We zijn het nu gelukkig allemáál eens

“Ik bewonder de moed en de gedrevenheid die Geert Hoste heeft gehad om aan de weg te timmeren”, lees ik bij Siegfried Bracke.

Dat is heel mooi van Geert, dat hij zo ijverig timmert en zich daar goed bij voelt, en ik wens hem proficiat met zijn betrekkelijk nieuwe inzichten, maar vijftig jaar geleden had Tom Lehrer het in zijn album That Was The Year That Was al over dit soort engagement: “It takes a certain amount of courage to get up in a coffeehouse or a college auditorium and come out in favor of the things that everybody else in the audience is against, like peace and justice and brotherhood and so on.”

Is dat niet buitengewoon merkwaardig? Dat een ‘komiek’ vindt dat hij dat openbaar moet zeggen? verklaart Hoste over zijn eigen woorden, maar ik weet niet of hij bij dat 'komiek' met zijn wijs- en middelvingers naast zijn oren heeft staan krullen.

Het grote verschil tussen Hoste en Lehrer is – het zal hier meteen zijn opgevallen – dat Lehrer grappig is: “We are the folk song army / Everyone of us cares / We all hate poverty, war, and injustice / Unlike the rest of you squares.”: