigrantengemeenschappen inderdaad eisen dat ze zich duidelijker van de islamisten distantiëren. De afstand die we in acht nemen tot het Europese rechts-extremisme moet ook hier als maatstaf gelden. Onze openbaarheid mag er anderzijds niet langer twijfel over laten bestaan dat wij de seculiere en liberale stromingen bij de moslim-immigranten ondersteunen. Vrouwen als Ayaan Hirsi Ali verdienen het om te worden gehoord. Eertijds waren vrouwen die kritiek gaven op de islam veel sterker present in de Duitse openbaarheid. In de laatste tien jaar zijn ze zo goed als verdwenen. Waarom?

Lakse omgang met een schande als de moord op van Gogh zet de vrijheid van mening op het spel. Die is nochtans het alfa-en-omega van onze moderne samenleving. Bij de verdediging daarvan mag geen énkel godsdienstig principe ons in de weg staan. Wat Europa tegen het Vaticaan heeft doorgezet, dat moet het ook kunnen verdedigen als het tegenover de islam staat.

__________________________

De Duitse tekst is te vinden op http://www.perlentaucher.de/: een nieuwsbrief die zijn gelijke niet heeft.

_____________________________________

nog een uittreksel uit hetzelfde nummer van die krant :

De verhouding van de moslims tot Grondwet en Mensenrechten is onduidelijk. Het principe van een religieus neutrale democratische staat, ook voor moslims, is zonder inhoudelijke kritiek op de koran gewoon ondenkbaar. En die kritiek is onmogelijk zolang de koran letterlijk voor het rechtstreekse woord van god gehouden wordt. De moslims moeten minstens in Europa een weg vinden waar ze hun inzet voor de Mensenrechten en voor het staatsbegrip zoals dat in de Grondwet is neergeschreven, in harmonie kunnen brengen met koran en sunna. Het volstaat niet om als minderheid in het land de bestaande orde te respecteren.

Unklar ist das Verhältnis der Muslime zum Grundgesetz und zu den Menschenrechten. Der religionsneutrale demokratische Staat als Prinzip auch für Muslime ist ohne Sachkritik am Koran überhaupt nicht denkbar. Die ist nicht möglich, solange der Koran buchstabengetreu für das unmittelbare Wort Gottes gehalten wird. Die Muslime müssen zumindest in Europa einen Weg finden, wie sie ihr Eintreten für die Menschenrechte und das im Grundgesetz niedergelegte Staatsverständnis mit Koran und Sunna harmonisieren können. Es genügt nicht, als Minderheit im Lande die bestehende Ordnung zu respektieren.

Prof. Dr. Peter Steinacker

voorzitter van de Evangelische Kerk in Hessen en Nassau

.

Een stilistische oefening, mét voetnoten (voor de liefhebbers)

.

(het betreft een recente open brief van enkele goedmenenden, brief die waarschijnlijk de krant niet zal halen maar die toch onze liefdevolle aandacht verdient, en die ad maiorem dei gloriam tegelijk enkele voetnoten kon gebruiken)


Blokwatch. Open brief aan alle democratische politici
by Blokwatch Saturday, Nov. 20, 2004 at 6:48 PM

Omdat democraten niet langer kunnen toestaan dat racistische partijen worden gesubsidieerd met belastingsgeld. Het Vlaams Belang, erfopvolger van het Vlaams Blok, bewees de laatste dagen zich niet te zullen integreren in onze cultuur van de democratische rechtstaat[1]. De partij blijft aanzetten tot haat en discriminatie, verontschuldigt zich niet voor het racisme waarvoor ze werd veroordeeld, weigert het gelijk van de rechters en de scheiding der machten te erkennen en distantieert zich niet van in de collaboratie gewortelde nevenorganisaties. Dit kan niet langer.

Open brief aan alle democratische politici

Wij schrijven u omdat wij bezorgd zijn om de toekomst van onze democratische rechtstaat. Ondanks een gerechtelijke veroordeling voor racisme werd een extreemrechtse populistische antimigrantenpartij[2] bij de laatste verkiezingen de grootste fractie in ons Vlaamse Parlement. Men moet [3]geen geleerde zijn om te begrijpen dat de principes die onze democratie grondvesten hierdoor onder grote druk staan.

Telkenmale[4] het Vlaams Blok een verkiezing won was er terechte verontwaardiging en luid protest. Een partij die van mening is dat men de burger beter niet verplicht om te stemmen omdat hij daartoe niet bekwaam is, is immers een elitaire en geen democratische partij[5]. Een partij waarvan het racistische karakter reeds lang gekend[6] is, druist in tegen verscheidene fundamentele waarden zoals die vertaald zijn in internationale rechtsverdragen, verklaringen die wij allen uit historisch en moreel besef onderschrijven en in ere houden[7].

Iedere keer ging men er evenwel omwille van diverse redenen vanuit dat een directe confrontatie uit den boze was en dat vooral goed bestuur de opmars van het Vlaams Blok uiteindelijk wel zou stoppen. Geen van uw partijen wil tot op heden met die partij de macht delen. Dat sterkt ons in de overtuiging dat u nog voldoende onderscheid maakt tussen populisme en een waarderen van de bemiddelende instellingen tussen het volk en de regering[8].

Maar ondanks het cordon sanitaire groeide de aanhang van het Vlaams Blok en vindt de partij steeds meer weerklank in uw eigen kringen. Indien men dit veel grotere Blok niet krachtdadig confronteert met het ontoelaatbare van zijn ideeën en gedrag, dreigt het beleidsdeelname eenvoudigweg af te dwingen. Het is dan ook met toenemende verontwaardiging dat wij van sommigen onder u vernemen dat er over die partij best niet teveel wordt gepraat, terwijl zij steeds meer en geheel ten onrechte als een normale partij wordt beschouwd – zoals volgende woorden van een hoofdredacteur van een van de meest gewaardeerde Vlaamse kranten mogen staven: "Op die manier evolueert, na pakweg twee decennia, Vlaanderen opnieuw naar een normaal en gezond politiek landschap, met een linkervleugel, een centrum en een rechtervleugel. In dat landschap zal de discussie over een cordon sanitaire nog wel even opflakkeren en daarna overbodig worden. Omdat in een normaal politiek landschap met normale partijen normale coalities worden gesloten."

