A Man’s, Man’s World

.
Terwijl wij op CNN kunnen horen dat de seniele oorlogshelden van de Amerikaanse regering hun oude bondgenoot Saddam Hussein haastig hebben overgedragen, of net nog niét hebben overgedragen aan de "Iraakse regering" – hoe spannend allemaal! – zodat gerechtigheid geschiede en zijzelf propere handen houden ("They do not want to be seen as the people who executed Saddam", zegt BBC-world. "We are no longer in control of his fate," zou een Amerikaanse militair hebben gezegd... "we do not want to get involved in the judicial system of a sovereign democracy."), en terwijl heel de wereld walgt van wat Bush, Cheney, Rice en consorten* allemaal uitvreten, en terwijl het schandknaapje Bliar nog eens kan nadenken over zijn bijrolletje in dat stuk, gaan wij ons bezighouden met een Amerikaan die het waard is om herdacht te worden. Ik wilde het over James Brown hebben.

James Brown heeft dingen geschreven die nooit meer weggaan. Klassieke liederen met plechtige, profetische, bijbelse teksten. Hier en daar hoor je natuurlijk ook opmerken dat hij een volslagen incorrecte man was.
Toegegeven: weinigen zullen James Brown een nieuwe man willen noemen, als die term nog bestaat. Van feminisme heeft niemand hem ooit verdacht. Maar zelfs dan, naast een klepper als bijvoorbeeld zijn Napolitaanse collega-componist Carlo Gezualdo was hij toch een brave jongen, want deze Gezualdo liet op 15 oktober 1590 zijn vrouw Maria d’Avalos vermoorden omdat hij haar met de hertog van Pesvara had betrapt ‘in flagrante delicto di fragrante peccato’.
Ook tegen de beeldhouwer en goudsmid Benvenuto Cellini moet Brown het ruimschoots afleggen, want deze Cellini werd nog ter dood veroordeeld wegens manslag. Hij kreeg gelukkig genade van Pius III, waardoor wij nu zijn latere Perseus nog kunnen zien.
Collega's van Brown waar iets op aan te merken valt zijn er in alle tijden, bij dozijnen, maar dat mag ons niet interesseren.
Wat ik naast alle andere dingen bij Brown zo bewonder is de verheven taal van zijn liedjes, de gedragenheid van zijn teksten. Misschien is zijn overigens grandioze Sex Machine niet direct waar ik aan denk, maar leest u dan wat Brown in het onderstaande "It's A Man's Man's World" vertelt.
Brown legt in korte woorden uit waar de economie om draait. De waardenleer! Vóór hem hebben anderen dat gedaan, Marx bijvoorbeeld, of nog daarvoor Galiani.
Brown zegt het korter dan deze kerels, maar de essentiële punten heeft hij allemaal.

It's A Man's Man's World

music: James Brown
lyrics: James Brown

This is a man's world
This is a man's world
But it wouldn't be nothing
Nothing
Without a woman or a girl

You see man made the car
To take us over the road
Man made the train
To carry the heavy load
Man made the ‘lectric light
To take us out of the dark
Man made the boat for the water
Like Noah made the ark

This is a man's man's man's world
But it wouldn't be nothing
Nothing without a woman or a girl

Man thinks about the little Betty baby girl
And the baby boys
Man makes them happy
’Cause man made them toys
And after man made everything
Everything he can
You know that man makes money
To buy from other men

This is a man's world
But it would be nothing
Nothing not one little thing
Without a woman or a girl

He's lost in the wilderness
He's lost in bitterness…

o-o-o-o-o-o

Passion des femmes pour la beauté et combien celle-ci est raisonnable

Toutefois, si chez l'homme le désir de paraître crée de l'attirance pour les productions les plus belles et les plus rares de la nature, chez les femmes et chez les enfants, la très ardente passion de paraître beaux fait apprécier ces objets au plus haut point. Les femmes, qui constituent la moitié de l'espèce humaine, et qui sont destinées, ou entièrement ou en très grande partie, à la propagation de l'espèce ainsi qu'à notre éducation, n'ont d'autre prix et mérite que l'amour qu'elles éveillent chez l'homme. Et comme celui-ci dépend presque entièrement de leur beauté, leur plus grand souci est d'apparaître belles aux yeux des hommes. Combien les ornements y contribuent est un fait reconnu unanimement; donc, si la valeur chez les femmes tire son origine de leur charme et celui-ci de leur beauté, cette valeur s'accroît avec les ornements, et alors il est par trop évident que nécessairement la valeur de ces objets est très grande dans l'idée qu'elles s'en font.

Ornements des petits enfants

Quant au petits enfants qui sont l'objet des plus tendres soins de leur parents, les hommes ne savent manifester leur tendresse affectueuse qu'en rendant beau et gracieux à leurs yeux l'objet aimé. Or que ne sera pas disposé à faire l'homme lorsque c'est le désir de satisfaire sa femme qui le pousse à orner ses enfants? C’est ainsi qu’il est arrivé que, d’abord dans le sable des fleuves, puis dans les entrailles de la terre, on a extrait à grand peine les métaux les plus précieux.

Ferdinando Galiani
De la Monnaie/Della Moneta
Édité et traduit sous la direction de André Tiran
Traduction coordonnée par Anne Machet
Éd. Economica, Paris, 2005, p.75

* Een beschaafd mens houdt het niet voor mogelijk, maar CNN heeft nu al een autopromotiespotje gemaakt, ik heb het gehoord om 2u30 onze tijd, met als tekst: "next on this channel, the execution of Saddam Hussein". Stay with us, zeiden ze er niet bij, al had hun kwaliteitsjournalist Larry King zichtbaar moeite om zich in te houden.
Hij verzekerde zijn Amerikaanse kijkers wel: dat mócht de bevestiging van de executie binnenlopen tijdens een commercial break, then we will break into that break. Flinke jongen in zijn bretellen!

 

Voor Vlaamse bloggers is Grammens de Aartsvader

.
En dat is zó waar, dat het voor hen misschien onheilzaam is om hem te lezen. Wat vertel je tenslotte zelf nog, als hij alles eerder al verklapt? Grammens werkt voor bloggers ontmoedigend. Hij verschijnt gelukkig maar om de veertien dagen, en laat hem daarbij de kwaliteitsjournalisten vóór zijn, tot daar, maar de bloggers evengoed...
Een voorbeeld. In een voor de rest méér dan goed, ja een moedig artikel (De Standaard,27 dec. p.24) had Patrick Stouthuysen een paragraafje dat mij toch weer tegenviel:

Jammer genoeg zal Fallaci wellicht vooral herinnerd worden om haar laatste boeken, waarin ze ten strijde trekt tegen wat ze de dreigende islamisering van Europa noemt. Fallaci was duidelijk de pedalen kwijt.

Nog afgezien van Fallaci’s feitelijke oordeel:
[zij meende, terecht geloof ik, dat Europa de achterlijke weg van de islam opgaat, met de talloze getolereerde, dan goedgeprate, op de duur zelfs gewone wetsovertredingen, gaande van vermommingen tot sluikslachtingen, tot eremoorden; of denken wij enkel maar aan het onnozele onderscheid dat journalisten de laatste tijd maken tussen "islamistisch" en "islamitisch": hoe belachelijk! ik zou graag hun uitleg eens horen, net zoals ik dat onderscheid graag eens hoorde verklaren uit allochtone mond, want ik moet dan altijd denken aan de uitspraak van die Algerijnse generaal ten tijde van de GIA: "cet islam modéré, je ne sais pas de quoi ils parlent"... en met zijn "ils" bedoelde hij onze Europese verlichte democraten]
Iemand van het formaat van Fallaci beoordelen komt ons Vlamingen als cordon sanitaire-volkje gewoon niet meer toe. Wij Vlamingen moeten erkennen dat wij al twintig jaar afscheid hebben genomen van de Open Society... jouw Popper ten spijt, mijn belezen premier Guy Verhofstadt.
Het beschaafde, intellectueel eerlijke discours behoort hier eenmaal tot het verleden... en ik wil dus niets tegen Patrick Stouthuysen zeggen –hij heeft in de Vlaamse context een inderdaad moedig artikel geschreven– enkel dat zijn, noch ons soortelijk gewicht nog toelaten om uitspraken te doen over figuren als Fallaci. C'est triste mais c'est comme ça.


