Hoe een voetganger een soort ski-auto-ongeval had

Tel qui aurait peut-être fait son chemin en marchant un pas mesuré
se casse le col en galopant

Ferdinando Galiani à Louise d’Épinay
Correspondance, 1771

Heb verdomd bij het achtervolgen van een tram, maandag jongstleden iets na halfzeven 's ochtends, op weg naar de trein van 7u22 in StPieters, een val gemaakt waarbij ik een klein ligamentje in mijn linkerduim heb gescheurd.

"Een soort ski-ongeval" zei de dokter bij het zien van mijn letsel, "vallende skiërs blijven met hun duimen vaak steken achter de stokken die zij meenemen onder hun oksels". Ook mijn duim was blijven haperen, zij het onder een mooie Longchamp-boekentas en niet onder een stok, maar verder waren het identieke ongelukken.
Toen ik weer buiten was bedacht ik dat er ook iets te zeggen viel voor de thesis van het auto-ongeval. Onder mijn rechterarm had namelijk mijn ochtendkrant gezeten, met ingeschoven een reclamekatern van het autosalon, iets van BMW geloof ik. Dat katern is uit de krant gegleden, en daar ben ik weer over uitgegleden. Of ik moest me sterk vergissen... mijn schoenen waren voorzien van lederen zolen, en het motregende, of miezerde toch, en het was nog halfduister, en het trottoir was in slechte staat: ik twijfel nog wie ik het eerst voor de rechter zal slepen.

Volledige verdoving asjeblief ! maar ik mocht nog dezelfde dag naar huis.
De mensen van de St.Lucaskliniek bevielen mij overigens zeer: "Och mijnheer!" zei de dokter die voorafgaand een echografie maakte, "wij gaan nu op zoek naar één van de kleinste vezeltjes in het menselijk lichaam!" Vooral dat "menselijk lichaam" beviel mij sterk, en ik moest even aan Vesalius denken.

Ik typ voorlopig met één hand, en politieke inspiratie is er wel maar: ze moet even wachten. Dinsdag krijg ik een ander verband, met ietwat menselijker proporties. Werpt u ondertussen een blik op onderstaand stilleven :

klik voor wetenschappelijke uitleg

.