Dit lazen wij vlak nadat het Hof van Cassatie het arrest van het Hof van Beroep van Gent bekrachtigde en het Vlaams Blok Vlaams Belang werd. De veronderstelling is hier kennelijk dat de naamswijziging en het op papier aanpassen van de ideologie voldoende grond zijn voor de opvatting dat de partij zich heeft geschikt (zal schikken) naar de filosofie en de normen van uw en onze democratische rechtstaat, en daardoor als ‘normaal’ kan (zal kunnen) worden bestempeld.

Dit betwisten wij ten stelligste. Wij mogen u, daar dit ons van cruciaal belang lijkt, daarvoor (slechts) enkele redenen geven[9].
• Ten eerste omdat de kopstukken van de partij zélf, soms met luide stem, beweren dat er in essentie niks is veranderd. Zo omschreef dhr. Filip Dewinter de operatie als « Het scherpen van de klauwen en het slijpen van de tanden », met andere woorden: het aanpassen van de middelen.

• Ten tweede omdat zeer recente uitlatingen van diezelfde kopstukken aantonen dat er ook inzake het aanzetten tot vreemdelingenhaat en discriminatie niks verandert. Zo vertaalde en illustreerde terug[10] dhr. Dewinter het befaamde ‘aanpassen of opkrassen’ met « Alle moslimvrouwen met een hoofddoekje tekenen daarmee een terugkeercontract. » Een uitspraak waarvan noch de interim-voorzitter dhr. Frank Vanhecke noch dhr. Gerolf Annemans (daarnaar gevraagd in tv-programma’s) zich wilden distantiëren. Een uitspraak die meteen ook te kennen gaf wiens vrijheid van mening het Vlaams Belang wel en wiens vrijheid van mening het Vlaams Belang niet verdedigt.

• Ten derde omdat tot op heden het gelijk van de betreffende rechters door diezelfde kopstukken nog steeds niet werd erkend en omdat zij nog steeds niet hun excuses aanboden voor het ontoelaatbare van bedoelde praktijken[11].

• Ten vierde omdat het Vlaams Belang geen afstand neemt van notoire, in de collaboratie gewortelde nevenorganisaties, zoals Were Di en Sint-Maartensfonds, waarvan zij het symbool (de leeuw met de naar beneden krullende tong) in hun nieuwe logo opnamen[12].

• En ten vijfde ook omwille van de bedreigende woorden van dhr. Annemans op het stichtingscongres van 13 november aan het adres van de betreffende juristen en rechters.[13]

In praktijk is het Vlaams Belang dan ook nog steeds het Vlaams Blok, nog even racistisch en minachtend ten aanzien van uw en onze rechtstaat, en bijgevolg géén ‘normale’ partij waarmee men ‘normale’ coalities sluit. Tegelijk vernamen wij echter van sommigen onder u, geachte politici, dat vermelde juridische veroordeling geen geschikte manier is om een politieke partij, een electorale concurrent, te bekampen. Dat vinden wij een minimaliseren van de waarden en de daarop rustende wetten die onze democratie en rechtstaat schragen, en bijgevolg een onderwaarderen en verkeerd interpreteren van de rol van de rechterlijke macht.

Zoals gezegd lijkt het voorstaan van goed bestuur zonder een directe confrontatie van de extreemrechtse en racistische partij niet langer een optie en dient zich een krachtdadig vertoon van goed burgerschap aan[14]. Daarom willen wij u, gesterkt door de zeer lovenswaardige rechtsgang van de laatste maanden en reactie op de woorden van dhr. Annemans van vermelde hoven[15], met aandrang vragen de geest van het cordon sanitaire te bewaren en de nodige stappen te ondernemen om de uitvoeringsbesluiten van artikel 15ter van de wet op de partijfinanciering[16] (1999) nu eindelijk te stemmen en vervolgens toe te passen, zodat het mogelijk wordt racistische partijen niet langer te subsidiëren met belastinggeld.

Zoals wij aangaven en verder kunnen staven [17]is het Vlaams Belang immers niét geïntegreerd in de cultuur van de democratische rechtstaat – net dat wat zij eist van alle anderen – en lijkt het ons dan ook niet meer dan ‘normaal’ dat de staat ophoudt met het financieren van racisme en het normaliseren van aanvallen op de scheiding der machten.

Daar wij u in deze niet alleen willen laten staan, roepen wij hier ook alle bezorgde burgers op om onze aan deze vraag verbonden petitie te ondertekenen op http://www.vlaams-burgerinitiatief.be/.

Uit bezorgdheid om de toekomst van onze rechtstaat, tekenen wij, u achtend,

Voor Blokwatch,

Mark Saey (filosoof, wetenschappelijk medewerker U.Gent FWO), Mark Spruyt (politoloog, verbonden aan http://www.blokwatch.be/), Lotte Vermeir, Rony Boonen, Mieke Van den Broeck, Patrick Coeman, Stefaan Van Grunderbeek, Stefaan Verdonckt, Faysal Boukayoua.
Ps[18]: Deze brief werd vandaag (20.11.04) naar de Vlaamse en Waalse[19] kranten gezonden.