En er is gelukkig een uitzondering: Mark Grammens.

.Die heeft in zijn laatste Journaal iets gedaan dat Stouthuysen zorgvuldig (of toch lichtjes lafweg) heeft nagelaten. Op deze blog –en al heb ik vaak nagedacht– heb ik dezelfde intellectuele lafheid begaan, en dat spijt mij.
Grammens noemt bij naam Siegfried Verbeke de "enige politieke gevangene van België vandaag". De grote Grammens heeft gelijk, en ik betuig hem mijn respect, want die man staat voor zijn woord, en hij zegt wat hij denkt.
Mag ik nog ter aanvulling zeggen dat niet enkel Siegfried Verbeke een politiek gevangene is, maar dat wij allen, minder direct maar niet minder echt, politieke gevangenen zijn van dezelfde Closed Society?

P.S. (ik typ zijn colofon over)

JOURNAAL
Veertiendaags opinieblad
Verantw. uitgever
(tevens korrespondentie-adres)
Mark Grammens
Stationsstraat 200
1770 Liedekerke
tel. 0477/62.92.01
fax. 053/68.08.27

Losse nummers zijn niet te verkrijgen.
JOURNAAL wordt uitsluitend bezorgd
op abonnementsbasis.

Abonnementsprijs : € 89 per jaar
(23 afleveringen)

te storten op een van de volgende
rekeningen:
000-1450583-45
430-0372691-08
779-5936298-29

Dat nepjournaal is geen probleem, Yves Thiran wel

.
Al de flauwekul die de laatste dagen verkocht wordt rond de journalistieke geloofwaardigheid van diegenen die hebben meegewerkt aan het RTBf-nepjournaal, is flauwekul. Laat ik het niet weer over Peter Vandermeersch hebben, die man heeft al slaag genoeg gekregen.
Een ernstiger probleem vormt geloof ik Yves Thiran, "directeur de l'information et de l'éthique RTBf ".
Wat is dat voor een titel? Hoe kan iemand tegelijk twee zulke taken vervullen? Dat kan enkel in een wereld waar Sein en Sollen volkomen samenvallen vrees ik, een situatie die, al lijkt ze voor Noël Verhofstadt vanzelfsprekend, in democratieën nog nooit is voorgekomen.
In mijn boekje hoort journalistiek zich uitsluitend bezig te houden met Sein, en dan heb ik verder geen bezwaar tegen een onafhankelijke ethische commissie of iets dergelijks.
Als ik echter Thiran goed begrepen heb donderdag, toen ik hem het Nep-nieuws hoorde verdedigen op zijn eigen zender – en ik citeer uit mijn hoofd – dan lijkt deze man de journalistiek eerder te zien als een moderne vorm van zendelingenwerk: .L'information de la RTBf ne doit pas être lisse; elle peut brusquer [of choquer, of zelfs nog een ander woord, ik weet het niet meer], si c'est pour la bonne cause.
Hiermee wil ik allerminst beweren dat het aan Vlaamse kant anders, of beter zou zijn, integendeel, misschien is die openlijke bekentenis in de functieomschrijving zelf van die man, juist een vorm van openheid die wij niet kennen. En verder geloof ik ook niet dat volledige objectiviteit denkbaar zou zijn. Schreef immers niet Heinrich Heine al in 1829, in zijn essay "Shakespeares Mädchen und Frauen": . Die sogenannte Objektivität, wovon heute soviel die Rede, ist nichts als eine trockene Lüge.
.

Moet een mens daar zijn abonnement voor betalen?

.
Bart Brinckman heb ik, zoals velen onder u wellicht, een goede week geleden bezig gezien in een TV-debatje. Onderwerp was de onwaardige manier waarop de NV-A Jean-Marie Dedecker had behandeld.
Gênant was het ook ...om Bart bezig te zien. Intellectueel noch moreel was onze kwaliteitsjournalist opgewassen tegen de judocoach. Ook dat afgeborsteld Antwerps van hem maakte geen beste indruk. Voor mij was het de eerste keer dat ik die levende pop bezig hoorde, bijna live …maar ochgod, laten wij dat debatje verder voor wat het was, iedereen heeft zelf kunnen oordelen en punten geven.
De kracht van die jongen zit misschien meer in zijn pen? Niet-Standaardlezende kijkers moeten zeker op die gedachte zijn gekomen, want de gave des woords mag niet iedereen zijn geschonken, zonder scherpe pen kom je een kwaliteitskrant niet in, toch?
Voor deze brave mensen nu een voorbeeld ’s mans schrijfstijl. Hieronder heeft B.B. het over Verhofstadts Vierde Burgermanifest, en over de presentatie ervan door de auteur zelf, in Brugge gisteren.

– even een terzijde als u mij toestaat: toen ik daarnet op TV zag hoe die jeugdige Marino Keulen bewonderend opkeek naar zijn leider, moest ik denken aan wijlen Leni Riefenstahl, die in haar beeldverslagen van Partijdagen ook altijd oog had voor ontroerende shots van enthousiaste sidekicks –

Brinckman nu weer. Eerst denkt hij nog even terug aan de eerdere Burgermanifesten, welker waarde wij eenvoudige burgers ondertussen goed hebben leren inschatten – al was het maar omdat de tijd zo’n uitstekende leermeester is.

[…] Natuurlijk is er in twaalf jaar tijd veel veranderd. Elk tijdsgewricht behoeft ook eigen uitdagingen en oplossingen. Maar de dadendrang van Verhofstadt bleef al die jaren onaangetast. Steevast draagt hij als een evangelist visie en geloof uit. Zoniet valt de huidige premier ten prooi aan een gekmakend immobilisme.
De burgermanifesten zijn producten van hun tijd. Als eerste minister staat Verhofstadt op het kruispunt van zijn carrière. In mei 2007 wacht hem een derde ambtstermijn of een afscheid van de Wetstraat 16, waar de regen gezien de emmers in zijn kantoor vrij spel heeft. De doelstelling van het vierde burgermanifest verschilt daarom fundamenteel van die van zijn voorgangers. Straks moet Verhofstadt zijn positie verdedigen tegen de aanvallen van zijn grote uitdager, Yves Leterme. De vorige boekjes waren Stalinorgels in een veroveringstocht tegen de rooms-rode meerderheid […]

Ik kan best begrijpen lezer, dat u hierna geen behagen meer vindt in een zinsgewijze analyse vanBrinckmans paragrafen. Maar even verwijzen naar een prachtig boek zult u mij nog toestaan, een boek dat elke journalist zou moeten lezen vóór hij nietszeggende woorden en zinsneden uit zijn pen laat vloeien als:

  

“natuurlijk”, “veel veranderd”, “tijdsgewricht”, “uitdagingen” en “oplossingen”, “steevast”, “zoniet”, “gekmakend immobilisme”, “producten van hun tijd”, “kruispunt van zijn carrière”, “fundamenteel” &cet.
Duidelijk zijn voor je lezer, gemeenplaatsen vermijden, horen bij de eerste dingen die een schrijver moet leren zegt Robert Graves (1895-1985) in “The Reader Over Your Shoulder” (1943). Ik las dat boek lang geleden, maar nu zie ik dat er passages op het web beschikbaar zijn.
Graves gaat systematisch te werk: vooraf geeft hij zijn principes aan de lezer, daarop leest hij enkele teksten van collega's, geeft dan zijn kritiek volgens de genoemde principes, en herschrijft tenslotte de teksten, tot wat hij onbescheiden "a fair copy" noemt.
En Graves richt zijn pijlen niet, zoals ik op kwaliteitsjournalistjes, maar op …Daphne Du Maurier, T.S. Eliot, Ernest Hemingway, Aldous Huxley, J.B. Priestly, Bertrand Russell, G.B. Shaw, Stephen Spender, H.G. Wells, en anderen.

Seg ammai Bart, da moeste gai oek is leise!


P.S. Ik hoor net Peter Vandermeersch, de man die opkomt voor de journalistieke geloofwaardigheid, op TV verklaren dat die RTBf-nepreportage voor hem niet door de beugel kan omdat hij "nét te veel journalist is in hart en nieren". Dat voorbeeld mag je niet volgen Bart: uitdrukkingen als in hart en nieren, en nét te veel gaan nooit samen.

