Het nut van streepjes in de marge

.

Het grappige boek De Kunst van het Stelen van padre Manuel da Costa (1601-1667), kwam hier elf jaar geleden al ter sprake.* De vertaling was toen net uit, en zoals dat gaat ben ik het meeste in de loop van die elf jaar vergeten. Natuurlijk had ik wel potloodstreepjes in de marge gezet, want lezen zonder (vul)potlood bij de hand lukt mij niet. Die streepjes zijn een extern geheugen. Als je zo’n boek weer openslaat zie je direct wat je destijds opmerkelijk vond.

Mocht hij het voor het zeggen hebben gehad, dan had padre Manuel de misdaad stevig aangepakt, en hij stelt China als voorbeeld, waar de sociale controle blijkbaar toen al perfect geregeld was. Ook preventieve hechtenis vindt bij hem genade, waarbij profilering mag spelen en volgens de padre zelfs moét spelen. Délit de faciès heet dat in het Frans, of nog duidelijker délit de sale gueule. Sociale fraude komt ook ter sprake, en verder stelt hij de deportatie van delinquenten voor.

Het kan niet actueler, zei Nobelprijswinnaar José Saramago.

En wat zal ik zeggen van de talloze klauwen die gedoogd worden in de grote stad Lissabon? We moesten ons schamen als je kijkt naar veel grotere steden in China, waar zo goed gewaakt wordt over klauwen van zwervers en leeglopers dat er niemand rondloopt van wie men niet weet wie het is, wat hij doet en waarvan hij leeft, om diefstal en andere onrust en wanorde, die veroorzaakt worden door nietsnutten en vagebonden, te voorkomen Maar bij ons heerst zoveel tolerantie jegens zulke lieden dat de straten er vol van zijn, zonder dat er iemand is die hun vraagt of ze zich kunnen bedruipen, of wie zich via hen bedruipt, want van hen zijn de nachtelijke diefstallen, heimelijke ontvoeringen en dagelijkse moorden afkomstig. In die kringen kun je ook getuigen vinden voor het winnen van elk geding, of iemand die een vals eigendomsbewijs of een provisie voor je in elkaar zet, zo goed dat zelfs Zijne Majesteit, die het niet heeft ondertekend, het als echt beschouwt. Alles mag maar omdat er geen toezicht is. Net zoals er iemand is die waakt over het koninklijk paleis, moet er, vind ik, iemand komen om in de hele stad uit te kijken naar schooiers en straatschuimers en iedereen op te pakken die hij niet kent. Zonder concrete beschuldiging. Als hij in de gevangenis kan bewijzen dat hij een fatsoenlijk man is wordt hij vrijgelaten; en als hij niet deugt moet hij maar naar de wingewesten, waar hij een breed terrein heeft om zijn vaardigheden verder te ontwikkelen – en dan zijn wij bevrijd van die plaag, die zo ergerlijk wordt gedoogd op onze kosten.

De Kunst van het Stelen

Vertaald uit het Portugees

en van een nawoord voorzien

door Harrie Lemmens

Athenaeum–Polak&Van Gennep

Amsterdam 2010

_______________

* Ook hier trouwens.