_____________________________


[1] om de lectuur van deze brief verteerbaar te maken kan de lezer zich beter niet ergeren aan de gebrekkige en gezwollen stijl, al vanaf deze eerste zin: zelf slaag ik daar niet in. Afgezien van de stijl stoort mij in deze zin ook dat een woordbeeld als “rechtsstaat” onze auteurs blijkbaar nooit goed is ingeprent. Hier is misschien een gelegenheid om het nut van woord- en zinsontleding in de humaniora te bepleiten? Het betreft immers geen toevallige schrijffout, ze wordt gedurig herhaald, en helaas niet opgemerkt door de Word-spellingscorrector.[2] taalonmacht uit zich vaak in een veelheid van adjectieven. “Votre lettre est si substantive qu’elle n’a pas besoin d’adjectifs” schreef Poesjkin aan een mooie dame, en hij gaf hiermee een goede raad aan elke briefschrijver. Ook liefst een streepje tussen “anti” en “migrantenpartij”.[3] al zijn de schrijvers zelf geleerden: toch ware “men hoeft geen geleerde te zijn” beter geweest. Ook de rest van de zin is kostelijk: “principes die grondvesten” is dubbel-op, en dan blijken die grondvestende principes ook nog “onder grote druk” te staan. Als lezer bekruipt je langzaam het gevoel dat je elk van deze zinnen vroeger al eens gelezen hebt: “C’est palpitant comme la gazette d’hier”.[4] dit gebruik van telkenmale gaat tegen de grammatica, wat toch een erezaak zou moeten zijn voor gevormde filosofen en zelfs "politologen"? (zie noot 1)[5] de problemen van de auteurs zijn niet enkel van taalkundige aard; vaak gebruiken zij woorden die een consensus onder hun publiek veronderstellen (“terechte”, “immers” “reeds lang”), maar als deze veronderstelling juist is, dan is hun brief overbodig zou een vakbekwame filosoof hier opmerken.[6] “bekend” ware beter… zoals in de humaniora verondersteld gekend is.[7] hier worden onze auteurs bijna aandoenlijk; even voel ik me zelfs geneigd om het hierbij te laten.[8] “bemiddelende instellingen”? graag een verduidelijking, niet iedereen is politoloog![9] het gaat maar door: infinitiefzinnen bij de vleet, adjectieven, bijwoorden. De auteurs vragen veel van hun lezer. Afgezaagd, maar voor sommigen misschien toch nog nieuw: "le style c’est l’homme même", zei Buffon.[10] “terug” begrijp ik niet hoor, bedoeld wordt misschien “alweer”?[11] er zijn inderdaad staten die van een veroordeelde eisen dat hij zichzelf na zijn “proces” berouwvol toont, en een openbare biecht spreekt. In een burgerlijke democratie is dat nooit een vereiste, zoiets zou tegen ons rechtsgevoel indruisen. Hier laten de filosoof en de politoloog een lelijke steek vallen![12] moeilijk om hier een oordeel te geven; misschien dat Johan Sauwens beter geplaatst is om zulke uitspraken te toetsen?[13] de media hebben Annemans’ woorden bewust verdraaid en aangedikt, iedereen die het wil weten weet dit. Een filosoof en een politicoloog geloven liever wat de media voorschotelen: de kritiekloze filosofie is misschien een nieuw vakgebied ?[14] deze zin is mij niet duidelijk en daardoor valt het me moeilijk om tot de kern van de redenering door te dringen.[15] ook hier: wat betekent deze zin? (“de reactie” ipv “reactie” zou voor mij iets van een betekenis redden, maar dan nog) Meer ten gronde: een rechtsgang kun je niet "lovenswaardig" noemen: er is correct ofwel niet correct recht gesproken, lovenswaardig zijn geen van beide rechtsgangen (maar ik neem aan dat de juridische finesse van deze opmerking aan filosofische dwergen ontgaat).[16] het gebruik van hoofdletters lijkt onze auteurs onvoldoende bekend.[17] ja, graag! onderwerp voor een volgende brief? En het werkwoord "stemmen" is onovergankelijk.[18] P.S. is de gebruikelijke afkorting.[19] Ik begrijp dat de auteurs voor een tweeledig België opteren, en niets van een Derde Gewest willen horen..

Bousakla of Lanoye?

.
In “Het Vrije Woord” op de radio lieten ze even Tom Lanoye zijn zegje doen over de moord op Theo van Gogh.
Lanoye, u zal hem misschien niet kennen, is een bekende boekenbeurshandtekeningenzetter, en daarmee ook drager van een groot moreel gezag. Zijn geschriften worden in plastic zakken naar huis gedragen door vele bezoekers aan die beurs, al werd hij deze keer naar we horen door Aspe&Vermaspe geklopt op dit punt.

Welnu, wat deze auteur in luttele minuten bijeenvertelde in genoemde uitzending was hallucinant: het eerste slachtoffer van de moord op van Gogh was… de gematigde islamiet volgens Tom.
Zoiets getuigt van grote onthechting aan het aardse bestaan kun je zeggen, want het eerste slachtoffer van die rituele koranslachting was, dacht ik nog wel onze Theo van Gogh.

Onze volksverteller gaat verder: “columnisten eigenen zich een vrijbrief toe” valt uit zijn mond. Nu wekt een term als “toe-eigenen” achterdocht op. Zoals ik hem versta: strikt genomen heb je niet het recht op iets, maar je pakt het toch! fait accompli. Verder nog een woord van hem: “vrijbrief”? is dat niet zoiets als een kapersbrief, ofwel een andere ancien régime-term, die iemand alweer rechten geeft die hem strikt genomen niet toekomen?
“Al wa da van Gogh geschreiven hee" hoor ik hem verder zeggen ...daar moesten we toch nuances, kanttekeningen bij plaatsen (Tom doet voor het gemak net alsof hij alles ook geleze hee. Tenslotte: weet zijn plastiekenzakkenpubliek veel!).

Ja, nu lijk ik wel een scherpslijper. Maar mag je dan van een moreel hoogstaande handtekeningenzetter niet een beetje precisie eisen? Ik persoonlijk dacht nog dat een schrijver bij ons die vrijbrief al hàd, en dat er geen toe-eigening aan te pas moest komen.

Samengevat: Tom Lanoye, een van onze grote auteurs, pleit voor censuur! Hij vindt dat van Gogh te ver ging, en hij argumenteert dat ook: "Tolleraance hee zaan limiete vur den aandere kaant"

Wat kunnen we hieruit leren? Kerels als Lanoye zijn de ware doodgravers zijn van de burgerlijke democratie zoals wij die kennen... hebben geen inzicht in de maatschappelijke ontwikkelingen die er echt wel gaande zijn (Fortuyn de grootste Nederlander! haha), en zij zullen blijven fantaseren in hun voluntaristische droomwereldje, ook al gebeuren er moorden.
Ik zie geen massaal door kunstenaars allerhand ondertekende advertenties in de kranten bv.? ...niet nodig, kalm blijven, niets aan de hand, zegt Lanoye vermoed ik; al heeft onze Tom wel voor mindere aangelegenheden zijn "morele gezag" aangeboden, en gratis! want heldhaftig is hij, maar enkel bij gelegenheid.

Onverantwoordelijke kerels als hij moeten grondig worden aangepakt. Hun opinie stelt bij de bevolking volstrekt niets voor, en zij effent het pad voor onvoorstelbare ontwikkelingen. Het ware "vrije woord" is enkel gediend met mensen die durven getuigen over de achterlijkheid en schande van die hele koran, en die niet meestappen in hypocrisie en halfslachtigheid.

Mijn groet tenslotte,
niet aan Lanoye,
maar aan Bousakla, en zelfs al zal zij niet al mijn woorden tot de hare willen maken: ZIJ heeft recht op ons respect.