Naïeve anti-identitaire goedmenendheid bevalt mij niet

.
De Heilige Barbara, de beschermheilige van de mijnwerkers, blijkt uit Turkije afkomstig, schrijft Lars Kwakkenbos in De Standaard. Aanleiding voor zijn artikel is een tentoonstelling in Genk, gewijd aan deze Barbara.
“Een Allochtone Heilige” zegt de titel.

Om de een of andere reden vind ik dit soort grapjes vermoeiend.
Vooraf gezegd: dat ik een goeie veertig jaar geleden mijn broek heb versleten in het Gentse college dat naar deze wonderbaarlijk mooie vrouw is genoemd, komt hierbij nog niet in mijn gedachten en heeft met mijn wrevel geen uitstaans.
De paters jezuïeten kweekten in die dagen wel meer apostaten weet ik, maar ook die onverlaten zullen begrip hebben, want of je toen geloofde of niet: tegen het examen godsdienst moest je je katholieke stof wel kennen. En zonder mij te mengen in het debat rond – resumerend gezegd – kennisoverdracht versus mondigheid, beklaag ik mij niet eens dat ik een aantal wellicht nutteloze Europese zaken nog weet, of toch half nog weet. Wat is een pateen, een pallium, een monstrans, een albe, een tabernakel, wat is de fractio panis, de agapè, de communie, wat is een vesper of een aflaat, een bul, een anathema, de Heilige Stoel, een karmeliet, een hond van de Heer, wat betekent het verlossende ite missa est dat wijzelf wel tien keer in ons binnenste hadden gezegd voor het eindelijk door de minister legitimus werd uitgesproken, wat is een apostaat tenslotte?
De Heilige Barbara leefde in de 3de-4de E., zij het enkel als een mooi verzinsel van latere vrome auteurs, want bijvoorbeeld de Heilige Hiëronymus met zijn slecht karakter vermeldt haar niet. Pas in de 8ste E. mag Barbara plaatsnemen in haar toren met de drie luikjes (Mysterium Trinitatis!). Ons schoolblad heette passend "Open Luik".
Barbaras wrede vader, Dioscuros, had wegens haar bijzondere schoonheid, en omdat zij zich tot het christendom had bekeerd, haar daarin opgesloten. Toen zij nog een gearrangeerd huwelijk weigerde, keelde hij haar, niet zonder eerst haar borsten te hebben afgesneden. Waar het verhaal van Barbara speelt is onduidelijk. Vaak wordt aangenomen dat zij een autochtone bewoonster van het Klein-Aziatische Nicomedia was – Νικομήδεια, in het Grieks, tegenwoordig İzmit, in het Turks. Oude bronnen geven ook Heliopolis in Egypte, andere weer Toscane (dat weten wij niet uit de eerste drie Burgermanifesten, het vierde mij nog onbekend zijnde, maar wel uit het Martyrologium Romanum parvum), of nog Antiochië, of Rome. Over Turkije was in die eeuwen nog weinig geweten.
Lars Kwakkenbos zal trouwens veel moeite hebben om een paar (volgens hem) niet-allochtone heiligen op te vissen uit die tijden. Er zijn er natuurlijk. Augustinus is een autochtone Algerijn, maar wat met bijvoorbeeld de Engelsman, bisschop Bonifatius? In onze streken hadden de autochtone, want al lang ingeweken Germanen het niet begrepen op het christendom en zij hebben aan die missionerende bisschop in het jaar 755, of 756 te Dokkum het martelaarschap verleend. Later pas steeg het getal der autochtone Europese heiligen explosief.
Merkwaardig vond ik dat de term allochtoon zo complexloos werd gebruikt door De Standaard: geen aanhalingstekens. Zelf gebruik ik ook nooit aanhalingstekens bij een term die vanzelf duidelijk is, maar veel mensen zie je tegenwoordig met hun wijs- en middelvingers naast hun oren staan krullen als zij zulke woorden gebruiken.
Maar dat er toch iéts te zeggen is voor die Turkse identiteit van Barbara, of eerder misschien voor een kennismaking van het 9de eeuwse Europa met een bijna vergeten barbaarsheid, geeft Kwakkenbos op onschuldige wijze zelf aan: En hoe waanzinnig is het dat een vader zijn dochter vermoordt?
.

De EU heeft weinig om het lijf

.
Als zelfs Ratzinger zijn overtuiging inslikt, en wij Europese burgers verondersteld worden om de woorden van de notoire schriftvervalser en leugenaar Bliar ernstig te nemen,

"We have got to make sure we allow Turkey's accession to proceed," he
said. "Just at the moment, to send an adverse signal to Turkey - I think
would be a serious mistake for Europe long-term."

terwijl die Amerikaanse schoothond [*] en vijand van Europa nog minder lijkt te begrijpen van het vaak gebruikte woord geopolitiek dan onze eigen Karel De Gucht – die tenminste met zijn partij en de regering het verstand en de elementaire humaniteit opbracht om niet deel te nemen aan een misdadige en domme aanvalsoorlog (short-term)

...dan kunnen deze burgers niet anders
dan besluiten dat

die hele EU weinig om het lijf heeft.

________________

[*] In verband met Tony heb ik ook het woord catamite al horen gebruiken, etymologisch terug te voeren op Ganymedes, de schandknaap van Zeus. En inderdaad, Tony zijn oogjes staan altijd zo verschrikt en verwilderd. Dat manneke moet in het Witte Huis al wreed afgezien hebben.

Uw kapper scheert zichzelf deze keer, in plaats van dat te laten doen

.Op een briefje dat ik daarnet schreef aan de herstellende Koen Fillet, en dat hieronder te lezen staat, antwoordde Koen vanop zijn sponde met een blogje, waarin ik helaas maar half geciteerd word... een goede journalistieke gewoonte vrees ik.
Nu ging mijn briefje juist over iemand die van zichzelf vindt dat hij bij herhaling slecht wordt geciteerd, met name de heer Catyusufstevensislam. Door zijn half-citeren noodzaakt Koen Fillet mij, als ik even in de termen van Bertrand Russell mag spreken, om een zelf-referentiële blog schrijven, wat ik ongaarne doe, maar zoals wijlen Gerard Reve al zei: in het Leven is er nooit een Vrije Dag!
Wel geeft Koen vanzelfsprekend toe dat de genoemde popzanger zich crapuleus heeft gedragen ...ooit. Maar bij de media is afgesproken om de spons te vegen: let bygones be bygones.
Zo gaat het echter niet in de beschaafde wereld. Dan moet eerst die Catyusuf volledige bekentenissen afleggen - publiek excuus aanbieden aan de auteur - én Khomeiny veroordelen als zijnde een achterlijke fanaticus. [*]
De opgave hieronder, lezer, luidt: zoek de verschillen, en geef voor mogelijke omissies plausibele verklaringen.

Mij dierbaren,

ik hoor onbekommerd zekere Yusuf afkondigen, die ons nog wel goede raad zou hebben gegeven.
Hierbij valt op te merken dat die Yusuf Islam een stuk crapuul van het zuiverste water is: hij heeft wel degelijk de fatwa tegen Salman Rushdie expliciet goedgekeurd toen... en dat NOOIT uitdrukkelijk willen herroepen. Iedereen vergeet dat graag, maar ik heb een geheugen: lees misschien hieromtrent mijn blogje van februari eens, als ik dat mag vragen.
Wat betreft die Yusuf hebben wij het niet over vooroordelen, wel over feitelijke oordelen. Het zou trouwens volstaan om hem nu, op de dag van vandaag, de vraag te stellen wat hij over die oude kwestie vindt... en of met andere woorden Rushdie het verdiende én verdient om ritueel geslacht te worden zoals van Gogh.
Mijnheer Islam zal op die vraag niet antwoorden: ik hoorde hem bezig op een Engelse zender en hij blaast koud en warm, denkt aan zijn verkoopcijfers wellicht, maar neemt géén afstand van het bevel tot moord! Wel zegt hij dat hij slecht en kwaadwillig begrepen is, slecht geciteerd ook (al staat alles op band - in dit opzicht lijkt hij op De Gucht die ook eens verklaarde dat er géén interview was geweest over Harry Potter ;-)
Die mijnheer Islam zou simpelweg niet gedraaid mogen worden, tenzij onze muziekkiezers oordelen dat er dagelijks, of toch wekelijks ook een Nazi-stapliedje bij moet kunnen. En als Islam toch moet zingen om de een of andere reden: dan, in naam van de menselijke waardigheid, met een duidelijke vermelding van zijn nooit ontkende moordplannen, of minstens van zijn nieuwe familienaam.Beste democratische groet,
M.

