Paardenstront

 .

J‘avais eu l’occasion de voir personnellement certaines cérémonies londoniennes, parmi lesquelles l’annuelle Trooping the Colours où l’impression la plus désagréable est donnée par les chevaux, dressés pour tout sauf pour s’abstenir de faire leurs besoins légitimes; peut-être à cause de l’émotion, ou des lois naturelles, mais la reine dans ces cérémonies avance toujours dans une mer de fumier, parce que les chevaux de la Garde ne peuvent pas s’empêcher de parsemer le parcours d’excréments. D’ailleurs, s’occuper des chevaux est une activité très aristocratique, et, pour un aristocrate anglais, le fumier de cheval fait partie des matières les plus familières.
On n’a pas pu échapper à cette loi pendant le royal wedding. Mais ceux qui ont regardé la télévision ont remarqué que ce fumier chevalin n’était ni sombre, ni brun, ni inégal, mais se présentait toujours et partout dans un ton pastel, entre le beige et le jaune, très lumineux, de façon à ne pas attirer l’attention et à s’harmoniser avec les couleurs tendres des vêtements féminins. On a ensuite lu (mais on pouvait facilement l’imaginer) que les chevaux royaux avaient été nourris pendant une semaine avec des pilules spéciales, pour que leurs excréments aient une couleur télégénique. Rien ne devait être laissé au hasard, tout était dominé par la retransmission.

Umberto Eco

La Guerre du Faux, pp.213-4
Grasset & Fasquelle, 1985

.

Ik had ooit de gelegenheid om bepaalde Londense ceremonieën met eigen ogen te zien, waarbij het jaarlijkse Trooping the Colour, en de meest onaangename indruk geven daar de paarden, die op alles gedresseerd zijn behalve op het verzaken aan hun legitieme behoeften; misschien als gevolg van de emotie, of door wetten der natuur, maar bij deze ceremonieën schrijdt de koningin steevast door een zee van mest, omdat de paarden van de Guards het niet kunnen nalaten om het parcours met excrementen te bezaaien. Nu, zich met paarden bezighouden is een heel aristocratische activiteit, en voor een Engelse aristocraat behoort paardenmest tot de hem meest vertrouwde dingen.

Aan deze wet was ook bij de royal wedding geen ontkomen. Maar wie televisie keek, heeft opgemerkt dat deze paardenmest noch donkerkleurig, noch bruin, nog geschakeerd was, maar zich altijd en overal in pasteltinten voordeed, tussen het beige en het geel in, heel helder, op een manier die niet de aandacht zou trekken maar met de zachte kleuren van de dameskleedjes juist zou harmoniëren.

Later heeft men gelezen (maar dat kon men ook makkelijk verzinnen) dat de koninklijke paarden een volle week speciale pillen als voer hadden gekregen, zodat hun excrementen een telegenieke kleur zouden hebben. Niets mocht aan het toeval worden overgelaten, alles stond in het teken van de uitzending.