Laurette: une assimilée a la parole

.
Hoe komt het dat een minister van Justitie het in haar hoofdje haalt om te beweren dat het principe van de "scheiding der machten" geschonden zou kunnen worden door één parlementslid? Zoiets kan eenvoudig niet.
Ik meen dat het komt door een onvoldoend begrip in haren hoofde van wat dit principe inhoudt, misschien een gebrekkige scholing, en anderzijds door haar kwade trouw, toch wel afdoende bewezen in de loop van haar carrière ...maar ten gronde door haar panische angst, niet voor de "ondemocratische" principes van het VB, want van die principes heeft zijzelf weinig kaas gegeten, maar voor de consequente houding van het Blok-of-Belang, die als enige partij in Vlaanderen enkele dingen ernstig lijkt te nemen:

1) transfers van de ene naar de andere regio moeten minstens zichtbaar zijn, en niet tersluiks; ze moeten besproken kunnen worden in een debat; en vanzelfsprekend is er geen bezwaar tegen solidariteit met een naburige regio.
2) de monarchie is een stelsel waar we van af moeten, en wel nog vóór zij of ik de grafstede betreden; hierbij zullen, op de guillotine na, geen middelen onbenut worden gelaten. [enfin Laurette ... tu vas pas ici me contredire? mais ...c'est pas possible, j'en crois pas mes yeux!].
––Mijn persoonlijke overtuiging blijft dat de guillotine, ook al zie ik af van haar gebruik hier, niettemin zoals de dichter zei een nuttig instrument kan zijn: om de afstand tussen domme koppen en slechte harten iets te vergroten.
3) de immigratie in Europa is uiterst problematisch, en staat niet in enige verhouding tot migraties, genre de vaders van Cauwelaert, Onkelinx of Cools: Vlamingen die zich, noodgedwongen, zeer goed hebben geassimileerd in "Wallonië" (wat toen als begrip nog niet bestond).

De eis tot assimililatie is NIET ondemocratisch: hoe kan uitgerekend zij, l'assimilée parfaite, zoiets beweren?

Laurette et les grands mots: de Scheiding der Machten

Annemans had zijn uitval naar de Blokrechters beter achter zijn kiezen kunnen houden. Het is ongeloofwaardig als je enerzijds zegt dat je door een rechter bent veroordeeld én vervolgens door de kiezer vrijgesproken, maar anderzijds het toch nodig acht om commentaren te leveren bij die rechter.
Dat echter het principe van de scheiding der machten zou zijn geschonden lijkt me zwaar overdreven. Enkel lege woorden waren het, cafépraat, erg genoeg op zich, een emotionele uitval van een getergde politicus van wie je niettemin onder alle omstandigheden koelbloedigheid mag eisen.
Maar die gênante oprisping van Annemans lijkt me toch van een andere orde dan wat Verhofstadt, eerste minister in functie, in de Kamer presteerde toen hij gerechtelijke stappen tegen Abu Jahjah aankondigde. Misschien moet mevrouw Onkelinx ook die zaak eens herbekijken, nu ze blijkbaar de grote woorden van stal wil halen.

Naipaul, bijna een kwart eeuw geleden...

.
The West, or the universal civilisation it leads, is emotionally rejected. It undermines; it threatens. But at the same time it is needed, for its machines, goods, medicines, warplanes, the remittances from the emigrants, the hospitals that might have a cure for calcium deficiency, the universities that will provide master’s degrees in mass media. All the rejection of the West is contained within the assumption that there will always exist out there a living, creative civilisation, oddly neutral, open to all to appeal to. Rejection, therefore, is not absolute rejection. It is also, for the community as a whole, a way of ceasing to strive intellectually. It is to be parasitic; parasitism is one of the unacknowledged fruits of fundamentalism. And the emigrants pour out from the land of the faith: 30,000 Pakistanis shipped by the manpower-export experts to West Berlin alone, to claim the political asylum meant for the people of East Germany.

The patron saint of the Islamic fundamentalists in Pakistan was Maulana Maudoodi. He opposed the idea of a separate Indian Muslim state because he felt that the Muslims were not pure enough for such a state. He felt that God should be the law-giver; and, offering ecstasy of this sort rather than a practical programme, he became the focus of millenarian passion. He campaigned for Islamic laws without stating what those laws should be.

He died while I was in Pakistan. But he didn’t die in Pakistan: the news of his death came from Boston. At the end of his long and cantankerous life the Maulana had gone against all his high principles. He had gone to a Boston hospital to look for health; he had at the very end entrusted himself to the skill and science of the civilisation he had tried to shield his followers from. He had sought, as someone said to me (not all Pakistanis are fundamentalists) to reap where he had not wanted his people to sow. Of the Maulana it might be said that he had gone to his well-deserved place in heaven by the way of Boston; and that he went at least part of the way by Boeing.

Vidiadhar Surajprasad Naipaul
Among the Believers
An Islamic Journey
André Deutsch, London 1981, pp.158-9

.

Polspoel in debat met Vanhecke op VTM

.
Voor mensen die zwak staan in een debat, en waar ze de feiten tégen lijken te hebben, zijn de mogelijkheden beperkt. Behalve de tegenpartij voortdurend onderbreken, blijven er nog maar enkele vluchtwegen. Er is de vlucht in formalismen, er is de onverstoorde herhaling van eigen stellingen, en er is het opentrekken van de problematiek, de “bredere kijk”.

Polspoel gebruikte die vluchtwegen in zijn debat met Frank Vanhecke (over Desmet, die daar ook bijzat wil ik het niet hebben, want die jongen moet te veel zaken rechtzetten om nog ernstig te worden genomen. Of nee: laat maar).

Nu was dit in opzet geen debat tussen Vanhecke en Polspoel, maar tussen Vanhecke en twee andere politici, alleen bleken die zodanig weinig in huis te hebben dat Polspoel zich wel verplicht zag om bij te springen, en de kijker met hem, want die wil na zijn werkweek enig weerwerk zien. De vraag is nu of op zijn beurt Polspoel als moderator nog ernstig kan worden genomen, want in zijn rol hoort hij vragen te stellen, en niet met zogenaamd vaststaande stellingen aan te komen.

Ik hoor hem poneren dat het christelijke kruisje gelijk te stellen is met de hoofddoek… manifeste flauwekul, zoals iedereen beseft die wel eens een bus of tram neemt. Hij doet hier alsof Chahdorrt Djavann nooit iets zou gezegd hebben over de dodelijke verplichting van “le voile”. Kent Polspoel dan christen mannen die hun vrouw of dochter met de dood bedreigen als ze de deur uitgaan zonder het crucifixje tussen de glooiingen van hun boezem? Waarom wil hij ons zoiets doen geloven?

Tweede mogelijkheid van de intellectueel zwakkere is de herhaling. Geen van de twee politici begon over het “zeventig-puntenplan”, want blijkbaar beseften die kerels dat zoiets toch niet meer geloofd wordt. Polspoel vond dat hij dit nog eens moest herhalen. Vanhecke moest nu wel zijn zet doen, Zugzwang zegt de schaakspeler, en hij herhaalde dat het plan al een poosje geleden is afgevoerd. Zulke taferelen leveren vervelende televisie op… want wie ziet er nu graag een interviewer die zijn opponent uitnodigt tot dwangmatig, ja masturbatoir gedrag?

Derde mogelijkheid is het “opentrekken” van een bepaalde stelling. En passant verwijst Vanhecke naar de situatie in Frankrijk. Als de kippen is Polspoel daar om te zeggen dat "de situatie in Frankrijk onvergelijkbaar is met hier". Polspoel zal beide situaties beter kennen dan wij. Maar vooral wil hij liever niet dat de netelige uitspraken van Sarkozy ter sprake komen?

Ik vraag me af waarom een moderator zoiets doet. Ik weet wel dat je appelen niet bij citroenen kan optellen, maar kun je ze ook niet vergelijken? Dat is bij uitstek een journalistieke bezigheid.
Strikt genomen is de uitspraak “die twee zaken zijn onvergelijkbaar” trouwens altijd nonsens, want ze is de vrucht van een voorafgaande vergelijking die ons wordt onthouden ...ach, laat zulke kwesties maar rusten. Die weigering was retorisch nuttig, een bot machtsmiddel misschien maar tenslotte …het was een debat op ons niveau, niet op Duits, Frans, Engels, Nederlands niveau, en dus mag Polspoel best met één wegwerpzin een stuk discussie afsluiten..

..

Kan, volgens senator Meryem Kaçar de democratie niet werken als het om moslims gaat?

.

Onderstaand fragment uit De Standaard van 10 november liet mij met enkele vragen zitten:

Zij [Meryem Kaçar, gewezen agalev-senator, spreekt over de samenstelling van de moslim-executieve (mv)] is namelijk niet meer zo gewonnen voor de democratische verkiezing van de leden van de raad. “De vorige verkiezingen van december 1998 waren begroot op 50.000 euro en kostten bijna het driedubbele. Verkiezingen zijn een logge manier om de raad samen te stellen. Bovendien heeft toen slechts 40 procent van de moslims in België een stem uitgebracht. Zo representatief was de raad dus niet.” Het leidt Meryem Kaçar tot fundamentelere kritiek. “Verkiezingen zijn geen garantie op gematigde, democratisch gedragen gekozenen.” Ze lijkt het tegendeel te vrezen. “Er zijn in 1998 een aantal echte campagnevoerders verkozen. Helemaal geen gematigde individuen dus. Het zijn ook mensen zonder achterban vaak, niet gelinkt aan enige organisatie.”

Dat 40 procent niet “representatief” zou zijn bij verkiezingen is bevreemdend: er zijn in grote landen wel presidenten verkozen met mindere opkomst­percentages. Bovendien: hoe is dat percentage berekend? Zijn vrouwen, of zelfs kinderen meegeteld in het totale aantal kiezers, en is daar 40 procent van komen opdagen? Dan lijkt me dat zeer veel. Goed, zo gedetailleerd weten we dat niet.
Maar vooral die tweede paragraaf is verwarrend. “Verkiezingen zijn geen garantie op gematigde, democratisch gedragen verkozenen.” zegt Kaçar. Dit is een vérité de la Palisse. Natuurlijk geven verkiezingen geen garantie op “gematigde” verkozenen, want de uitslag hangt enkel af van wat het kiespubliek wil.
Dat verder de verkozenen “geen achterban” zouden hebben gehad lijkt me ook eigenaardig: wie heeft er dan wel voor hen gestemd?
Ook zegt senator Kaçar met ongeveer zoveel woorden: dat iemand die campagne voert geen “gematigde” kan zijn. Hier heeft zij misschien een punt. Het is geen bewijs, maar ooit hadden wij hier te maken met het “individu” Wilfried Martens. Een zelfverklaarde extremist die zich extreem centrum noemde, en hij voerde inderdaad campagne.

Samengevat : de senator houdt bewust of onbewust een pleidooi tegen de democratie, en voor een soort coöptatie vanuit het middenveld – ook al is dat een wat duistere term, waarschijnlijk afkomstig uit de wetenschap der sociologie of politicologie.

.

Een Charta voor Moslims (uit : Die Welt)

De bereidheid tot kritiek op eigen tradities ontbreekt
Moslims veroordelen de moord op Theo van Gogh,
maar zien in de terreur niet een fundamenteel probleem van hun geloof

Zafer Senocak

In vele islamitische landen zijn intolerantie en mislimgeweld tegen andersgelovigen, of ook tegen critici van de islam zelf dagelijkse kost. Goddeloosheid wordt niet enkel als een zonde gezien, maar kan al naargelang de wetgeving tot ook tot processen in regel voeren of tot sociale isolatie. Zelfs in een seculier land als Turkije kwamen in de jaren negentig nog religieus gemotiveerde moordaanslagen voor.

Pas nog heeft een moslimscherpslijper zijn beulsdaad verricht in Nederland, een vaderland van de tolerantie.
Met de moord op de cineast en publicist Theo van Gogh, die zich in zijn werken zowel kritisch als polemisch inliet met de islam, is een pijngrens overschreden. Zoals zo vaak na zulke aanslagen hebben vele moslim­organisaties de daad veroordeeld. Maar in de ogen van vele niet-moslims lijkt dit protest halfhartig, eerder een toegift aan de gekwetste gevoelens van het gastland dan een grondig inzicht in het probleem. Nauwelijks een islamitische geestelijke, laat staan een vrome leek wenst of is in staat om het kernprobleem te zien in de denkstructuur van het eigen geloof.

Moslims voelen zich tegenwoordig snel geattaqueerd. Zij hebben het gevoel dat zij het moeten uitzitten in een permanente verdedigingshouding. Dat smeedt hen samen en bemoeilijkt een kritisch zelfbeeld. Deze geestes­houding vervreemdt de moslims steeds meer van hun omgeving. Zij kneedt hen tot een soort van samen­zweerders­bond, die in de ogen van anderen als steeds gevaarlijker wordt ingeschat.

De aanvallen op islamitische instituten in Nederland, die er nu als reactie op de moord plaatshebben, maken duidelijk hoe ernstig de toestand is. In zijn tegenwoordige gedaante polariseert de islam niet enkel de meningen, hij zorgt stilaan ook voor een klimaat waarin de rechtsstaat is bedreigd.

De moslims in Europa hebben dringend behoefte aan een Charta, waarin de dwingende regels van het samenleven met niet-moslims in een democratische, open maatschappij vastgelegd moeten worden. Wie zich niet aan deze charta houdt, zou uit de gemeenschap der gelovigen moeten worden gestoten en hij kan zich ook niet beroepen op de in de grondwet voorziene vrijheid van godsdienst. Zulk een canon van waarden kan er echter slechts dan komen, als er een intern debat over de conflicten tussen het moslimgeloof en de moderniteit ontstaat. Vele moslims zijn er niet eens toe bereid om het bestaan van zulk conflict te erkennen. Ze zijn niet bereid tot een kritische analyse van de eigen traditie, tot een genadeloze confrontatie tussen hun geloof en de realiteit van het leven in een moderne maatschappij. Overigens is dit ook een reden waarom hun cultuur zo weinig kunst en creativiteit voortbrengt en ze zonder enig begrip, ja vijandig reageert op deze zaken.

Volgens islamitische traditie moet een moslim, die buiten de islamitische wereld leeft, zich grondig schikken naar de regels van zijn gastland. Maar vele moslims in Europa laten zich steeds minder leiden door de wetten van een democratische, pluralistische maatschappij. Ze voelen zich ook geen gasten meer, maar leden van een minderheid die verbeten om haar rechten kampt.

Dit nieuwe zelfbewustzijn der moslims voert allerminst tot de gewenste maatschappelijke integratie, maar tot een direct conflict met de meerderheidsgroep. Niet zelden immers buiten radicale moslims de tolerantie, en de waarden- en meningsvrijheid uit, om er uiteindelijk juist tegen te ageren. Zulke gedragingen moeten de pas worden afgesneden als wij onze democratieën behouden willen zien.

Wie zijn dochters een rigide seksuele moraal opdringt, die telkens weer het vrouwelijk geslacht benadeelt, die kan zich niet beroepen op democratische grondrechten. Wie de vrijheid van mening en de artistieke vrijheid wil indammen, is een vijand van de open maatschappij. Europa kan en mag de moeizaam afgedwongen waarden van de Aufklärung niet opofferen aan een slecht begrepen opvatting over tolerantie. Wie zich niet lekker voelt onder de condities van de vrijheid, die moet niet een kussentje worden aangereikt waarop hij zich kan neervlijen. Integendeel: een democratische rechtsorde is slechts dan tegen het leven opgewassen, als het intolerante denken bij de wortels wordt aangevat. Dat is een opgave zowel voor de onderwijsinstellingen, als voor de opiniemakers, diegenen die het intellectuele klimaat bepalen. Tot nog toe hebben al deze instituten het laten afweten.

Verwonderlijk is het hoe weinig reactie er op de moord op Theo van Gogh is gekomen, ook van de artiesten in dit land. Ligt Nederland zo ver weg?

Auteur en publicist Zafer Senocak werd in Ankara geboren en leeft in Berlijn.

Theo van Gogh en Karel van het Reve

.
Alle weldenkende en beschaafde mensen veroordelen de moord op Theo van Gogh. Iedereen is duidelijk, de moord wordt wordt zonder restricties, zonder binnensmondse jezuïtische reservatio mentalis veroordeeld.
Houdt dan niemand een slag om de arm? zeker wel: er zijn ook stemmen die in een adem menen te mogen zeggen dat je beter enige afstand kan nemen van wat die van Gogh allemaal schreef. Een woord als “geitenneukers” kun je niet in de mond nemen hoor je wel. Dat Theo van Gogh hier enkel de ayatollah Khomeiny citeert weet niemand. Hier is wat van Gogh daarover zegt in zijn boek “Allah weet het beter” (2003, Uitgeverij XTRA, p.85) .

“De Jongh verweet mij bovendien ‘verwarring’ omtrent de term ‘geitenneukers’. […] Maar nee, ik ontleende mijn wijsheid aan de overste Khomeiny, die in een brochure mannen aanraadt de ongestelde en dus ‘onreine’ vrouw met geen vinger aan te raken en hun nood te lenigen in de kameel of geit. Ik bedoel maar, hoe wonderlijk veelzijdig is de moslimcultuur?”

Ook woorden als “de profeet Mohammed zal in het hiernamaals voortdurend van kop tot kont gespleten worden, dat zijn darmen, de trieste zak waarmee hij stront maakt van alles wat hij gegeten heeft, uit zijn lijf hangen” zullen op weinig begrip kunnen rekenen. Dit is smalende laster. Vinden de weldenkenden dat zulke uitlatingen ook verboden horen te worden?

Ik ben geneigd om op die vraag negatief te antwoorden …want in dit laatste geval moeten we niet Theo van Gogh het zwijgen opleggen, maar de goddelijke Dante (Inferno, XXVIII, 22sqq.).

Karel van het Reve, van wie ik dit voorbeeld heb, zei hierover in 1990: “Moeten wij er nu begrip voor hebben als Dantes graf in Ravenna door gekwetste volgelingen van de profeet verwoest wordt?”.

Laten we nog even bij van het Reve blijven want die man heeft veel gelezen in onze plaats. Elders schrijft hij : “Dat mensen goden en profeten willen aanbidden, al dan niet met gebruik van afgodsbeelden, is hun zaak. Maar anderen moeten de volle vrijheid hebben om daar smalende en lasterlijke opmerkingen over te maken. Natuurlijk is het onaardig om voortdurend gelovigen te pesten, en het is redelijk om iemands lichtgeraaktheid te ontzien, of het nu zijn gedichten, zijn moeder, zijn god, zijn inkomen of zijn oorlogsverleden betreft - maar je mening moet je kunnen zeggen, ook op smalende toon, lichtgeraaktheid of niet.” (in: De Ondergang van het Morgenland, G.A. van Oorschot, Amsterdam 1990, p.198)

Van het Reve heeft voor ons Schopenhauer gelezen en hij geeft het volgende voorbeeld: “Lucilio Vanini (1585?-1619), […] was tot de conclusie gekomen dat alles werd geregeerd door eeuwigdurende onpersoonlijke natuurwetten. Hij verwierp het concept ziel en de natuur was een machine. Vanini suggereerde zelfs dat de mens van de aap afstamde, hij werd beschuldigd van atheïsme, en zijn boeken werden verbrand.”
Wat is het oordeel van Schopenhauer over deze gang van zaken? “Het was, zegt Schopenhauer kwaadaardig, gemakkelijker de heer Vanini te verbranden dan hem te weerleggen, en daarom prefereerde men het eerste – uiteraard na hem eerst de tong te hebben uitgerukt. Dat gebeurde in 1619, in Frankrijk, honderd jaar na Erasmus.” (in: Lenin heeft echt bestaan; G.A. van Oorschot, Amsterdam 1972, p.77)

Moet je dan werkelijk alles kunnen zeggen, kan er geen enkele uitlating verboden worden? Natuurlijk kan dat wel, de gewone Napoleontische wet voorziet daarin. Lasterlijke persoonlijke aanvallen, die nergens op zijn gebaseerd –ik denk hier, om een recent voorbeeld te nemen, aan het geschrijf van Brusselmans– die vallen wel degelijk onder de wet. Daar zijn helemaal geen speciale “wetten op de vrije meningsuiting” voor nodig, zoals wij er nu een paar hebben.

