Fransen over de taal en het klimaat van Engeland

Athos, Porthos en Aramis zijn de Drie Musketiers van Alexandre Dumas, en al snel kwam d'Artagnan er nog bij, die oorspronkelijk in een andere legereenheid zat. d'Artagnan werd na korte tijd door de drie anderen erkend als hun voorman. Hij was de slimste.

In Vingt ans après (Twintig jaar later, het vervolg op De Drie Musketiers) vernemen wij dat dit viertal nog een ultieme poging heeft ondernomen om de Engelse koning Charles I van de bijl te redden. Dat is mislukt zoals u weet, zij het door een toevalligheid, zoals wij nu weten.

Maar vóór dat alles moesten onze vier helden het erover eens worden om de oversteek naar Engeland te maken: er werd altijd collegiaal beslist (d’Artagnan had het geformuleerd: «Tous pour un, un pour tous.») en tegen de oversteek van het Kanaal waren er aanvankelijk bezwaren.

Aramis bijvoorbeeld had er geen zin in: Ik haat de Engelsen. Onbeschoft zijn ze, zoals alle lui die bier drinken.

Na overleg kreeg hun plichtsgevoel toch de overhand en besloten ze te gaan:

Welaan dan! riep d'Artagnan tenslotte woedend, nu jullie het toch willen, laten we onze botten dan maar achterlaten in dat schurftige land waar het altijd koud is, waar mooi weer mist is, mist regen is, en regen een zondvloed; waar de zon op de maan lijkt en de maan op een roomkaas. In feite maakt het voor ons niet uit of we daar sterven of elders, sterven moeten we toch.

– Overdenk alleen, mijn beste vriend, zei Athos, het betekent wél eerder sterven.

Hij maakte nog één voorbehoud:

Dus we zijn het eens, zei d'Artagnan, ik vind Engeland een charmant land, en ik wil er wel verblijven, maar dan op één voorwaarde.
– Welke dan?
Dat ik niet gedwongen word om Engels te leren.

Les Trois Mousquetaires

Introduction de Roger Nimier

Édition établie et annotée par Gilbert Sigaux

Gallimard, Folio classique, 1962 et 2001, 782 pages

Vingt ans après

Préface de Dominique Fernandez

Avec une vie de Dumas par Léon-François Hoffmann

Gallimard, Folio classique, 1962 et 1975, 928 pages