[*] een schaakvriend in Genève, een Pers van afkomst, op dat moment dienstplichtig in het Zwitserse leger, verzekerde mij ooit dat die Khomeiny door de ontwikkelde burgers van Teheran algemeen werd veracht, want onze ayatollah beheerste niet eens de cultuurtaal, en sprak een vereenvoudigd plattelandstaaltje.

Nu was het bijna helemaal goed Yves !

.

Uit het hoofd citeren kan verraderlijk zijn, maar een zorgvuldige mens die iets niet zeker weet, een vreemde uitdrukking bijvoorbeeld, die zoekt het op. Vooral voor het Engels is dat kinderspel tegenwoordig. Werkelijk alles is op het web te vinden. Het blijft uitkijken natuurlijk, want de citaten kunnen ook daar vals zijn.
Zo zag ik laatst op enkele sites de uitdrukking “save a penny, lose a school”, die oorspronkelijk gebruikt werd in een krant die de kortzichtigheid en schraapzucht van een plaatselijk bestuur aan de kaak stelde. Om de begroting te laten kloppen wordt er soms wild gesnoeid, bijvoorbeeld in het budget voor het onderhoud van schoolgebouwen, zodat deze na verloop van tijd op instorten staan. Grappige vondst in een mooi artikel, en zoiets gaat dan een eigen leven leiden.
Ook het artikel van Yves Desmet zaterdag ging over budgetten die met kortzichtige truuks bijeengehouden worden. Goed artikel ook, over de rol van de overheid als slechte betaler, over Reynders als onbekwame minister &cet. Voor inhoud een tien!
Maar kijk, dan is het spijtig om daar plots “save a penny, lose a dime” te zien staan. C'est comme un coup de poing dans l’œil, Yves! Met het verlies van een dime kan zelfs een bedelaar nog leven. Ook in de Verenigde Staten van Amerika is de vaststaande uitdrukking wel degelijk: save a penny, lose a pound – en er zijn nog uitdrukkingen met dat woordenpaar, bijvoorbeeld penny wise, pound foolish.
Dat pond ontbreekt nooit, ook al werken zij daar nu met dollars, en met quarters, nickels en jouw dimes.
.

P.S. en nu je hier toch bent, Yves: kun je aan Fabian Lefevere, die redacteur die op p.16 de bijeenkomst in Gent versloeg (met Dedecker, Coveliers en Bouckaert), eens zeggen dat hij niet geforceerd origineel mag doen? Fabian constateerde op die vergadering: "Erg opvallend woensdagavond waren de hoge ph-waarden in de zaal, al waren het veel meer Hugo Coveliers en Boudewijn Bouckaert die van de bijeenkomst een oefening in verzuring maakten." Wil je hem eens expliceren, of laten expliceren, dat juist lage pH-waarden (ónder de 7 dus ...en zó geschreven, want die H slaat op ionen) als zuur worden omschreven? En nog een kleinigheid; ik weet dat je graag de Soir leest, en dat is goed, maar in je zin "Maar het ergste van al is dat het pure symptoombestrijding is en niets verhelpt aan het wezenlijke mechanisme." staat een storend gallicisme. We zoeken dat, als oefening.

De Standaard kent Ipsos niet, en Ipsos kent zichzelve niet

.

Bij De Standaard zijn ze vandaag weer in hun nopjes, want ze kunnen over een enquête klappen. Samen met Le Soir en de RTBf lieten zij de firma Ipsos zevenhonderd drieëntachtig Belgen ondervragen (geen willekeurig aantal lezer: 783 is het priemgetal negenentwintig, maal drie tot de derde, en gij nu!) en dat levert stof voor enkele paginaatjes, wellicht ook de komende dagen nog:

"BELG ZIET SPANNING MET ISLAM OPLOPEN"

roept de voorpagina,
en binnenin spreekt Bart Sturtewagen van de

Wil om elkaar ruimte te geven

Zaten wij daar op te wachten, op die wetenschap? Is zoiets niet tastbaar zonder enquêtes? Ik spreek niet voor politici/journalisten, nog minder voor politicologen, maar weten niet alle gebruikers van het openbaar vervoer, niet alle voetgangers in de stad, niet alle liefhebbers van cartoons, van historische citaten, van Mozartopera's, van Bouddhabeelden, van kunst in het algemeen, weten ook niet alle vrouwen, kortom niet alle beschaafde burgers dat al lang?
Misschien spelen er voor onze achteruitboerende pers markteconomische eisen: enquêtes kosten ongetwijfeld minder dan feitenjournalistiek. Echt gebeurde dingen vertellen is bovendien lastiger, minder comfortabel, en zeker minder paars. En het ís ook niet simpel om verslag te doen – van een moord bijvoorbeeld – als je niet eens de voornaam van een meerderjarige arrestant mag noemen, tenzij die een christelijke patroonheilige heeft.
Eerst nog iets over die firma Ipsos, die haar Head Office heeft aan de Avenue de la Couronne 159 – 1050 Brussels – Belgium.. Zó, en niet anders staat het op de site van mijn krant, en noch van de RTBf noch van de Soir verwacht ik dan enig bezwaar, maar DS had misschien een kanttekeningetje mogen maken. Et alors? zeggen zij daar, want dat citaat is door ongeveer al hun journalisten afzonderlijk al eens vers ontdekt, ik meen ongeveer gelijktijdig met die van De Morgen.
Bij Ipsos hebben ze vanzelfsprekend een CEO, en een Director Belgium, een Research Executive Belgium &cet, maar het blijft een Franse firma, genoteerd op de beurs van Parijs. Wél doen zij daar hard hun best om de klassieke Franse civilisatie achter zich te laten. Tenminste dat leid ik af uit hun amerikanizerende, en bijgevolg infantiele en lege reclamekreet: “It’s up to you!”.
Dat Ipsos, net als andere enquêteurs, er wel eens flink naastpakt zal niemand behalve kwaliteitsjournalisten verwonderen, maar zelfs van hen had ik verwacht dat een devies als “Nobody’s Unpredictable” hun argwaan had kunnen wekken.
Is immers niet de clou van alle afgeleiden van de sociologie, waaronder het enquêteren, dat elk individu juist wél onvoorspelbaar is en dat er enkel –heel soms– over groepen iets betrouwbaars kan worden verteld?
Aan enquêteurs kun je beter nooit geld spenderen lijkt mij, maar als je dat voor je eigen comfort per se wilt, dan is het uitkijken naar een bedrijfje dat tenminste de eerste begrippen, de uitgangspunten van de zogenaamde maatschappijkunde lijkt te beheersen.

Maar hallelujah, we hebben nu cijfers! Die mogen dan even somber zijn als de realiteit op straat, zij hebben tenminste het voordeel dat je er een draai aan kunt geven. Studenten, weet ik nog, hebben tijdens de blok soms de neiging hun tijd te verliezen met het ordenen en herschikken van hun studeertafel. Op de duur zullen zij toch aan de slag moeten, en al geeft dat formele gedoe tijdelijk wat rust, straks moet er iets substantieels voor de dag komen.