Maar, moeten we misschien toch niet op onze hoede zijn voor aanvallen vanuit “verdachte hoek”? Het lichaam van Theo van Gogh was nog niet koud of ik hoorde de vermaarde Connie Palmen, daarover op TV ondervraagd, verklaren dat ze “Antwerpen nog steeds een mooie stad” vindt “ook al stemt daar één op de drie Vlaams Blok”; die woorden sloegen wel nergens op, en getuigden enkel van een fijne neus voor lijkenpikkerij, maar Connie werd niet afgeblokt! Het voornaamste is natuurlijk dat de "verkeerden" geen garen zouden spinnen bij deze moordzaak. In sordiede omstandigheden de naam van een bepaalde partij laten vallen, kan bijgevolg nooit kwaad. De redenering is: in de geesten van mijn veracht publiek zal tussen deze twee ongerelateerde mededelingen wel een soort verband ontstaan.

Een laatste keer van het Reve: “Ook kun je van Popper leren dat je bij het debatteren, bij het bestrijden van iemands beweringen niet de oorsprong van die beweringen moet bespreken, maar die beweringen zelf. Dat iemands argumenten voortkomen uit nijd of lafheid of uit frustratie of uit racistische vooroordelen of uit zijn maatschappelijke positie of uit zijn milieu bewijst niets ten aanzien van de juistheid of onjuistheid van die argumenten. Bij een debat over de juistheid of onjuistheid van die argumenten behoort de oorsprong van die argumenten geen rol te spelen.” (Toespraak over Popper te Enschede; in: Afscheid van Leiden, G.A. van Oorschot, Amsterdam 1984, p.54).

P.S. de film Submission is hier te zien.

Een vogel voor de kat

.

Waarschijnlijk lezer, hebt u op de radio al verslagen gehoord over de precaire gezondheidstoestand van president Arafat. Deze namiddag was daar nog helemaal geen duidelijkheid over. Vanuit de stad Ramallah hoorde u dat de president misschien dood was ...gewoon dood, maar anderzijds misschien hersendood. De omzichtige verslaggeefster had hier nog een enigmatische zin: “Waarschijnlijk ligt de waarheid ergens in het midden”. Bijzonder interessant, maar waar moeten wij stervelingen ons dat midden voorstellen?

Gedesillusioneerde Westerlingen gaan er vaak vanuit dat de werkelijkheid manipuleerbaar is, of toch hanteerbaar, en dat hier Hogere Belangen zullen spelen, want het Parijse ziekenhuis is inderdaad hermetisch afgesloten. Maar platvloerse redeneringen helpen ons geen stap vooruit en gelukkig is de toestand van onzekerheid waarin wij verkeren niet onoplosbaar. Juist die toelichting over dat midden kan ons op weg helpen.

Laten we een gedachte-experiment, dat jaren geleden door de Duitse geleerde Schrödinger werd voorgesteld, overdoen. Het gaat over theoretische fysica en over een kat. Twee zaken waar iedereen dagelijks mee te maken heeft.

Wat stond Erwin Schrödinger voor ogen? Hij plaatst een kat in een doos, samen met één radioactief atoom. Hij plaatst ook een geigerteller in die doos, verbonden met een ampul waarin een dodelijk gas zit. Als zijn atoom uiteenvalt dan komen er alfadeeltjes vrij, en de geigerteller slaat uit. Schrödinger heeft het zo voorzien dat tijdens de duur van zijn experiment het atoom met een kans van één op twee uiteenvalt. Ook heeft hij een mechanisme voorzien waarmee zijn geigerteller, als die uitslaat, de gifampul breekt, en de kat is dan dood.
Hij blijft nu geduldig wachten, en ziet enkel zijn doos. Hij kan met geen mogelijkheid weten of dat atoom uiteenvalt of niet, en weet dus ook niet hoe het met zijn kat is gesteld. Leeft ze of leeft ze niet?

Natuurkundigen stellen hier dat het radioactieve atoom zich in een golftoestand bevindt, een superpositie van twee toestanden eigenlijk, namelijk die van uiteenvallen en die van heel blijven. Wat zij over de kat zeggen,  is dat die zich bijgevolg ook in een toestand van superpositie bevindt. Een soort midden dus.

Het komt erop neer dat we tenslotte in de doos moeten kijken, waardoor de golf samenklapt, en ineens zién we of de kat nog leeft, of niet.
_______

PS. Schrödingers dochter zei dat haar vader niet van katten hield, en daarom hebben latere fysici de ampul met cyaangas vervangen door een slaapmiddel. Dat is bij Arafat kennelijk niet gebeurd.

Citaten uit een boek van Theo van Gogh

.uitgegeven door XTRA, 2003.

