Wie zijn geloof afzweert is het daarom nog niet kwijt

Joël De Ceulaer was nogal snel met zijn voorstel
om Bart Somers aan een deeltijdse job te helpen

“En toch mogen we ons niet laten intimideren door de haatpredikanten die roepen dat ze het altijd hebben voorspeld, dat de islam nu eenmaal niet thuishoort in Europa en dat de multiculturele apocalyps onafwendbaar is”, lees ik vandaag bij Joël De Ceulaer.

Op te merken valt dat wie iets voorspelt en naderhand de feiten lijkt mee te krijgen, altijd al banbliksems over zich heen heeft gekregen. We zullen hier geen oude Grieken citeren, maar dat zo iemand dan “haatpredikant” genoemd wordt is normaal. En die predikant heeft dan ook geroepen, niet gesproken. En hij heeft geprobeerd onschuldige zielen te intimideren, weliswaar enkel met woorden, maar niettemin.

En ongetwijfeld noemde die predikant de islam bij naam, en deed hij dat jaren aan een stuk, en gebruikte hij nooit de eufemistische termen “islamist” of “extremist” of “wahhabist” of “terrorist”, omschrijvingen waar journalisten zo tuk op zijn. Goed, maar dat waren zoals gezegd enkel woorden, die predikant gebruikte geen kogels en geen spijkerbommen, geen echte dingen dus.

Toch is hij de echte schuldige voor die echte dingen, vindt De Ceulaer: in zijn stuk komt de islamleer helemaal niet voor. Die leer en traditie spelen voor hem geen rol en blijven buiten beeld.
Wat hij wel doet als er echte dingen gebeuren in de echte wereld, is de schuld verschuiven, of proberen te verschuiven. Ik heb daar begrip voor: Joël is een goede katholiek, al zegt hij dat hij zijn geloof heeft afgezworen, en het liefst van al wil hij dus zijn biecht spreken, al zijn Westerse zonden bekennen en dan vergiffenis krijgen en naar de hemel gaan. Daarin verschilt hij niet van de meeste andere journalisten moet gezegd worden, want die leven allemaal onder één dak – in één mystiek lichaam – al wisselen ze wel eens van redactielokaal. Bonnet blanc ou blanc bonnet, wat maakt het uit?

Nu moet ik nog een citaat opsnorren, want dat doe ik graag en het staat altijd chic.
Bon, Simenon dan. Die schreef ooit in zijn « Crime Impuni » (Presses de la Cité, 1954): « La grande faute, c’est d’accorder l’impunité, parce que alors tout est faussé et que ce sont les innocents qui se prennent pour les coupables, qui deviennent coupables, au fond, par faiblesse. »
[De grote vergissing is het straffeloosheid te verlenen, want dan wordt alles vertekend en zijn het de onschuldigen die zich voor schuldig houden, en in wezen schuldig worden, door hun zwakte]

Joël mag nog zo zijn best doen, maar die zwakte laat ik me als ongelovige niet aanpraten.