In die zin begrijp ik een journalistieke fraze als: vrees voor botsende beschavingen even groot als tolerantie. Die geeft immers meteen aan waarom al dat gequantificeer geen zin heeft. Dimensioneel verschillende, uiterst vage termen als vrees en tolerantie verdragen geen vergelijking. Een wederzijdse implicatie ertussen, een gelijkheidsteken dus, is al helemaal ridicuul.
Bart Sturtewagen vertelt ons nog eerlijk dat die hele telefoonenquête eigenlijk niet zoveel voorstelt, een ruwe maatstok zegt hij, want bijvoorbeeld de groep van moslims werd niet goed bereikt. Blijkbaar zijn het niet enkel rockconcerten waar die groep voor past. Maar goed: bij hen alvast geen vrees voor een botsing van beschavingen. In tegenstelling met intellectuelen, aldus Sturtewagen: Opmerkelijk is dat met name hooggeschoolden en mensen met een kaderfunctie of een vrij beroep somber gestemd zijn over de interreligieuze spanningen. Terwijl je zou verwachten dat zij, vanuit hun bevoorrechte positie en beschutte omgeving, relatief gematigder zouden denken op dit gebied.
Een hoog aantal angstigen constateert Sturtewagen, maar misschien stond er op de redactie toen juist een liedje van die brave Vermandere op. De boude veronderstelling dat intellectuelen misschien iets beter op de hoogte zijn van de bloedige geschiedenis van die godsdienst durf ik nauwelijks te maken, maar: is een somber gestemde mens voor Sturtewagen ook automatisch een minder gematigde? Wat betekent die term "gematigd" trouwens? Wat betekent overigens zijn titel, als hijzelf toegeeft dat de moslims onvoldoende ondervraagd konden worden?
Dat de christelijk-atheïstische Europeanen ruimte willen geven aan moslims, is dunkt mij al lang aangetoond. Het omgekeerde nooit. Een kerk bouwen in een islamitisch land, waar zou dat kunnen? Sterker: een oorlogsmonument dat in een Rotterdamse buurt, De Baarsjes, stond – natuurlijk van lang vóór er een moskee werd gebouwd – moest wég vonden de aangename nieuwe bewoners. Dat monument had een "te christelijke uitstraling".

Ik weet het, dit is gewoon een feit, één uit vele misschien, maar geen wetenschappelijk cijfer. Toch, waar zat die wil van Sturtewagen om elkaar ruimte te geven?

Hij besluit licht kortademig dat er niet geheel onverwacht een duidelijke behoefte bestaat aan nog maar eens meer informatie. Ja, feiten graag! en die zullen wij van De Standaard krijgen.

Een krant die wél feiten rapporteert, de NRC, schreef over De Baarsjes. In Nederland is men de enquêtes al een tijdje voorbij, en komt men terzake. Het monument is teruggeplaatst. Die Nederlanders wensen blijkbaar dat Nederland Nederlands blijft.

Ook hier zullen enkele zaken weer op hun plaats moeten komen.

.

A wise man does at once, what a fool does at last

.Mij gaat het niet snel genoeg, maar Yves Desmet lijkt op sommige punten tot inkeer te komen. Vandaag schrijft hij:

Een politicus die de scheiding der machten ter discussie stelt, is het niet langer waard te functioneren in een rechtsstaat.

Dit moment van klaarte zal op de instemming van elke rechtgeaarde democraat kunnen rekenen, en misschien is het wat flauw om Yves juist nu te herinneren aan zijn stilte toen enkele politici, al vóór Jean-Clo Vanco, niet deze scheiding ter discussie stelden, zoals hij zo mooi schrijft, maar haar koudweg aan hun laars lapten. Misschien waren er hogere Belangen in het spel toen, maar Desmet kwam bij die gelegenheden nauwelijks tot staatkundige beschouwingen.
Exemplorum gratia herinner ik mij Verhofstadt die een arrestatie in de Kamer aankondigde… en senaatsvoorzitster Lizin, née Verspeeten, die zich probeerde te bemoeien met een komende rechterlijke uitspraak.
Overigens heeft die Van Cauwenberghe in Charleroi niet, zoals Desmet in zijn ijver meent, “zich de absolute macht toegeëigend”, nee, Vanco had die macht van de kiezer gekregen.
Maar ook nu weer staan belangen op het spel, en dat weet Yves blijkbaar goed (C'est la logique présidentielle, et j'ai compris ça!). Zo lijkt het hem nuttig om een onterechte vergelijking te maken tussen wat Annemans na het Blokarrest zei over een (toen) komende verkiezingsuitslag, waarbij Annemans op vrijspraak rekende, en datgene wat Vanco zei over de voorbije uitslag, die volgens hem een kwitantie, zoniet een vrijbrief had opgeleverd. Voor de aankomende intellectueel Desmet is een dergelijk distinguo vooralsnog iets te hoog gegrepen.
Maar bovenal: wat ons krantenlezers moet worden ingeprent is dat Elio di Rupo totaal boven dat ouderwetse PS-gekonkel staat. En dát lijkt mij weer onwaarschijnlijk, gezien die man de PS van Charleroi een vol jaar liet betijen, misschien in de hoop dat zijn vertrouwensman Van Gompel de allergrootste frauduleuze kwesties nog rap “en règle” zou krijgen, met alle technieken die daartoe bestaan, en die helaas bijna allemaal onder het begrip valsheid in geschrifte vallen. Wellicht is Van Gompel daarin geslaagd, zodat zijn rol nu is uitgespeeld voor di Rupo. Van Gompel zal verder zwijgen, en hangen voor een verwarmingsketel. En dat is hem geraden ook, want naar mijn gevoel zit die man veilig waar hij nu zit, maar moet hij niet al te vlug de straat opgaan. Te cynisch? het zou niet de eerste afrekening zijn in dat milieu.
Absolute macht maakt totaal corrupt, zei lord Acton, en Desmet citeert hem goed, maar een ander citaat van Acton, bovenaan dit stukje, slaat zowel op hemzelf, Yves, als op Elio – al zou ik die laatste geen dwaas durven noemen.
________________________________
.

P.S. En misschien had onze kandidaat-Nobelprijs voor de Vrede, professor Spruyt wel gelijk in 2004 ? ...toen hij in zijn "Open brief aan alle democratische politici" stelde: Zoals wij aangaven en verder kunnen staven is het [in casu] Vlaams Belang immers niét geïntegreerd in de cultuur van de democratische rechtstaat – net dat wat zij eist van alle anderen – en lijkt het ons dan ook niet meer dan ‘normaal’ dat de staat ophoudt met het financieren […] en het normaliseren van aanvallen op de scheiding der machten.

Werkpaarden en circuspaarden

.
Toen ik de titel van De Standaard gisteren zag, “PAARS IS WEER HELEMAAL TERUG”, met daarboven eerst een foto die goed de helft van mijn tabloid besloeg, toen dacht ik: wat voor beters kan een machthebber zich bedenken dan een braaf gareelpaard als Peter Vandermeersch? Peter likte zijn riemen en kettingen nog gewilliger dan de bijpaarden Yves Desmet en Luc Van der Kelen, al bleven ook die natuurlijk mooi aan de dissel lopen. Goeie werkpaarden alledrie.
Het zou verkeerd zijn om hier een vergelijking te maken met dressuurpaarden of met circuspaarden die zoals iedereen die niet blind is kan zien, hun kunstjes altijd met tegenzin vertonen omdat zij van de zweep hebben moeten leren. Gewone werkpaarden hebben geen zweep nodig en zijn content met wat suikerklontjes.
Er zijn mij geen financiële of andere experts bekend die het manègenummertje rond en om de begroting hebben toegejuicht, maar de zacht gefluisterde labeurpaardenafspraak was duidelijk: misschien niet het land, maar toch zeker Verhofstadt stond er weer, helemaal.
De volgende dagen mogen experts in dezelfde krantjes brandhout maken van de disselboom waar de correcte journalist aan vastzit. Geen probleem, want gezeur achteraf daar slaat geen mens nog acht op.
.

Tom Naegels, Aznavour, Saint-Amour, Armenië en het begrip holocaust

.
Ik betwijfel sterk of het een goede tactiek is om tegen een interessante vrouw die je pas hebt ontmoet, al meteen in je openingszin over de holocaust te beginnen. Dat onderwerp lijkt mij wat scherp.
U zult hier opwerpen, lezer, dat in genoemde situatie nooit zekerheden bestaan, en dat elke methode haar verborgen mérites kan bezitten. Ik betwist dat niet, maar sprak in het algemeen. Even de taal van managers: bepaalde nichespelers zullen met deze ongebruikelijke methode eventueel hun voordeel kunnen doen.
Denken wij aan Tom Naegels. In de laatste Saint-Amour-show moet die zich hebben afgevraagd of het überhaupt mogelijk was een relatie aan te gaan met een vrouw die nog nooit van de holocaust had gehoord. Wat Toms antwoord was op zijn eigen vraag weet ik niet, maar de vrouwelijke kritiek op zijn optreden was niet mals.
Nochtans kun je de man begrijpen: in zulke situaties check je preliminaire voorwaarden meteen. En als ik zijn jongste column daarover lees, dan zou ook Naegels zelf nog iets kunnen hebben aan een holocaustgesprek met een intelligent wezen. Bijvoorbeeld met een wezen dat de holocaust niet niét kent, en dus evenmin hem ontkent.
Naegels heeft over dat onderwerp wel enkele ideeën, maar die lijken wankel, en dus gevaarlijk. Laten wij hem eerst lezen, want volgens hem kun je de ene holocaust rustig ontkennen, de andere niet.

En wat is 'ontkennen'? Ik sprak afgelopen zomer, tijdens een reis door Turkije, met een journalist van de Turkse kwaliteitskrant Zaman. Die erkende dat er in 1915 gruwelijk veel Armenen afgeslacht zijn, maar volgens hem ging het om een massamoord en niet om een genocide. De meeste Turken die ik ontmoette zaten op die lijn. Meestal zeiden ze ook: ,,In godsnaam, dat is negentig jaar geleden gebeurd, onder een ander politiek regime. Waarom vindt het Westen het zo belangrijk dat wij daarom op onze knieën gaan?"

Hier zitten wij meteen in een perverse gedachtegang, en ik zit al niet graag op een lijn. Het is allemaal een tijd geleden, ander régime, en dat op zich mag als rechtvaardiging gelden. Wat zijn de fijngevoelige onderscheiden tussen aanhoudende slachtpartijen en genocides? De autobiografie van Charles Aznavour is hier leerzaam: dat “andere regime” is gewoon een leugen. Aznavourian verhaalt hoe zijn hele familie is uitgemoord door de handlangers van Talat en consoorten, die het voor het zeggen hadden ook na de stichting van de (fascizerende) lekenstaat door Ataturk : […] mes oncles, tantes et grands-parents qui ne revinrent jamais de ce “Club Med de l’horreur”. Talat heeft nu nog standbeelden in Turkse steden, is het grote idool van de Grijze Wolven, en zijn nazaten waren vorige zondag op vele van onze kieslijsten terug te vinden. Wij mogen nog van geluk spreken dat het hier enkel om democratische lijsten ging. Sommigen, zoals genaamde Kir werden daarna zelfs eerste schepen als ik het goed heb.
Trouwens ook lang vóór 1915 zijn Armenen, en christenen in het algemeen door de Turken genadeloos uitgemoord. In de negentiende eeuw was de slachting misschien nog groter, en zij was al eeuwen aan gang – Turkije was tenslotte een christelijk land oorspronkelijk, Griekssprekend, waar de islam is verbreid …met het zwaard, zoals die geciteerde keizer nog moedig opmerkte.
Geen genocide! zegt Tom, aangezien het maar slachtpartijen waren. Ziet hij geen eeuwenlange systematiek? Zo blind kan iemand toch niet zijn? En hoe stelt onze Tom zich het lot van de christenen (0,3% nog…) in Turkije nú voor? Zijn hem geen recente feiten bekend? Hij wil ze niet kennen, maar dat is zijn recht want er is, als gezegd, een onderscheid tussen de negationismen:

Ik weet het, er is een precedent. De Holocaust mag ook niet ontkend worden. En daar ben ik wél voorstander van, toch als het gaat om de glasharde ontkenning: ,,Hitler had nooit de intentie om de Joden uit te roeien en heeft daar ook geen poging toe ondernomen.'' Maar de wet die het ontkennen van de shoah strafbaar stelt, gaat niet in de eerste plaats om geschiedenis. Uiteindelijk maken we ons geen zorgen omdat sommigen een historisch feit betwisten. We maken ons zorgen over de gevólgen van die betwisting. Iemand die de Holocaust ontkent, doet dat om de nazi's goed te praten, en hij praat de nazi's goed omdat hij hoopt dat hun ideeëngoed opnieuw opgang zou maken. Misschien wenst hij dat er een nieuwe Holocaust komt, opnieuw tegen Joden, of tegen zwarten of Arabieren of een andere bevolkingsgroep. Dát willen we tegengaan, dus verbieden we elke redenering die dat gedachtegoed kan ondersteunen. Wie de Armeense genocide ontkent, hoopt daarom nog niet dat de Armenen alsnog over de kling gejaagd worden. Die doet dat (meestal) omdat hij trots is op zijn Turkse identiteit en niet kan leven met een smet op het Turkse blazoen. Dat is verkeerd, maar het is wel van een andere orde. Het ontkennen van de Armeense genocide is minder gevaarlijk dan het ontkennen van de Holocaust.

Een weetje over dat "precedent", dat Tom wellicht van pas kan komen bij een volgende Saint-Amour, of bij een kwis: het woord holocaust werd, in de betekenis die wij nu kennen, voor het eerst gebruikt in Engelse kranten van tijdens de Eerste Wereldoorlog, en het sloeg op de genocide van de Turken, op de Armenen. Dus Tom, als je het woord gebruikt, dan met een onbepaald lidwoord graag, niet meer dé holocaust.
Verder lijken in bovenstaande alinea van hem vooral bedoelingen, vermoede bedoelingen dan nog, doorslaggevend om te besluiten tot strafbaarheid. Zoiets kun je niet ernstig nemen. Ik lees wel dat Tom een reis door Turkije heeft gemaakt, en daar interessante mensen heeft ontmoet, maar om dan meteen alles te geloven wat je hoort… dat past niet voor een journalist. Bijvoorbeeld mensen die hem zeggen dat er een “verkeerd soort aandacht” bestaat in Europa, aandacht van de verkeerde mensen bedoelde zijn bron: dat is filosofisch, en journalistiek, en gewoon voor een denkend mens onaanvaardbaar.
Journalistiek gaat eerst en vooral over feiten Tom, niet over meningen over feiten, noch over het soort van mensen dat, misschien enkel voor de sport, aan feiten herinnert.
.

Stad en Platteland, Hemel en Hel

.
Tot mijn ontzetting las ik vorige week in de kranten dat het Vagevuur misschien zal verdwijnen. Goede journalisten schrijven dat het begrip vagevuur op de helling staat. Of het er ook zal afschuiven weet nog niemand. Dat blijft onduidelijk en het begrip vagevuur, zou een Engelsman zeggen, bevindt zich in limbo. Op een grens dus, etymologisch. Wat wij wel weten, is dat een aantal theologen in Rome zich over de kwestie buigen.
En het is geen geringe kwestie, want het vagevuur is op de meest ingewikkelde en vertakte manieren met de christelijke leer verbonden, en bijgevolg ook met de Europese geschiedenis. Al onze talen hebben spreuken en zegswijzen ...met dat vagevuur erin. Zo gezien kàn het begrip niet eens verdwijnen, en die Romeinen mogen beslissen wat zij willen.
Maar om even met hen mee te gaan: louter theologisch reiken de implicaties van een afschaffing vér, tot goed voorbij onze tijdrekening. Immers, wij spreken hier niet enkel over het limbus infantum – waar de kinderen terechtkomen die vóór het doopsel sterven – maar ook over het limbus patrum, waar velen van onze voorouders zich bevinden, of alvast toch diegenen die vóór de Verlosser aan hun eind zijn gekomen.
Wat mij als Europese atheïst ter harte gaat, en met alle begrip voor de theologische oneffenheden: ik zie het begrip ongaarne verdwijnen, al was het maar omdat het, aan de grens tussen hemel en hel, ons een vaag humanisme schenkt.
Maar dat was vorige week allemaal, en in deze nog jonge week zijn er weer andere beslommeringen waarover ik het wilde hebben.
De dichter Heine schreef in 1835 vanuit Parijs een boek over de literatuur van zijn Duitse landgenoten, Die Romantische Schule. Duitsland was toen helemaal versnipperd in vorstendommen, en dat bracht mee dat ook de plaatselijke literatoren zich op beperkt terrein bewogen, niet met hun tijd mee waren.
Om met Jef Geeraerts te spreken, als ik hem vandaag bezig hoor op de radio, in zijn nabeschouwingen over het stemgedrag van de niet-steedse Vlamingen: zij gingen naar de mis, en daarna begaven zij zich aan vendelzwaaien en nazi-kreten. Goed, deze man is zevenenzeventig, en niemand die het hem nog kwalijk neemt als hij zich eens te buiten gaat. Er zijn deerniswekkender voorbeelden dan Geeraerts.
Om over Heine verder te gaan, in zijn hoofdstuk zes vertelt hij aan de thuisgebleven Duitse collega’s over de Franse mentaliteit, die hij op vijf jaar tijd goed had leren kennen: hier in Frankrijk is Parijs zowat het enige dat telt.