Opgeruimd staat netjes
Dit artikel verscheen eerder in P.I.M. —

Politiek Incorrect Magazine van 19 september 2002

‘De minister van Binnenlandse Zaken wil mij geen bescherming geven,’ zei Fortuyn. ‘Daar kunnen ze niet aan beginnen! Iedere willekeurige particulier kan wel zeggen dat-ie wordt bedreigd, zo zeggen ze dat. Ik ben een willekeurige particulier.’ Hij klonk gekwetst.
‘Natuurlijk hebben ze veel liever dat jij wordt doodgeschoten!’ antwoordde ik gevoelvol. ‘Daarin moet je sportief zijn! Trouwens, jij bent toch ook “iedere willekeurige particulier”? Dat maakt nou juist dat ze vinden dat jij dood moet. Was je maar een politicus, mafkees!’
‘Het erge is dat je gelijk hebt,’ zei Fortuyn en hing op.

p.216

o-o-o-o-o-o-o

[Sjoerd] De Jongh noemde mij naar aanleiding van mijn bevindingen een ‘schandaalprofiteur’ en betreurde het zeer dat ‘nota bene in deze krant’ [NRC Handelsblad. mv] PvdA-raadslid Fatima Elatik was omschreven als ‘een publieke slavin van de geitenneukers’. [Elatik had het verbieden van een toneelstuk waarin de Profeet optrad, in de Volkskrant goed­gekeurd en de censuur verdedigd, vooral inzake godsdienst! ‘want de vrijheid van meningsuiting is in Nederland te ver doorgeschoten en wordt vaak misbruikt’. mv]
De Jongh verweet mij bovendien ‘verwarring’ omtrent de term ‘geitenneukers’. […]
Maar nee, ik ontleende mijn wijsheid aan de overste Khomeiny, die in een brochure mannen aanraadt de ongestelde en dus ‘onreine’ vrouw met geen vinger aan te raken en hun nood te lenigen in de kameel of geit. Ik bedoel maar, hoe wonderlijk veelzijdig is de moslimcultuur?

pp.84-5

o-o-o-o-o-o-o

Imam Khalil el-Mamni heeft wat mij betreft het volste recht homo’s te verketteren, zoals ik ook niet onder de indruk ben als hij namens Allah beweert ‘dat Nederlanders minder zijn dan varkens’.

p.80

o-o-o-o-o-o-o

[Volkert van der Graaf, de moordenaar van Fortuyn, was een dierenrechtenactivist en hij spande zich bijzonder in voor de nertsen. In 2002 schreef Theo van Gogh: ]

Het zijn weer tijden om het vrouwtje in bont te laten aantreden.

p. 205

De islam verenigbaar met democratie?

.Naar aanleiding van de islammoord op van Gogh vandaag.


Ik hou van teksten, en ik vind dat teksten au sérieux moeten worden genomen, zodus: allereerst moet hier de profeet Mohammed aan het woord komen, want de moord vandaag is gewoon een logische, consequente, rituele moord, ik weet geen betere adjectieven… Leest u even deze commentaar bij de heilige koran:Sunan Abu-Dawud Boek 38, Nummer 4359
Abdullah ibn Abbas verhaalt:
“Het vers ‘De bestraffing van diegenen die de oorlog aangaan met Allah en Zijn Apostel, en met hand en tand het land op stelten zetten, is executie, of kruisiging, of het afhakken van hand en voet elk aan één kant, of de verbanning uit het land …allergenadigst’ werd gereveleerd met betrekking tot polytheïsten. Als gelijk welke hunner tot inkeer komt, nog voor ze worden gearresteerd, dan belet zulks niet om hun de voorgeschreven straf op te leggen, welke zij hebben verdiend.”
Een heel interessante zin, en aangezien wij blijkbaar niet mogen weten wat er op het briefje staat dat de moordenaar van van Gogh met een dolk op diens borst plantte, zijn we op gissen aangewezen. Dit koranvers (47:4) komt best in aanmerking, al zijn er andere.
Nu zou ik, om de gedachten na deze walgelijkheid even te verzetten, misschien liever een technische kwestie willen aanraken. Moet de dubbele nationaliteit zomaar aanvaard blijven? of zou die, onder omstandigheden weer ongedaan kunnen worden gemaakt?

Wie vandaag Belg of Nederlander wil worden, die kan daartoe de geëigende paden volgen en hij hoeft weinig meer te doen dan zijn, vaak zogenaamde, wil te kennen geven. Dit gezegd weet ik ook wel dat er landen zijn, Marokko bijvoorbeeld, die het niet toestaan dat hun eigen onderdanen de oorspronkelijke nationaliteit verliezen. Dat leidt dan, zij het enkel voor onze wet tot de “dubbele nationaliteit”. Hier is sprake van een duidelijke asymmetrie …terwijl juist symmetrie een bij uitstek democratisch begrip is.

Mag ik even Martin Walser citeren? “Zwei Identitäten, das ist we­niger als eine.”

in: Marcel Reich-Ranicki
Die Anwälte der Literatur

DTV, 1996, S.104

En een vriend voegde hier iets van Bertolt Brecht aan toe, en dat slaat op onze naieve mentaliteit, niét op die van Theo van Gogh: “Nur die dümmsten Kälber wählen ihre Schlächter selber.”

.

Aan het BRussels-tribunaal van Lieven de Cauter

.http://www.brusselstribunal.org/
Info@Brusselstribunal.org

Beste Lieven,

hoezeer ik ook vind dat de Amerikanen (Kerry of Bush maakt me niet uit) een compleet onwettige en onmenselijke, in zijn propaganda- én foltermethodes nazistische oorlog voeren: ik wens me bij uw oproep niet aan te sluiten, alvorens er een geloofwaardig Europees defensiebudget bestaat. Nu is het me allemaal een beetje te meelijwekkend.

Wat er moet komen dus, om ons even met praktische zaken bezig te houden, is een ijzersterk Europees leger, en dat bouw je niet in één-twee-drie. Ik stel voor dat er alvast rond Airbus een kern wordt gevormd, én dat er strikte regels komen i.v.m. de braindrain naar de VS, zonder dewelke, laten we wel wezen, dat land plat valt. Zonder die Europese braindrain heeft de VS geen kans, niet wetenschappelijk en niet militair: er is, op de uitzonderingen na, niet eens een serieuze middelbare opleiding in dat land.

De Europese confrontatie met de VS lijk jij te zien als een morele kruisvaart, maar dat is het natuurlijk niet. Ik zoek naar één voorbeeld uit de wereldgeschiedenis waar zulke kruisvaart effect had.

Kijk, in Moskou staat een nucleaire afschrikkingsmacht die zeer roestig wordt. En attendant is mijn tweede voorstel dat we snel met onze vriend Poetin gaan spreken (de Gaulle zou dit graag horen) en hem enkele poetsvrouwen opsturen die op onze kosten dat hele arsenaal eens onder handen nemen, en dat we vervolgens tegen Washington zeggen: ok, jullie hebben dankzij onze brains nu nog wel enige voorsprong wat massavernietigingswapens betreft, en jullie hebben die ook al gebruikt tegen burgers nog wel ...maar wat wij hebben zijn zware ICBM's, niet erg precies, maar wel erg onplezierig. En nu gaan jullie onmiddellijk weg uit alle landen waar je nog G.I.'s hebt liggen. Got our message, Uncle?

Zo moet je spreken tegen roofzuchtige barbaren, toch niet met zedenpreekjes?