Op basis van een onvolledig verslag

Sprekers hebben normaal gesproken een bepaalde boodschap. Zij moeten iets kwijt, of willen het publiek van iets overtuigen.
Nu willen sommige boodschappen slechter verkoopbaar zijn dan andere. Erger, het kan voorkomen dat bij bepaalde, nochtans goede boodschappen er in de hoofden der toehoorders associaties dreigen te ontstaan die de spreker juist wenst te vermijden.
Om die ingewikkelde opdracht nog voor elkaar te brengen levert de klassieke retorica een aantal trucs, of beter gezegd regels en technieken. Deze regels vragen hoogstens enige dril, liefst van op vroege leeftijd.
Laat juist deze geschooldheid in de klassieke welsprekendheid zijn wat bij Yves Desmet ontbreekt. Daardoor komen zijn in se uiterst goedbedoelde boodschappen soms niet helemaal over.
Hij beweert bijvoorbeeld dat het beter zou zijn als de jeugd geen messen op zak zou steken als zij ’s ochtends het huis verlaat om naar school te gaan, en dat lijkt mij een verdedigbare stelling. Maar Desmet pakt het zo onhandig aan.

Natuurlijk, in een eenvoudig krantenartikeltje vraagt de lezer geen formele salutatio – die tijden zijn voorbij – noch een benevolentiae captatio, echter wel een narratio, gewoon een deftig verslag dus, met alle feiten en omstandigheden die mogelijk er toe doen. Want al is mijnheer Desmet zelf geen verslaggever: hij moet bij zijn commentaartjes toch alle elementen van de narratio in aanmerking nemen.

Ach ...ik weet niet wat het was dat mij zo tegenstond bij zijn artikeltje vanmorgen, getiteld. "MES". .Misschien dat Yves begon met iets dat op een onhandige, klungelig geschreven captatio benevolentiae leek.

De steekpartij in Gent is een drama, waar alleen medeleven met het slachtoffer en zijn familie past.

Goed, hij moet ergens beginnen en al is een editoriaal kolommetje geen homilie, laten wij hem deze banaliteit vergeven. Maar mijnheer gaat nu door op een toontje dat ronduit mijn walg opwekt:

Volgens de eerste verklaringen van de dader gaat het over een meisjeskwestie. Een motief dat wel vaker aanleiding geeft tot gevechten, steekpartijen en passionele drama's, zoals we zowat iedere week in de krant lezen.

Nóg banaliserender schrijven is moeilijk. Desmet liegt ook, en denkt dat hij zich dat kan permitteren... heel illustratief denk ik, voor de wereld waarin deze kerel zich beweegt.

Iedere week?
Wat klets je daar, Yves?
Waar is het je om te doen, Yves?
Wat wil jij eigenlijk verdoezelen, Yves?
Het valt allemaal te fel op, zie jij dat zelf dan niet, Yves?

Conspicuous by its absence in jouw geschrijf Yves, is dat er alweer een autochtoon door allochtonen naar het leven werd gestaan. En dat misschien juist die multiculturalteit een deel zou kúnnen zijn van het recente drama. En dat autochtonen niet zo vaak een mes op zak hebben.

Sukkel van een journalist! en dat zal niet enkel mijn conclusio zijn, maar die van velen.

Het paars staat u goed, maar me taedet, pater Yvo.
.