Unter Frankreich verstehe ich Paris, nicht die Provinz; denn was die Provinz denkt ist eine ebenso gleichgültige Sache, als was unsere Beine denken; der Kopf ist der Sitz unserer Gedanken.
Met Frankrijk bedoel ik Parijs, niet het platteland; wat het platteland denkt maakt net zoveel uit als wat onze benen denken; het hoofd is de zetel onzer gedachten.

Heine is een buitengewoon grappige man, maar lezer, ik vrees dat ik terzake zal moeten komen, en eindelijk zeggen waar dit stukje over gaat. Niet over Parijs, of la Province, maar over Antwerpen en de rest van Vlaanderen.
Yves Desmet schreef gisteren over de grens tussen ‘t stad en het platteland. Over de grens ook in het stemgedrag van de Vlamingen, die op den buiten winst gaven aan het Belang, maar in de steden niet of nauwelijks. Yves Desmet aanroept in zijn stukje de wetenschap – die der sociologie of politicologie vermoed ik:

Niet het vermeende 'vreemdelingenlegioen' als zoveelste racistische uitleg van het Belang is daar de reden voor, wel een veel simpelere. Uit eerder wetenschappelijk onderzoek is al gebleken dat de centrumsteden van Vlaanderen goed tot zeer goed bestuurd zijn. Dat personen met nationale envergure, afkomstig uit alle democratische partijen, de stedelijke leefomgeving substantieel verbeterd hebben.
Dat heeft de burger niet alleen ook gezien, het is net dat wat hij of zij van zijn bestuurders verwacht. Als er één les te trekken valt uit deze verkiezingen, dan wel deze: wanneer een bevolking ziet dat het de goede kant uitgaat, dan beloont hij of zij het beleid.

Verderop heeft hij het nog over “slogans of hatelijk gezwam”, want als goede democraat weet Desmet beslist hoe je de dialoog met andersdenkenden gaande kunt houden.
Ach, tot daar het gelijk van onze Yves, die zich niet eens verontschuldigt als hij mensen onterecht beticht met zijn vooringenomen praatjes ...maar wat laat nu Het Laatste Nieuws aan zekere Jan Hertogen, socioloog, zeggen ?

Het Vlaams Belang is enkel achteruit gegaan of afgeremd in gemeenten met veel nieuwe Belgen van niet-Europese afkomst. Het zijn dus de allochtonen die in de grote steden, ook in Antwerpen, de democratie gered hebben. Dat stelt socioloog Jan Hertogen maandag.
Het Vlaams Belang is in Gent, Antwerpen en Mechelen niet gestopt doordat het Vlaams Belang minder kiezers lokte of door het "positieve beleid" dat er gevoerd wordt, zegt Hertogen. De verschillen worden vooral verklaard door de verhoging van het aantal stemgerechtigden van vreemde afkomst.

Hier geen vagevuur! Desmet moet klacht neerleggen tegen deze mijnheer Hertogen, een racist van het zuiverste water, die in de analyses treedt van de baarlijke Duivel Dewinter (die, te diens nadele gezegd, géén wetenschappelijk bewijs had, en zijn uitleg wellicht aan zijn eigen keukentafel had bedacht).
__________________

P.S. (10 oktober)

Wat mij bij Yves Desmet zijn mededelingen ook bijzonder intrigeerde was: dat hij blijkbaar op de hoogte is van wetenschappelijke studiën (uit welke discipline die afkomstig zijn deelt hij niet mee) die eindelijk hebben kunnen vaststellen of een stad (polis) goed, tot zeer goed wordt bestuurd.
Dat was sinds Plato en Aristoteles de vraag: wàt is goed bestuur? en als wij dat weten: is er bijvoorbeeld ook een ideaal bestuur?
Desmets mededeling is natuurlijk meer dan goed nieuws voor ons allemaal. En precies zoals vóór enkele jaren de oplossing van de laatste stelling van Fermat mij plezier heeft gedaan, evenals de oplossing van het vierkleurenprobleem trouwens, en pas nog (door die rare Rus) de oplossing van het topologische vermoeden van Poincaré : ook hier, bij Desmets mededeling, verheug ik mij – zelfs in het besef dat zij mijn begripsvermogen overstijgt – over de oplossing van een zeer oud vraagstuk.
Het enige misschien dat hierbij een beetje steekt, is dat juist Yves Desmet hiervan eerder op de hoogte was dan ik... dat is kleinmenselijk, maar ja, journalisten zitten natuurlijk dichter op zulke nieuwtjes dan een simpele blogger. Euh, en ook steekt mij de bedenking dat deze wetenschappelijke doorbraak noodzakelijk het einde van de vrije mens aankondigt.

Geen rijstpap en geen tulpen: een open vraagje aan Lucas Catherine

.
Geachte heer Vereertbrugghen,
ik weet niet of u hem soms leest, maar de Frankfurter Allgemeine Zeitung zal u zeker niet onbekend zijn. Net als iedereen zult u wellicht beamen dat het blad een wereldwijde faam geniet. Artikelen in onze plaatselijke bladen, zoals De Morgen of De Standaard, kunnen intellectuelen vaak de schouders doen ophalen, maar als het over de FAZ gaat zie je zoiets nooit.
Nu hadden ze daar de 16de september een mooi artikel, van de hand van een gerenommeerde historicus, prof.dr.phil. Egon Flaig, die behalve in Göttingen, Berlijn en Greifswald, bijvoorbeeld ook aan het Collège de France doceert of heeft gedoceerd. Dat laatste trouwens op uitnodiging van Pierre Bourdieu.
.
En wat beweert deze geleerde man koudweg? Dat de islam een veroveringsgodsdienst zou zijn, die de wereldheerschappij nastreeft, en dat al sinds zijn ontstaan. Dat de kruistochten grotendeels legitieme verdedigingsoorlogen waren. Dat de islam talloze genocides op zijn palmares zou hebben, op christenen en joden, meer bepaald zelfs tijdens hun vaak geroemde grote culturele bloeiperiode in Andaloezië. Wat prof. Flaig ook nog beweert, is dat er verzen in de koran staan die tot moord op andersgelovigen aanzetten, en dat de moordenaars, als zijzelf daarbij mochten omkomen, recht naar het paradijs gaan.
Nu is deze man een specialist van de oude geschiedenis, en het verontrustende is dat hij zoveel feitenmateriaal bij de hand lijkt te hebben.
Het zou natuurlijk een grote voldoening zijn, mocht het in Vlaanderen –bijvoorbeeld na een scherp antwoord van u– tot een openhartig debat komen rond dit thema. U lijkt mij, als de uitdrukking is toegestaan, de geknipte man hier, want tenslotte hebt u eerder al publiekelijk standpunten ingenomen in deze kwestie (corrigeert u mij als mijn geheugen gaten vertoont, maar ik meen u op de radio nog te horen spreken over de islam “met zijn grote traditie van verdraagzaamheid”).
Die Duitse professor heeft duidelijk een andere geschiedenis voor ogen dan diegene die u in uw talloze boeken met zoveel verve en sappigheid beschrijft.
Een intellectueel debat is dus wenselijk, en u zult beamen dat onze tradities hier het debat verkiezen boven de stilte in alle talen. Bijgevolg keurt u de houding van de Egyptische autoriteiten wellicht af, die deze FAZ simpelweg verboden hebben. Integendeel, als man van eer zult u de Duitse handschoen oprapen vermoed ik.
Als u bij die gelegenheid beslagen ten ijs wil komen, dan heb ik daar vanzelfsprekend alle begrip voor, en zodoende kan er best enige tijd verstrijken voor u het strijdperk betreedt. Net zoals u trouwens een zekere réserve aan de dag lijkt te leggen bij uw ademloos verbeide antwoord aan de Franse islamologe Anne-Marie Delcambre, wier stuk in Trouw ik in augustus al had doorgestuurd.[*]
U houdt uw antwoord alsnog in reserve, wilde ik eigenlijk zeggen. De vakantie zal daar voor iets tussenzitten. Maar aangezien ik, vorig jaar al, u opmerkzaam had gemaakt op weer andere teksten, vrees ik dat uw stilte meer op een soort coma begint te gelijken, misschien geen volslagen vacuüm, maar toch een langdurige intellectuele vakantie.
Een mens hoort niet alles natuurlijk en wellicht hebt u toch ergens een kik gegeven, die mij dan is ontgaan ?
In het andere geval wacht ik met spanning op uw wederwoord.
Met de meeste achting,
Marc Vanfraechem


[*]
---------- Forwarded message ----------
From: Marc Vanfraechem
Date: 20-Aug-2006 11:35
Subject: een levendig intellectueel debat
To: lucascatherinXX@ XXX


Geachte heer Vereertbrugghen,

in bijlage vindt u een tekst uit het Nederlandse blad Trouw, waarin een aantal beweringen en feiten over de Islam worden vermeld. Die feiten vooral zijn onaangenaam voor een Westers oor, en zij worden meegedeeld door een Franse islamologe.
Omdat ik weet dat u eveneens uw sporen hebt verdiend in dat vakgebied –zelf kan ik dat niet beoordelen, maar ik leid het af uit de veelheid van boeken die u publiceerde, en uit uw veelvuldige optredens in VRT-studio's– zou het mij zeer interesseren te vernemen wat uw mening is omtrent uw Franse collega.
Ik geloof dat haar stellingen om een antwoord schreeuwen, en weet dat u het zich als een intellectuele eer zult rekenen haar van antwoord te dienen.
In afwachting van uw reactie,
verblijf ik,
met de meeste hoogachting,

.

De wereld was al klein, maar nu wordt hij ook nog uniform

.
Stel, gewoon stel, dat je in Cairo – ik weet het mensen, normaal begin je geen tekst op deze neerbuigende en emphatische toon, maar ik mag toch even de Yves Desmet van 13 september kopiëren? – stel dus lezer, dat u in Cairo een theatervoorstelling wil bijwonen.
Dan zult u wel eerst door een controle moeten passeren die van het luchtvaartwezen niets meer te leren heeft. Ik lees dat in Der Tagesspiegel vandaag. Dus geen parfum, zeker geen Zwitsers zakmesje, schoenen uitdoen enzovoort.
Op zich is zoiets ginder wel verdedigbaar denk ik – niet alles in Cairo is pluis wellicht – maar de journalist Rüdiger Schaper maakt een vergelijking met Europa. Seltsam aber, wie die Welten sich annähern. Wij staan daar niet ver meer vanaf.
.
Hij bedoelt dat ook wij Europeanen niet langer vrij zijn om, zoals het ons zou invallen een Mozartopera op te voeren. Idomeneo bijvoorbeeld. Tot voor een paar jaren leek iets dergelijks voor ons bedaarde burgers nog ondenkbaar …maar bij zulke plannen als het opvoeren van een klassiek Europees werk moeten wij tegenwoordig rekening houden met de gevoeligheid van onze moslimbroeders. En wij weten intussen dat die hypersensibel kunnen worden, zeker als ze overdag niets genuttigd hebben.

Ik hoor dat Verhofstadt, terwijl die voor de Kamer had moeten staan, aan de Rijksuniversiteit in Gent een verkiezingsspeech heeft mogen geven voor de studenten van zijn vriend prof.dr. Carl Devos. Een soort politiek dienstbetoon van Devos vermoed ik, in ruil voor de ondersteuning van zijn vakgroep, want iedereen beseft wel dat wetenschappelijk gesproken de politicologie niet veel om de hakken heeft (dixit Karel van het Reve) en dus aan een universiteit niet echt thuishoort.
Wél kan dat vak de boodschappen van het regime voorzien van een pseudowetenschappelijk kleedje, en een echte professor kan aan de domme bevolking laten zien hoe een verstandig man denkt over ingewikkelde zaken. Zoiets mag beloond worden.
Het kwam beide heren goed uit laten wij zeggen. Verhofstadt mocht zijn historische kennis tonen – hij had het over Athene, en de Raad der 500, of Boulè, een soort permanent referendum was dat – en Devos kreeg een publiekssuccesje.
De politici zelf immers kunnen aan de domme bevolking niéts meer uitgelegd krijgen, als wij Devos’ collega Vande Lanotte in De Standaard bezig horen: “Zelfs complexe dingen moet je kort uitleggen. Anders zijn we de aandacht van de burger kwijt.” Vandeurzen voegde nog toe dat politieke boodschappen altijd “kort en flashy” moeten zijn.
Hoe komen die politici aan zulke bij uitstek ondemocratische opvattingen? Vanwaar die verachting voor de burger? Of vanwaar die verachting voor de vroegere kameraden bij Vande Lanotte? Die zijn niet in staat om te oordelen zegt hij, zich volkomen onbewust van de draagwijdte van zijn woorden.
Waarom geloven politici liever de boodschappen die politicologen, enquêteurs, spinnen en slangen hun vertellen …eerder dan wat bijvoorbeeld recent een volksraadpleging in Zwitserland hen zou kunnen leren? Of de raadplegingen in Frankrijk en Nederland, alweer een tijdje terug?
.

Dat was geen nieuws

.
Sommige gebeurtenissen hebben de neiging sneller uit het nieuws te raken dan andere. Weer andere zaken halen het nieuws niet of nauwelijks. Nog weer andere blijven desnoods wekenlang bovenaan, al is daar geen zinnige verklaring voor.
Deze verschillen, meen ik, hebben vaak weinig te maken met de zaak zelf, maar meer met de windrichting van waaruit deze komt aanwaaien.
Als bijvoorbeeld Joseph Ratzinger een academische rede houdt voor zijn oude Alma Mater, en bij die gelegenheid uit een eeuwenoude tekst citeert, dan blijft die speech in het nieuws.

Als echter Salih Kapusuz, ondervoorzitter van de regeringspartij in Turkije, [hiernaast zien wij hem in overleg met zijn premier, Recep Tayyip Erdoğan] vertelt dat diezelfde Benedictus de geschiedenis zal ingaan als een verwant van Mussolini en Hitler, dan krijgt zo'n uitspraak nauwelijks vermelding.
Tenminste, bij ons las ik niets daarover. Terwijl het toch een officiële mening betrof, afkomstig van een toekomstig EU-lid.
Maar misschien heb ik in onze eigen kranten dingen overgeslagen? Dat kan ik niet uitsluiten.
Volgens The Independent vertelde Salih Kapusuz in ieder geval:

“Benedict, the author of such unfortunate and insolent remarks is going down in history for his words. However ... he is going down in history in the same category as leaders such as Hitler and Mussolini.”
“Benedictus, de auteur van zulke ongelukkige en onbeschaamde opmerkingen, zal voor zijn woorden de geschiedenis ingaan. Hij zal de geschiedenis evenwel ingaan …in dezelfde categorie als leiders van het kaliber Hitler en Mussolini.”

Als wij de Turken nu ernstig zouden nemen (wat ik doe), dan zou er toch één Vlaamse journalist, gesteld dat hij van Kapusuz’ uitlating weet had, op de gedachte moeten komen om te wijzen op Atatürks grote bewondering voor Mussolini? Of hij zou opmerken dat drie jaar na Atatürks dood, diens erfgenamen een non-agressiepact met Hitler sloten – overigens met een goed gevoel voor timing: de 18de juni 1941, vier dagen voor de aanval op de Soviet-Unie. Hij had ook kunnen vermelden dat de Turken dat achteraf goed hebben gemaakt door de diplomatieke banden met Hitler in augustus 1944 te verbreken, waarna zij hem zelfs in februari 1945 de oorlog verklaarden.

Soms vraag ik mij af, of Vlaamse journalisten op hun redactie wel een goede encyclopedie ter beschikking hebben, of toch een goede internetverbinding?

Time, 1943